Na een korte inleiding over de ontwikkeling van de regionale perfusie wordt een zevental vragen opgesomd. Het antwoord op deze zeven vragen zal beslissend zijn voor het al of niet continueren van het bestaande perfusie-programma voor de behandeling van patiënten met een maligne melanoblastoom van de extremiteiten. ... Zie: Samenvattin

Schraffordt Koops, Heimen

ARTS repository - University of Groningen

   University of GroningenMelanoblastoma malignum cutis van de extremiteiten regionale perfusie en recidiefSchraffordt Koops, HeimenIMPORTANT NOTE: You are advised to consult the publisher's version (publisher's PDF) if you wish to cite fromit. Please check the document version below.Document VersionPublisher's PDF, also known as Version of recordPublication date:1973Link to publication in University of Groningen/UMCG research databaseCitation for published version (APA):Schraffordt Koops, H. (1973). Melanoblastoma malignum cutis van de extremiteiten regionale perfusie enrecidief. [, Rijksuniversiteit Groningen]. s.n.CopyrightOther than for strictly personal use, it is not permitted to download or to forward/distribute the text or part of it without the consent of theauthor(s) and/or copyright holder(s), unless the work is under an open content license (like Creative Commons).The publication may also be distributed here under the terms of Article 25fa of the Dutch Copyright Act, indicated by the “Taverne” license.More information can be found on the University of Groningen website: https://www.rug.nl/library/open-access/self-archiving-pure/taverne-amendment.Take-down policyIf you believe that this document breaches copyright please contact us providing details, and we will remove access to the work immediatelyand investigate your claim.Downloaded from the University of Groningen/UMCG research database (Pure): http://www.rug.nl/research/portal. For technical reasons thenumber of authors shown on this cover page is limited to 10 maximum.Download date: 30-10-2023SamenvattingHooldstuk INa een korte inleiding over de ontwikkeling van de regionale perfusiewordt een zevental vragen opgesomd. Het antwoord op deze zevenvragen zal beslissend zijn voor het al of niet continueren van hetbestaande perfusie-programma voor de behandeling van patiëntenmet een maligne melanoblastoom van de extremiteiten.Hooldstwk IIBespreking van de conventionele lokale chirurgische behandeling.Hooldstuh IIIBesproken wordt de klierdissectietieve lymfekiieruitruiming.Hooldstwk IVBeschrijving van de techniek vanbehandelingsschema voor iliaca-,perfusie wordt gegeven.Hooldstuk VYan 1964-1970 werden in de Groninger Universiteits kliniek 76 pa-tiënten met 116 perfusies behandeld. Van maart 1964 tot september1969 werden 63 perfusies onder normothermie verricht en daarna tot31 december 1970 53 perfusies onder hyperthermie.Teneinde de Groninger patiënten te kunnen vergelijken met patiën-ten uit de literatuur worden twee toonaangevende klinische indelingenaangehouden, nl. de indeling van het M. D. Anderson Hospital inHouston, U.S.A. en de indeling van Bodenham in Bristol, Engeland.en de voor- en nadelen van elec-de regionale perfusie, waarbij eenfemoralis-, poplitea- en axillaire83H o o l d stwk V I - C om.plicatie sBesproken worden de complicaties van de normo- en hyperthermeperfusie. Na regionale perfusie lverden vaak huidveranderingen aan deextremiteit waargenomen. Na normotherme perfusie werd in 600ovan de gevallen een bruine huidverkleuring gezien, na hyperthermeperfusie in 760/o der gevallen. De huidveranderingen waren na hyper-therme perfusie van ernstiger aard.Zeww- en/of spierletsel werd alleen na hypertherme perfusie gezienen wel bij 5 van de eerste 17 geperfundeerde onderste extremiteiten.Een profylactisch uitgevoerde fasciotomie bleek dit letsel geheel tekunnen voorkomen.Haematologische veranderingen. Na perfusie vond steeds controlevan leucocyten en thrombocyten plaats. Levensbedreigende compli-caties t.g.v. leucopenie en/of thrombopenie werden niet gezien.Axillaire perfusie mislukte in deze serie 5 maal (28o/.). Bij 3 pa-tienten (23%) werd een daling van de leucocyten en/of thrombocytengevonden.Femoralis-perfusie mislukte in deze serie nimmer. Vijfmaal (29yo)werd postoperatief een daling van leucocyten en/of thrombocytengevonden tot de helft van de pre-operatief gevonden waarde.Iliaca-perfusie mislukte in deze serie 2 keer (4o/). Bij 19 patiënten(38%) werd een daling van leucocyten en/of thrombocyten gevonden.Poplitea-perfusie mislukte in deze serie nimmer. Bij 3 patiënten(8o/o) werd een daling van leucocyten en/of thrombocyten waarge-nomen.Andere-blijvende-complicaties van perfusie waren: éénmaal oe-deem, tweemaal verslechtering enkelfunctie, éénmaal verslechteringhand/pols functie, vijfmaal peroneus parese/paralyse, éénmaal per-operatieve verbloedingsdood, éénmaal brandwonden (later femuram-putatie), éénmaal wondrandnecrose (bij slechte pre-operatieve circu-latie, waardoor later amputatie) .Hoofdstwk VII - Ouerlevíng (Geen patiënt viel uit de follow-up, engeen van de patiënten is tot dusverre overleden aan een intercurrentl i jden).Het overlevingspercentage van de 31 patiënten in stadium I bleekongeveer 80 te zijn. Vergelijkt men de Groninger resultaten vanpatiënten in stadium I met de perfusie-series van Stehlin en McBrideen de conventionele series van Bodenham, Olsen en Stehlin, danblijken de Groninger patiënten een gelijk of hoger overlevingspercen-8+tage te hebben. Een vconvent ionele chi rurg iseen -  z. t i  hel  r rer ino \ ' (Jè,"^' ' 'è)Het bleek niet mogtin stadium I met een nvergel i jken,  omdat  demet een melanoblastoceen betere overleving ttmet een melanoblastooEr bestaat geen duidpatiënten in stadium IGroninger kliniek werden de patiënten die eerwijzing in de Groninger IPatiënten met in traklieren hadden een goed,Patiënten met huid-betere overler,ing danzonder huidmetastaserr.Patiënten met een almaal een regionale prmassale tumorgroei, ulcDit bleek waardevol, rr'vermindering van de Ialle patiènten behielderHoolclstwk VIII - SatclIn  totaal  werden in dewegens sate l l ie t  en 'of  inhadden 9 bovendien rtmetastasen op afstand.perfusie en lokale esc:ondergingen. \-an de 1(op afstand, leefden 12zijn nog steeds in ler-en,follow-up van 6, 6, 3, 3,Hooldstwk IX - LymieklIn een groep van 31 prtage te hebben. Een vergelijking van de regionale perfusie met deconventionele chirurgische behandeling wat betreft overleving lijkteen - zlj het gering - voordeel voor de regionale perfusie op te leveren.Het bleek niet mogelijk de overlevingspercentages van patiëntenin stadium I met een melanoblastoom aan arm of been met elkaar tevergelijken, omdat de getallen te klein zijn. Wel lijken patiëntenmet een melanoblastoom stadium II aan de onderste extremiteiteen betere overleving te hebben dan dezelfde categorie van patiëntenmet een melanoblastoom aan de bovenste extremiteit.Er bestaat geen duidelijk verschil in kans op overleving tussen depatiënten in stadium I met een melanoblastoom dat primair in deGroninger kliniek werd verwijderd en die daarna perfusie ondergingenen de patiënten die eerst elders een excisie ondergingen en na ver-wljzing in de Groninger kliniek werden geperfundeerd.Patiënten met in transit metastasen en negatieve regionale lymfe-klieren hadden een goede prognose.Patiënten met huid- en regionale lymfekliermetastasen hadden eenbetere overleving dan patiënten met regionale lymfekliermetastasenzonder huidmetastasen. De getallen zijn echter klein.Patiënten met een algemene metastasering ondergingen een enkelemaal een regionale perfusie uit palliatieve overwegingen wegensmassale tumorgroei, ulceratie of pijn, of om amputatie te voorkomen.Dit bieek waardevol, want meer dan de helft van deze patiënten hadvermindering van de klachten gedurende tenminste 2 maanden enalle patiënten behielden een bruikbaar been.Hooldstwk VIII - Satelliet enlol in transit rnetastasenIn totaal werden in de periode 1964 tlm 7970 22 patiënten behandeldwegens satelliet en/of in transit metastasen. Van deze groep patiëntenhadden 9 bovendien regionale lymfekliermetastasen en 3 patiëntenmetastasen op afstand. Al deze 22 patlënten ondergingen een regionaleperfusie en lokale excisies, terwijl enkele patiënten een amputatieondergingen. Van de 19 patiënten zonder aantoonbare metastaseringop afstand, leefden 12 nog 2 jaar na de perfusie. Negen patiëntenzijn nog steeds in leven, waarbij 6 vrij van tumor lijken te zijn met eenfollow-up van 6, 6,3, 3,3 en 2 jaar.Hoofdstuh. IX - Lymfekliermetastasel, q perfusieIn een groep van 31 patiënten in stadium I ontstonden tijdens een85follow-up periode variërend van 2 tot 7 jaar, bij 5 lymfekliermetas-tasen (16,1olo).Hoot'dstwh X - Recídief na perlwsieVoor het begrip recidief worden de criteria van Stehlin gehanteerd.Dertien patiënten ondergingen een perfusie van de bovenste ex-tremiteit. Bij één patiënt waren uitgebreide in transit metastasenaanwezig, die slechts tijdelijk in regressie gingen. Geen van de overige12 patiënten kreeg een recidief in de extremiteit. Zelfs werd geennieuw recidief waargenomen bij 3 patiënten die ten tijde van de per-fusie reeds een recidief hadden. De kortste follow-up is 2 jaar, delangste 7 jaar. Ook na okselklierdissectie werd in de arm geen recidiefwaargenomen.Van de 63 patiënten, die een perfusie van de onderste extremiteitondergingen met of zonder liesklierdissectie, werden 57 patiënten opal of niet ontstaan van recidief beoordeeld. Zes patiënten werdenuitgesloten: vijf omdat reeds bij de eerste perfusie zeer ernstige intransit metastasering bestond, de zesde vanwege een femurmetastasevan een primair elders gelokaliseerd melanoblastoom. Van de 57patiënten kregen 51 (8q,5%) géén en 6 (70,5%) wél een recidief.Van deze 6 hadden 4 tegeli jkerti jd een algemene metastasering en deandere 2 geen algemene metastasering maar wel positieve regionalelymfeklieren.Na liesklierdissectie, die bij 29 patiënten werd verricht, werd slechtsblj + (73,8yà een recidief waargenomen, van wie 2 tegelijkertijd eenalgemene metastasering hadden. Dit is des te opmerkelijker, omdatbij 9 van deze 29 patiënten ten tijde van de perfusie reeds een recidiefin de onderste extremiteit bestond.Er werd een vergelijking gemaakt met de patiënten van Olsen enStehlin, die alleen conventionele chirurgische behandeling onder-gingen of conventionele chirurgie én perfusie. De conclusie is, dat naperfusie de kans op recidief beduidend kleiner is.Hoofdstuk XI - Histologische criteriaDe coupes van de 31 Groninger patiënten met melanoblastoomin stadium I werden volgens bepaalde histologische criteria naderbeoordeeld. Er werd een poging gedaan de verkregen gegevens tevergelijken met op conventionele wijze behandelde series patiëntenvan Mehnert c.s., Clark c.s. en Petersen c.s.. Dit was slechts ten delemogelijk, omdat de tumoren bij de Groninger patiënten uitsluitend86aan de extremiteiten u,was bij de drie series r.aklinische stadiumindelirbekend. Bovendien bleeMehnert, Clark en Petevan de Groninger patiëneen follow-up langer darWat betreft de díefLegrMehnert, veel vaker dieGroninger patiënten aar'140)  van z i jn  pat iënten i38,6yo. Wanneer de Ggische wijze rvordt ingein deze categorie. De 2-joverleving van 6 patiënrI - i f  pesevens vrn Claduideli jk slechtere progGroninger patiënten vcinsedeeld iq  van cen rn i e f c  f e  h e s n c r r r e nDe Groninger patiëntrlogische criteria van Pevan Petersen c.s .  b l i jk tgroei van de tumor. Inprognose bij diepere infilniets te bespeuren.Vaatingroeí: Blj 72 (3de tumor duidelijk vaaeen follow-up van 2 tcv a n ) 5 j a a r l e e f d e n(L+,2'/à duideli jke histc1 van deze patiënten leeLymlocytaire react i e : )patiënten geen duideli jLDiatneter aan de tumtmoren kleiner dan 1 crtumoren groter dan 1 cdit bij een follow-up per87,soL en 82,60o.  Bi j  eeaan de extremiteiten waren gelocaliseerd, terwijl dit niet het gevalwas bij de drie series van Mehnert, Clark en Petersen. Evenmin is deklinische stadiumindeling van de patiënten van genoemde auteursbekend. Bovendien bleek dan nog de follow-up van de patiënten vanMehnert, Clark en Petersen langer dan 5 jaar, terwijl de follow-upvan de Groninger patiënten 2tot7 jaar was. Slechts 8 patiënten haddeneen follow-up langer dan 5 jaar.Wat betreft de dieptegroei bleken, vergeleken met de gegevens vanMehnert, veel vaker diep invasief groeiende (level II) tumoren bij deGroninger patiënten aanwezig. Mehnert plaatst slechts 40o/o $7 van140) van zrjn patiënten in deze groep. De S-jaars overleving was hierbij38,60Á. Wanneer de Groninger patiëntengroep op dezeifde histolo-gische wijze wordt ingedeeld, vallen 28 van de 31 patiënten (90o/o)in deze categorie. De Z-jaars overleving hiervan was 82,Lo/o. De 5-jaarsoverleving van 6 patiënten was 66,7%.Uit gegevens van Clark, From, Bernardino en Mihm blijkt ook eenduidelijk slechtere prognose naar de mate van dieptegroei. Als deGroninger patiënten volgens dezelfde histologische criteria wordeningedeeld is van een veel slechtere prognose bij diepere infiltratieniets te bespeuren.De Groninger patiënten werden ook nog ingedeeld volgens de histo-logische criteria van Petersen, Bodenham en Lloyd. Uit de gegevensvan Petersen c.s. blijkt weer een slechtere prognose bij meer diepte-groei van de tumor. In de Groninger serie is van een veel slechtereprognose bij diepere infiltratie ook volgens de klassificatie van Petersenniets te bespeuren.Vaatingroei: Blj 72 (38,7%) van de 31 Groninger patiënten toondede tumor duidelijk vaatingroei. Van hen leefden 71, (97,7%) nog naeen follow-up van 2 tot 7 jaar. Twee patiënten met een follow-upvan ) 5 jaar leefden beiden nog. Mehnert vond b1j 20 tumoren(L4,2%) duidelijke histologische kenmerken van vaatingroei. Slechts1 van deze patiënten leefde na 5 jaar nog (5oÁ).Lyrnlocytaire reactie: In de Groninger groep werd bij de 5 overledenpatiënten geen duidelijk verband met de lymfocytaire reactie gezien.Díameter aan de twmor: Mehnert vermeldt voor patiënten met tu-moren kleiner dan 1 cm een 5-jaars overleving van 65,50/o en voortumoren groter dan 1 cm een overleving van 37o/".In Groningen wasdit bij een follow-up periode variërend van 2 tot 7 jaar respectievelijk87,5% en82,60/o. Bij een follow-up van meer dan 5 jaar werd bij de87groep tumoren groter dan 1 cm een overleving van 75o/o gevonden.Hoold.stuk XIIIn de slotconclusie worden tenslotte alle zeven vragen, die in ditproefschrift zouden worden geanalyseerd, van commentaar voorzien.Op grond van de verkregen gegevens is besloten, voort te gaan metde perfusie-behandeling van patiënten met een melanoblastomamalignum van de extremiteiten.Chapter .I. After a brieperfusion seven questiotions will be decisive fin the treatment of patities.Chapter ll reviews convChapter -LI1 discussesadvantages of elective hChapter 1Z describes ttan outline for iliac, ÍerrChal>ter Z describes theDuring the period 19ment of 76 patients. Frthermic perfusions welfollowed until 31st DecrFor comparison of tlin the literature, use wthat of the M. D. And,Bodenham in Bristol, ErChapter Z1discusses coperfusion.Skin changes were iperfusion. Brown discoafter normothermic anc88*I

Dutch

Melanoblastoma malignum cutis van de extremiteiten regionale perfusie en recidief

University of Groningen Research Database

  
 University of Groningen
Melanoblastoma malignum cutis van de extremiteiten regionale perfusie en recidief
Schraffordt Koops, Heimen
IMPORTANT NOTE: You are advised to consult the publisher's version (publisher's PDF) if you wish to cite from
it. Please check the document version below.
Document Version
Publisher's PDF, also known as Version of record
Publication date:
1973
Link to publication in University of Groningen/UMCG research database
Citation for published version (APA):
Schraffordt Koops, H. (1973). Melanoblastoma malignum cutis van de extremiteiten regionale perfusie en
recidief s.n.
Copyright
Other than for strictly personal use, it is not permitted to download or to forward/distribute the text or part of it without the consent of the
author(s) and/or copyright holder(s), unless the work is under an open content license (like Creative Commons).
Take-down policy
If you believe that this document breaches copyright please contact us providing details, and we will remove access to the work immediately
and investigate your claim.
Downloaded from the University of Groningen/UMCG research database (Pure): http://www.rug.nl/research/portal. For technical reasons the
number of authors shown on this cover page is limited to 10 maximum.
Download date: 11-02-2018
Samenvatting
Hooldstuk I
Na een korte inleiding over de ontwikkeling van de regionale perfusie
wordt een zevental vragen opgesomd. Het antwoord op deze zeven
vragen zal beslissend zijn voor het al of niet continueren van het
bestaande perfusie-programma voor de behandeling van patiënten
met een maligne melanoblastoom van de extremiteiten.
Hooldstwk II
Bespreking van de conventionele lokale chirurgische behandeling.
Hooldstuh III
Besproken wordt de klierdissectie
tieve lymfekiieruitruiming.
Hooldstwk IV
Beschrijving van de techniek van
behandelingsschema voor iliaca-,
perfusie wordt gegeven.
Hooldstuk V
Yan 1964-1970 werden in de Groninger Universiteits kliniek 76 pa-
tiënten met 116 perfusies behandeld. Van maart 1964 tot september
1969 werden 63 perfusies onder normothermie verricht en daarna tot
31 december 1970 53 perfusies onder hyperthermie.
Teneinde de Groninger patiënten te kunnen vergelijken met patiën-
ten uit de literatuur worden twee toonaangevende klinische indelingen
aangehouden, nl. de indeling van het M. D. Anderson Hospital in
Houston, U.S.A. en de indeling van Bodenham in Bristol, Engeland.
en de voor- en nadelen van elec-
de regionale perfusie, waarbij een
femoralis-, poplitea- en axillaire
83
H o o l d stwk V I - C om.plicatie s
Besproken worden de complicaties van de normo- en hypertherme
perfusie. Na regionale perfusie lverden vaak huidveranderingen aan de
extremiteit waargenomen. Na normotherme perfusie werd in 600o
van de gevallen een bruine huidverkleuring gezien, na hypertherme
perfusie in 760/o der gevallen. De huidveranderingen waren na hyper-
therme perfusie van ernstiger aard.
Zeww- en/of spierletsel werd alleen na hypertherme perfusie gezien
en wel bij 5 van de eerste 17 geperfundeerde onderste extremiteiten.
Een profylactisch uitgevoerde fasciotomie bleek dit letsel geheel te
kunnen voorkomen.
Haematologische veranderingen. Na perfusie vond steeds controle
van leucocyten en thrombocyten plaats. Levensbedreigende compli-
caties t.g.v. leucopenie en/of thrombopenie werden niet gezien.
Axillaire perfusie mislukte in deze serie 5 maal (28o/.). Bij 3 pa-
tienten (23%) werd een daling van de leucocyten en/of thrombocyten
gevonden.
Femoralis-perfusie mislukte in deze serie nimmer. Vijfmaal (29yo)
werd postoperatief een daling van leucocyten en/of thrombocyten
gevonden tot de helft van de pre-operatief gevonden waarde.
Iliaca-perfusie mislukte in deze serie 2 keer (4o/). Bij 19 patiënten
(38%) werd een daling van leucocyten en/of thrombocyten gevonden.
Poplitea-perfusie mislukte in deze serie nimmer. Bij 3 patiënten
(8o/o) werd een daling van leucocyten en/of thrombocyten waarge-
nomen.
Andere-blijvende-complicaties van perfusie waren: éénmaal oe-
deem, tweemaal verslechtering enkelfunctie, éénmaal verslechtering
hand/pols functie, vijfmaal peroneus parese/paralyse, éénmaal per-
operatieve verbloedingsdood, éénmaal brandwonden (later femuram-
putatie), éénmaal wondrandnecrose (bij slechte pre-operatieve circu-
latie, waardoor later amputatie) .
Hoofdstwk VII - Ouerlevíng (Geen patiënt viel uit de follow-up, en
geen van de patiënten is tot dusverre overleden aan een intercurrent
l i jden).
Het overlevingspercentage van de 31 patiënten in stadium I bleek
ongeveer 80 te zijn. Vergelijkt men de Groninger resultaten van
patiënten in stadium I met de perfusie-series van Stehlin en McBride
en de conventionele series van Bodenham, Olsen en Stehlin, dan
blijken de Groninger patiënten een gelijk of hoger overlevingspercen-
8+
tage te hebben. Een v
convent ionele chi rurg is
een -  z. t i  hel  r rer ino \ ' (Jè,"^' ' 'è)
Het bleek niet mogt
in stadium I met een n
vergel i jken,  omdat  de
met een melanoblastoc
een betere overleving tt
met een melanoblastoo
Er bestaat geen duid
patiënten in stadium I
Groninger kliniek werd
en de patiënten die eer
wijzing in de Groninger I
Patiënten met in tra
klieren hadden een goed,
Patiënten met huid-
betere overler,ing dan
zonder huidmetastaserr.
Patiënten met een al
maal een regionale pr
massale tumorgroei, ulc
Dit bleek waardevol, rr'
vermindering van de I
alle patiènten behielder
Hoolclstwk VIII - Satcl
In  totaal  werden in de
wegens sate l l ie t  en 'of  in
hadden 9 bovendien rt
metastasen op afstand.
perfusie en lokale esc:
ondergingen. \-an de 1(
op afstand, leefden 12
zijn nog steeds in ler-en,
follow-up van 6, 6, 3, 3,
Hooldstwk IX - Lymiekl
In een groep van 31 pr
tage te hebben. Een vergelijking van de regionale perfusie met de
conventionele chirurgische behandeling wat betreft overleving lijkt
een - zlj het gering - voordeel voor de regionale perfusie op te leveren.
Het bleek niet mogelijk de overlevingspercentages van patiënten
in stadium I met een melanoblastoom aan arm of been met elkaar te
vergelijken, omdat de getallen te klein zijn. Wel lijken patiënten
met een melanoblastoom stadium II aan de onderste extremiteit
een betere overleving te hebben dan dezelfde categorie van patiënten
met een melanoblastoom aan de bovenste extremiteit.
Er bestaat geen duidelijk verschil in kans op overleving tussen de
patiënten in stadium I met een melanoblastoom dat primair in de
Groninger kliniek werd verwijderd en die daarna perfusie ondergingen
en de patiënten die eerst elders een excisie ondergingen en na ver-
wljzing in de Groninger kliniek werden geperfundeerd.
Patiënten met in transit metastasen en negatieve regionale lymfe-
klieren hadden een goede prognose.
Patiënten met huid- en regionale lymfekliermetastasen hadden een
betere overleving dan patiënten met regionale lymfekliermetastasen
zonder huidmetastasen. De getallen zijn echter klein.
Patiënten met een algemene metastasering ondergingen een enkele
maal een regionale perfusie uit palliatieve overwegingen wegens
massale tumorgroei, ulceratie of pijn, of om amputatie te voorkomen.
Dit bieek waardevol, want meer dan de helft van deze patiënten had
vermindering van de klachten gedurende tenminste 2 maanden en
alle patiënten behielden een bruikbaar been.
Hooldstwk VIII - Satelliet enlol in transit rnetastasen
In totaal werden in de periode 1964 tlm 7970 22 patiënten behandeld
wegens satelliet en/of in transit metastasen. Van deze groep patiënten
hadden 9 bovendien regionale lymfekliermetastasen en 3 patiënten
metastasen op afstand. Al deze 22 patlënten ondergingen een regionale
perfusie en lokale excisies, terwijl enkele patiënten een amputatie
ondergingen. Van de 19 patiënten zonder aantoonbare metastasering
op afstand, leefden 12 nog 2 jaar na de perfusie. Negen patiënten
zijn nog steeds in leven, waarbij 6 vrij van tumor lijken te zijn met een
follow-up van 6, 6,3, 3,3 en 2 jaar.
Hoofdstuh. IX - Lymfekliermetastasel, q perfusie
In een groep van 31 patiënten in stadium I ontstonden tijdens een
85
follow-up periode variërend van 2 tot 7 jaar, bij 5 lymfekliermetas-
tasen (16,1olo).
Hoot'dstwh X - Recídief na perlwsie
Voor het begrip recidief worden de criteria van Stehlin gehanteerd.
Dertien patiënten ondergingen een perfusie van de bovenste ex-
tremiteit. Bij één patiënt waren uitgebreide in transit metastasen
aanwezig, die slechts tijdelijk in regressie gingen. Geen van de overige
12 patiënten kreeg een recidief in de extremiteit. Zelfs werd geen
nieuw recidief waargenomen bij 3 patiënten die ten tijde van de per-
fusie reeds een recidief hadden. De kortste follow-up is 2 jaar, de
langste 7 jaar. Ook na okselklierdissectie werd in de arm geen recidief
waargenomen.
Van de 63 patiënten, die een perfusie van de onderste extremiteit
ondergingen met of zonder liesklierdissectie, werden 57 patiënten op
al of niet ontstaan van recidief beoordeeld. Zes patiënten werden
uitgesloten: vijf omdat reeds bij de eerste perfusie zeer ernstige in
transit metastasering bestond, de zesde vanwege een femurmetastase
van een primair elders gelokaliseerd melanoblastoom. Van de 57
patiënten kregen 51 (8q,5%) géén en 6 (70,5%) wél een recidief.
Van deze 6 hadden 4 tegeli jkerti jd een algemene metastasering en de
andere 2 geen algemene metastasering maar wel positieve regionale
lymfeklieren.
Na liesklierdissectie, die bij 29 patiënten werd verricht, werd slechts
blj + (73,8yà een recidief waargenomen, van wie 2 tegelijkertijd een
algemene metastasering hadden. Dit is des te opmerkelijker, omdat
bij 9 van deze 29 patiënten ten tijde van de perfusie reeds een recidief
in de onderste extremiteit bestond.
Er werd een vergelijking gemaakt met de patiënten van Olsen en
Stehlin, die alleen conventionele chirurgische behandeling onder-
gingen of conventionele chirurgie én perfusie. De conclusie is, dat na
perfusie de kans op recidief beduidend kleiner is.
Hoofdstuk XI - Histologische criteria
De coupes van de 31 Groninger patiënten met melanoblastoom
in stadium I werden volgens bepaalde histologische criteria nader
beoordeeld. Er werd een poging gedaan de verkregen gegevens te
vergelijken met op conventionele wijze behandelde series patiënten
van Mehnert c.s., Clark c.s. en Petersen c.s.. Dit was slechts ten dele
mogelijk, omdat de tumoren bij de Groninger patiënten uitsluitend
86
aan de extremiteiten u,
was bij de drie series r.a
klinische stadiumindelir
bekend. Bovendien blee
Mehnert, Clark en Pete
van de Groninger patiën
een follow-up langer dar
Wat betreft de díefLegr
Mehnert, veel vaker die
Groninger patiënten aar
'140)  
van z i jn  pat iënten i
38,6yo. Wanneer de G
gische wijze rvordt inge
in deze categorie. De 2-j
overleving van 6 patiënr
I - i f  pesevens vrn Cla
duideli jk slechtere prog
Groninger patiënten vc
insedeeld iq  van cen r
n i e f c  f e  h e s n c r r r e n
De Groninger patiëntr
logische criteria van Pe
van Petersen c.s .  b l i jk t
groei van de tumor. In
prognose bij diepere infil
niets te bespeuren.
Vaatingroeí: Blj 72 (3
de tumor duidelijk vaa
een follow-up van 2 tc
v a n ) 5 j a a r l e e f d e n
(L+,2'/à duideli jke histc
1 van deze patiënten lee
Lymlocytaire react i e : )
patiënten geen duideli jL
Diatneter aan de tumt
moren kleiner dan 1 cr
tumoren groter dan 1 c
dit bij een follow-up per
87,soL en 82,60o.  Bi j  ee
aan de extremiteiten waren gelocaliseerd, terwijl dit niet het geval
was bij de drie series van Mehnert, Clark en Petersen. Evenmin is de
klinische stadiumindeling van de patiënten van genoemde auteurs
bekend. Bovendien bleek dan nog de follow-up van de patiënten van
Mehnert, Clark en Petersen langer dan 5 jaar, terwijl de follow-up
van de Groninger patiënten 2tot7 jaar was. Slechts 8 patiënten hadden
een follow-up langer dan 5 jaar.
Wat betreft de dieptegroei bleken, vergeleken met de gegevens van
Mehnert, veel vaker diep invasief groeiende (level II) tumoren bij de
Groninger patiënten aanwezig. Mehnert plaatst slechts 40o/o $7 van
140) van zrjn patiënten in deze groep. De S-jaars overleving was hierbij
38,60Á. Wanneer de Groninger patiëntengroep op dezeifde histolo-
gische wijze wordt ingedeeld, vallen 28 van de 31 patiënten (90o/o)
in deze categorie. De Z-jaars overleving hiervan was 82,Lo/o. De 5-jaars
overleving van 6 patiënten was 66,7%.
Uit gegevens van Clark, From, Bernardino en Mihm blijkt ook een
duidelijk slechtere prognose naar de mate van dieptegroei. Als de
Groninger patiënten volgens dezelfde histologische criteria worden
ingedeeld is van een veel slechtere prognose bij diepere infiltratie
niets te bespeuren.
De Groninger patiënten werden ook nog ingedeeld volgens de histo-
logische criteria van Petersen, Bodenham en Lloyd. Uit de gegevens
van Petersen c.s. blijkt weer een slechtere prognose bij meer diepte-
groei van de tumor. In de Groninger serie is van een veel slechtere
prognose bij diepere infiltratie ook volgens de klassificatie van Petersen
niets te bespeuren.
Vaatingroei: Blj 72 (38,7%) van de 31 Groninger patiënten toonde
de tumor duidelijk vaatingroei. Van hen leefden 71, (97,7%) nog na
een follow-up van 2 tot 7 jaar. Twee patiënten met een follow-up
van ) 5 jaar leefden beiden nog. Mehnert vond b1j 20 tumoren
(L4,2%) duidelijke histologische kenmerken van vaatingroei. Slechts
1 van deze patiënten leefde na 5 jaar nog (5oÁ).
Lyrnlocytaire reactie: In de Groninger groep werd bij de 5 overleden
patiënten geen duidelijk verband met de lymfocytaire reactie gezien.
Díameter aan de twmor: Mehnert vermeldt voor patiënten met tu-
moren kleiner dan 1 cm een 5-jaars overleving van 65,50/o en voor
tumoren groter dan 1 cm een overleving van 37o/".In Groningen was
dit bij een follow-up periode variërend van 2 tot 7 jaar respectievelijk
87,5% en82,60/o. Bij een follow-up van meer dan 5 jaar werd bij de
87
groep tumoren groter dan 1 cm een overleving van 75o/o gevonden.
Hoold.stuk XII
In de slotconclusie worden tenslotte alle zeven vragen, die in dit
proefschrift zouden worden geanalyseerd, van commentaar voorzien.
Op grond van de verkregen gegevens is besloten, voort te gaan met
de perfusie-behandeling van patiënten met een melanoblastoma
malignum van de extremiteiten.
Chapter .I. After a brie
perfusion seven questio
tions will be decisive f
in the treatment of pati
ties.
Chapter ll reviews conv
Chapter -LI1 discusses
advantages of elective h
Chapter 1Z describes tt
an outline for iliac, Íerr
Chal>ter Z describes the
During the period 19
ment of 76 patients. Fr
thermic perfusions wel
followed until 31st Decr
For comparison of tl
in the literature, use w
that of the M. D. And,
Bodenham in Bristol, Er
Chapter Z1discusses co
perfusion.
Skin changes were i
perfusion. Brown disco
after normothermic anc
88
*
I


   University of GroningenMelanoblastoma malignum cutis van de extremiteiten regionale perfusie en recidiefSchraffordt Koops, HeimenIMPORTANT NOTE: You are advised to consult the publisher's version (publisher's PDF) if you wish to cite fromit. Please check the document version below.Document VersionPublisher's PDF, also known as Version of recordPublication date:1973Link to publication in University of Groningen/UMCG research databaseCitation for published version (APA):Schraffordt Koops, H. (1973). Melanoblastoma malignum cutis van de extremiteiten regionale perfusie enrecidief. [, Rijksuniversiteit Groningen]. s.n.CopyrightOther than for strictly personal use, it is not permitted to download or to forward/distribute the text or part of it without the consent of theauthor(s) and/or copyright holder(s), unless the work is under an open content license (like Creative Commons).The publication may also be distributed here under the terms of Article 25fa of the Dutch Copyright Act, indicated by the “Taverne” license.More information can be found on the University of Groningen website: https://www.rug.nl/library/open-access/self-archiving-pure/taverne-amendment.Take-down policyIf you believe that this document breaches copyright please contact us providing details, and we will remove access to the work immediatelyand investigate your claim.Downloaded from the University of Groningen/UMCG research database (Pure): http://www.rug.nl/research/portal. For technical reasons thenumber of authors shown on this cover page is limited to 10 maximum.Download date: 16-07-2023SamenvattingHooldstuk INa een korte inleiding over de ontwikkeling van de regionale perfusiewordt een zevental vragen opgesomd. Het antwoord op deze zevenvragen zal beslissend zijn voor het al of niet continueren van hetbestaande perfusie-programma voor de behandeling van patiëntenmet een maligne melanoblastoom van de extremiteiten.Hooldstwk IIBespreking van de conventionele lokale chirurgische behandeling.Hooldstuh IIIBesproken wordt de klierdissectietieve lymfekiieruitruiming.Hooldstwk IVBeschrijving van de techniek vanbehandelingsschema voor iliaca-,perfusie wordt gegeven.Hooldstuk VYan 1964-1970 werden in de Groninger Universiteits kliniek 76 pa-tiënten met 116 perfusies behandeld. Van maart 1964 tot september1969 werden 63 perfusies onder normothermie verricht en daarna tot31 december 1970 53 perfusies onder hyperthermie.Teneinde de Groninger patiënten te kunnen vergelijken met patiën-ten uit de literatuur worden twee toonaangevende klinische indelingenaangehouden, nl. de indeling van het M. D. Anderson Hospital inHouston, U.S.A. en de indeling van Bodenham in Bristol, Engeland.en de voor- en nadelen van elec-de regionale perfusie, waarbij eenfemoralis-, poplitea- en axillaire83H o o l d stwk V I - C om.plicatie sBesproken worden de complicaties van de normo- en hyperthermeperfusie. Na regionale perfusie lverden vaak huidveranderingen aan deextremiteit waargenomen. Na normotherme perfusie werd in 600ovan de gevallen een bruine huidverkleuring gezien, na hyperthermeperfusie in 760/o der gevallen. De huidveranderingen waren na hyper-therme perfusie van ernstiger aard.Zeww- en/of spierletsel werd alleen na hypertherme perfusie gezienen wel bij 5 van de eerste 17 geperfundeerde onderste extremiteiten.Een profylactisch uitgevoerde fasciotomie bleek dit letsel geheel tekunnen voorkomen.Haematologische veranderingen. Na perfusie vond steeds controlevan leucocyten en thrombocyten plaats. Levensbedreigende compli-caties t.g.v. leucopenie en/of thrombopenie werden niet gezien.Axillaire perfusie mislukte in deze serie 5 maal (28o/.). Bij 3 pa-tienten (23%) werd een daling van de leucocyten en/of thrombocytengevonden.Femoralis-perfusie mislukte in deze serie nimmer. Vijfmaal (29yo)werd postoperatief een daling van leucocyten en/of thrombocytengevonden tot de helft van de pre-operatief gevonden waarde.Iliaca-perfusie mislukte in deze serie 2 keer (4o/). Bij 19 patiënten(38%) werd een daling van leucocyten en/of thrombocyten gevonden.Poplitea-perfusie mislukte in deze serie nimmer. Bij 3 patiënten(8o/o) werd een daling van leucocyten en/of thrombocyten waarge-nomen.Andere-blijvende-complicaties van perfusie waren: éénmaal oe-deem, tweemaal verslechtering enkelfunctie, éénmaal verslechteringhand/pols functie, vijfmaal peroneus parese/paralyse, éénmaal per-operatieve verbloedingsdood, éénmaal brandwonden (later femuram-putatie), éénmaal wondrandnecrose (bij slechte pre-operatieve circu-latie, waardoor later amputatie) .Hoofdstwk VII - Ouerlevíng (Geen patiënt viel uit de follow-up, engeen van de patiënten is tot dusverre overleden aan een intercurrentl i jden).Het overlevingspercentage van de 31 patiënten in stadium I bleekongeveer 80 te zijn. Vergelijkt men de Groninger resultaten vanpatiënten in stadium I met de perfusie-series van Stehlin en McBrideen de conventionele series van Bodenham, Olsen en Stehlin, danblijken de Groninger patiënten een gelijk of hoger overlevingspercen-8+tage te hebben. Een vconvent ionele chi rurg iseen -  z. t i  hel  r rer ino \ ' (Jè,"^' ' 'è)Het bleek niet mogtin stadium I met een nvergel i jken,  omdat  demet een melanoblastoceen betere overleving ttmet een melanoblastooEr bestaat geen duidpatiënten in stadium IGroninger kliniek werden de patiënten die eerwijzing in de Groninger IPatiënten met in traklieren hadden een goed,Patiënten met huid-betere overler,ing danzonder huidmetastaserr.Patiënten met een almaal een regionale prmassale tumorgroei, ulcDit bleek waardevol, rr'vermindering van de Ialle patiènten behielderHoolclstwk VIII - SatclIn  totaal  werden in dewegens sate l l ie t  en 'of  inhadden 9 bovendien rtmetastasen op afstand.perfusie en lokale esc:ondergingen. \-an de 1(op afstand, leefden 12zijn nog steeds in ler-en,follow-up van 6, 6, 3, 3,Hooldstwk IX - LymieklIn een groep van 31 prtage te hebben. Een vergelijking van de regionale perfusie met deconventionele chirurgische behandeling wat betreft overleving lijkteen - zlj het gering - voordeel voor de regionale perfusie op te leveren.Het bleek niet mogelijk de overlevingspercentages van patiëntenin stadium I met een melanoblastoom aan arm of been met elkaar tevergelijken, omdat de getallen te klein zijn. Wel lijken patiëntenmet een melanoblastoom stadium II aan de onderste extremiteiteen betere overleving te hebben dan dezelfde categorie van patiëntenmet een melanoblastoom aan de bovenste extremiteit.Er bestaat geen duidelijk verschil in kans op overleving tussen depatiënten in stadium I met een melanoblastoom dat primair in deGroninger kliniek werd verwijderd en die daarna perfusie ondergingenen de patiënten die eerst elders een excisie ondergingen en na ver-wljzing in de Groninger kliniek werden geperfundeerd.Patiënten met in transit metastasen en negatieve regionale lymfe-klieren hadden een goede prognose.Patiënten met huid- en regionale lymfekliermetastasen hadden eenbetere overleving dan patiënten met regionale lymfekliermetastasenzonder huidmetastasen. De getallen zijn echter klein.Patiënten met een algemene metastasering ondergingen een enkelemaal een regionale perfusie uit palliatieve overwegingen wegensmassale tumorgroei, ulceratie of pijn, of om amputatie te voorkomen.Dit bieek waardevol, want meer dan de helft van deze patiënten hadvermindering van de klachten gedurende tenminste 2 maanden enalle patiënten behielden een bruikbaar been.Hooldstwk VIII - Satelliet enlol in transit rnetastasenIn totaal werden in de periode 1964 tlm 7970 22 patiënten behandeldwegens satelliet en/of in transit metastasen. Van deze groep patiëntenhadden 9 bovendien regionale lymfekliermetastasen en 3 patiëntenmetastasen op afstand. Al deze 22 patlënten ondergingen een regionaleperfusie en lokale excisies, terwijl enkele patiënten een amputatieondergingen. Van de 19 patiënten zonder aantoonbare metastaseringop afstand, leefden 12 nog 2 jaar na de perfusie. Negen patiëntenzijn nog steeds in leven, waarbij 6 vrij van tumor lijken te zijn met eenfollow-up van 6, 6,3, 3,3 en 2 jaar.Hoofdstuh. IX - Lymfekliermetastasel, q perfusieIn een groep van 31 patiënten in stadium I ontstonden tijdens een85follow-up periode variërend van 2 tot 7 jaar, bij 5 lymfekliermetas-tasen (16,1olo).Hoot'dstwh X - Recídief na perlwsieVoor het begrip recidief worden de criteria van Stehlin gehanteerd.Dertien patiënten ondergingen een perfusie van de bovenste ex-tremiteit. Bij één patiënt waren uitgebreide in transit metastasenaanwezig, die slechts tijdelijk in regressie gingen. Geen van de overige12 patiënten kreeg een recidief in de extremiteit. Zelfs werd geennieuw recidief waargenomen bij 3 patiënten die ten tijde van de per-fusie reeds een recidief hadden. De kortste follow-up is 2 jaar, delangste 7 jaar. Ook na okselklierdissectie werd in de arm geen recidiefwaargenomen.Van de 63 patiënten, die een perfusie van de onderste extremiteitondergingen met of zonder liesklierdissectie, werden 57 patiënten opal of niet ontstaan van recidief beoordeeld. Zes patiënten werdenuitgesloten: vijf omdat reeds bij de eerste perfusie zeer ernstige intransit metastasering bestond, de zesde vanwege een femurmetastasevan een primair elders gelokaliseerd melanoblastoom. Van de 57patiënten kregen 51 (8q,5%) géén en 6 (70,5%) wél een recidief.Van deze 6 hadden 4 tegeli jkerti jd een algemene metastasering en deandere 2 geen algemene metastasering maar wel positieve regionalelymfeklieren.Na liesklierdissectie, die bij 29 patiënten werd verricht, werd slechtsblj + (73,8yà een recidief waargenomen, van wie 2 tegelijkertijd eenalgemene metastasering hadden. Dit is des te opmerkelijker, omdatbij 9 van deze 29 patiënten ten tijde van de perfusie reeds een recidiefin de onderste extremiteit bestond.Er werd een vergelijking gemaakt met de patiënten van Olsen enStehlin, die alleen conventionele chirurgische behandeling onder-gingen of conventionele chirurgie én perfusie. De conclusie is, dat naperfusie de kans op recidief beduidend kleiner is.Hoofdstuk XI - Histologische criteriaDe coupes van de 31 Groninger patiënten met melanoblastoomin stadium I werden volgens bepaalde histologische criteria naderbeoordeeld. Er werd een poging gedaan de verkregen gegevens tevergelijken met op conventionele wijze behandelde series patiëntenvan Mehnert c.s., Clark c.s. en Petersen c.s.. Dit was slechts ten delemogelijk, omdat de tumoren bij de Groninger patiënten uitsluitend86aan de extremiteiten u,was bij de drie series r.aklinische stadiumindelirbekend. Bovendien bleeMehnert, Clark en Petevan de Groninger patiëneen follow-up langer darWat betreft de díefLegrMehnert, veel vaker dieGroninger patiënten aar'140)  van z i jn  pat iënten i38,6yo. Wanneer de Ggische wijze rvordt ingein deze categorie. De 2-joverleving van 6 patiënrI - i f  pesevens vrn Claduideli jk slechtere progGroninger patiënten vcinsedeeld iq  van cen rn i e f c  f e  h e s n c r r r e nDe Groninger patiëntrlogische criteria van Pevan Petersen c.s .  b l i jk tgroei van de tumor. Inprognose bij diepere infilniets te bespeuren.Vaatingroeí: Blj 72 (3de tumor duidelijk vaaeen follow-up van 2 tcv a n ) 5 j a a r l e e f d e n(L+,2'/à duideli jke histc1 van deze patiënten leeLymlocytaire react i e : )patiënten geen duideli jLDiatneter aan de tumtmoren kleiner dan 1 crtumoren groter dan 1 cdit bij een follow-up per87,soL en 82,60o.  Bi j  eeaan de extremiteiten waren gelocaliseerd, terwijl dit niet het gevalwas bij de drie series van Mehnert, Clark en Petersen. Evenmin is deklinische stadiumindeling van de patiënten van genoemde auteursbekend. Bovendien bleek dan nog de follow-up van de patiënten vanMehnert, Clark en Petersen langer dan 5 jaar, terwijl de follow-upvan de Groninger patiënten 2tot7 jaar was. Slechts 8 patiënten haddeneen follow-up langer dan 5 jaar.Wat betreft de dieptegroei bleken, vergeleken met de gegevens vanMehnert, veel vaker diep invasief groeiende (level II) tumoren bij deGroninger patiënten aanwezig. Mehnert plaatst slechts 40o/o $7 van140) van zrjn patiënten in deze groep. De S-jaars overleving was hierbij38,60Á. Wanneer de Groninger patiëntengroep op dezeifde histolo-gische wijze wordt ingedeeld, vallen 28 van de 31 patiënten (90o/o)in deze categorie. De Z-jaars overleving hiervan was 82,Lo/o. De 5-jaarsoverleving van 6 patiënten was 66,7%.Uit gegevens van Clark, From, Bernardino en Mihm blijkt ook eenduidelijk slechtere prognose naar de mate van dieptegroei. Als deGroninger patiënten volgens dezelfde histologische criteria wordeningedeeld is van een veel slechtere prognose bij diepere infiltratieniets te bespeuren.De Groninger patiënten werden ook nog ingedeeld volgens de histo-logische criteria van Petersen, Bodenham en Lloyd. Uit de gegevensvan Petersen c.s. blijkt weer een slechtere prognose bij meer diepte-groei van de tumor. In de Groninger serie is van een veel slechtereprognose bij diepere infiltratie ook volgens de klassificatie van Petersenniets te bespeuren.Vaatingroei: Blj 72 (38,7%) van de 31 Groninger patiënten toondede tumor duidelijk vaatingroei. Van hen leefden 71, (97,7%) nog naeen follow-up van 2 tot 7 jaar. Twee patiënten met een follow-upvan ) 5 jaar leefden beiden nog. Mehnert vond b1j 20 tumoren(L4,2%) duidelijke histologische kenmerken van vaatingroei. Slechts1 van deze patiënten leefde na 5 jaar nog (5oÁ).Lyrnlocytaire reactie: In de Groninger groep werd bij de 5 overledenpatiënten geen duidelijk verband met de lymfocytaire reactie gezien.Díameter aan de twmor: Mehnert vermeldt voor patiënten met tu-moren kleiner dan 1 cm een 5-jaars overleving van 65,50/o en voortumoren groter dan 1 cm een overleving van 37o/".In Groningen wasdit bij een follow-up periode variërend van 2 tot 7 jaar respectievelijk87,5% en82,60/o. Bij een follow-up van meer dan 5 jaar werd bij de87groep tumoren groter dan 1 cm een overleving van 75o/o gevonden.Hoold.stuk XIIIn de slotconclusie worden tenslotte alle zeven vragen, die in ditproefschrift zouden worden geanalyseerd, van commentaar voorzien.Op grond van de verkregen gegevens is besloten, voort te gaan metde perfusie-behandeling van patiënten met een melanoblastomamalignum van de extremiteiten.Chapter .I. After a brieperfusion seven questiotions will be decisive fin the treatment of patities.Chapter ll reviews convChapter -LI1 discussesadvantages of elective hChapter 1Z describes ttan outline for iliac, ÍerrChal>ter Z describes theDuring the period 19ment of 76 patients. Frthermic perfusions welfollowed until 31st DecrFor comparison of tlin the literature, use wthat of the M. D. And,Bodenham in Bristol, ErChapter Z1discusses coperfusion.Skin changes were iperfusion. Brown discoafter normothermic anc88*I

University of Groningen

   University of GroningenMelanoblastoma malignum cutis van de extremiteiten regionale perfusie en recidiefSchraffordt Koops, HeimenIMPORTANT NOTE: You are advised to consult the publisher's version (publisher's PDF) if you wish to cite fromit. Please check the document version below.Document VersionPublisher's PDF, also known as Version of recordPublication date:1973Link to publication in University of Groningen/UMCG research databaseCitation for published version (APA):Schraffordt Koops, H. (1973). Melanoblastoma malignum cutis van de extremiteiten regionale perfusie enrecidief. s.n.CopyrightOther than for strictly personal use, it is not permitted to download or to forward/distribute the text or part of it without the consent of theauthor(s) and/or copyright holder(s), unless the work is under an open content license (like Creative Commons).Take-down policyIf you believe that this document breaches copyright please contact us providing details, and we will remove access to the work immediatelyand investigate your claim.Downloaded from the University of Groningen/UMCG research database (Pure): http://www.rug.nl/research/portal. For technical reasons thenumber of authors shown on this cover page is limited to 10 maximum.Download date: 12-11-2019SamenvattingHooldstuk INa een korte inleiding over de ontwikkeling van de regionale perfusiewordt een zevental vragen opgesomd. Het antwoord op deze zevenvragen zal beslissend zijn voor het al of niet continueren van hetbestaande perfusie-programma voor de behandeling van patiëntenmet een maligne melanoblastoom van de extremiteiten.Hooldstwk IIBespreking van de conventionele lokale chirurgische behandeling.Hooldstuh IIIBesproken wordt de klierdissectietieve lymfekiieruitruiming.Hooldstwk IVBeschrijving van de techniek vanbehandelingsschema voor iliaca-,perfusie wordt gegeven.Hooldstuk VYan 1964-1970 werden in de Groninger Universiteits kliniek 76 pa-tiënten met 116 perfusies behandeld. Van maart 1964 tot september1969 werden 63 perfusies onder normothermie verricht en daarna tot31 december 1970 53 perfusies onder hyperthermie.Teneinde de Groninger patiënten te kunnen vergelijken met patiën-ten uit de literatuur worden twee toonaangevende klinische indelingenaangehouden, nl. de indeling van het M. D. Anderson Hospital inHouston, U.S.A. en de indeling van Bodenham in Bristol, Engeland.en de voor- en nadelen van elec-de regionale perfusie, waarbij eenfemoralis-, poplitea- en axillaire83H o o l d stwk V I - C om.plicatie sBesproken worden de complicaties van de normo- en hyperthermeperfusie. Na regionale perfusie lverden vaak huidveranderingen aan deextremiteit waargenomen. Na normotherme perfusie werd in 600ovan de gevallen een bruine huidverkleuring gezien, na hyperthermeperfusie in 760/o der gevallen. De huidveranderingen waren na hyper-therme perfusie van ernstiger aard.Zeww- en/of spierletsel werd alleen na hypertherme perfusie gezienen wel bij 5 van de eerste 17 geperfundeerde onderste extremiteiten.Een profylactisch uitgevoerde fasciotomie bleek dit letsel geheel tekunnen voorkomen.Haematologische veranderingen. Na perfusie vond steeds controlevan leucocyten en thrombocyten plaats. Levensbedreigende compli-caties t.g.v. leucopenie en/of thrombopenie werden niet gezien.Axillaire perfusie mislukte in deze serie 5 maal (28o/.). Bij 3 pa-tienten (23%) werd een daling van de leucocyten en/of thrombocytengevonden.Femoralis-perfusie mislukte in deze serie nimmer. Vijfmaal (29yo)werd postoperatief een daling van leucocyten en/of thrombocytengevonden tot de helft van de pre-operatief gevonden waarde.Iliaca-perfusie mislukte in deze serie 2 keer (4o/). Bij 19 patiënten(38%) werd een daling van leucocyten en/of thrombocyten gevonden.Poplitea-perfusie mislukte in deze serie nimmer. Bij 3 patiënten(8o/o) werd een daling van leucocyten en/of thrombocyten waarge-nomen.Andere-blijvende-complicaties van perfusie waren: éénmaal oe-deem, tweemaal verslechtering enkelfunctie, éénmaal verslechteringhand/pols functie, vijfmaal peroneus parese/paralyse, éénmaal per-operatieve verbloedingsdood, éénmaal brandwonden (later femuram-putatie), éénmaal wondrandnecrose (bij slechte pre-operatieve circu-latie, waardoor later amputatie) .Hoofdstwk VII - Ouerlevíng (Geen patiënt viel uit de follow-up, engeen van de patiënten is tot dusverre overleden aan een intercurrentl i jden).Het overlevingspercentage van de 31 patiënten in stadium I bleekongeveer 80 te zijn. Vergelijkt men de Groninger resultaten vanpatiënten in stadium I met de perfusie-series van Stehlin en McBrideen de conventionele series van Bodenham, Olsen en Stehlin, danblijken de Groninger patiënten een gelijk of hoger overlevingspercen-8+tage te hebben. Een vconvent ionele chi rurg iseen -  z. t i  hel  r rer ino \ ' (Jè,"^' ' 'è)Het bleek niet mogtin stadium I met een nvergel i jken,  omdat  demet een melanoblastoceen betere overleving ttmet een melanoblastooEr bestaat geen duidpatiënten in stadium IGroninger kliniek werden de patiënten die eerwijzing in de Groninger IPatiënten met in traklieren hadden een goed,Patiënten met huid-betere overler,ing danzonder huidmetastaserr.Patiënten met een almaal een regionale prmassale tumorgroei, ulcDit bleek waardevol, rr'vermindering van de Ialle patiènten behielderHoolclstwk VIII - SatclIn  totaal  werden in dewegens sate l l ie t  en 'of  inhadden 9 bovendien rtmetastasen op afstand.perfusie en lokale esc:ondergingen. \-an de 1(op afstand, leefden 12zijn nog steeds in ler-en,follow-up van 6, 6, 3, 3,Hooldstwk IX - LymieklIn een groep van 31 prtage te hebben. Een vergelijking van de regionale perfusie met deconventionele chirurgische behandeling wat betreft overleving lijkteen - zlj het gering - voordeel voor de regionale perfusie op te leveren.Het bleek niet mogelijk de overlevingspercentages van patiëntenin stadium I met een melanoblastoom aan arm of been met elkaar tevergelijken, omdat de getallen te klein zijn. Wel lijken patiëntenmet een melanoblastoom stadium II aan de onderste extremiteiteen betere overleving te hebben dan dezelfde categorie van patiëntenmet een melanoblastoom aan de bovenste extremiteit.Er bestaat geen duidelijk verschil in kans op overleving tussen depatiënten in stadium I met een melanoblastoom dat primair in deGroninger kliniek werd verwijderd en die daarna perfusie ondergingenen de patiënten die eerst elders een excisie ondergingen en na ver-wljzing in de Groninger kliniek werden geperfundeerd.Patiënten met in transit metastasen en negatieve regionale lymfe-klieren hadden een goede prognose.Patiënten met huid- en regionale lymfekliermetastasen hadden eenbetere overleving dan patiënten met regionale lymfekliermetastasenzonder huidmetastasen. De getallen zijn echter klein.Patiënten met een algemene metastasering ondergingen een enkelemaal een regionale perfusie uit palliatieve overwegingen wegensmassale tumorgroei, ulceratie of pijn, of om amputatie te voorkomen.Dit bieek waardevol, want meer dan de helft van deze patiënten hadvermindering van de klachten gedurende tenminste 2 maanden enalle patiënten behielden een bruikbaar been.Hooldstwk VIII - Satelliet enlol in transit rnetastasenIn totaal werden in de periode 1964 tlm 7970 22 patiënten behandeldwegens satelliet en/of in transit metastasen. Van deze groep patiëntenhadden 9 bovendien regionale lymfekliermetastasen en 3 patiëntenmetastasen op afstand. Al deze 22 patlënten ondergingen een regionaleperfusie en lokale excisies, terwijl enkele patiënten een amputatieondergingen. Van de 19 patiënten zonder aantoonbare metastaseringop afstand, leefden 12 nog 2 jaar na de perfusie. Negen patiëntenzijn nog steeds in leven, waarbij 6 vrij van tumor lijken te zijn met eenfollow-up van 6, 6,3, 3,3 en 2 jaar.Hoofdstuh. IX - Lymfekliermetastasel, q perfusieIn een groep van 31 patiënten in stadium I ontstonden tijdens een85follow-up periode variërend van 2 tot 7 jaar, bij 5 lymfekliermetas-tasen (16,1olo).Hoot'dstwh X - Recídief na perlwsieVoor het begrip recidief worden de criteria van Stehlin gehanteerd.Dertien patiënten ondergingen een perfusie van de bovenste ex-tremiteit. Bij één patiënt waren uitgebreide in transit metastasenaanwezig, die slechts tijdelijk in regressie gingen. Geen van de overige12 patiënten kreeg een recidief in de extremiteit. Zelfs werd geennieuw recidief waargenomen bij 3 patiënten die ten tijde van de per-fusie reeds een recidief hadden. De kortste follow-up is 2 jaar, delangste 7 jaar. Ook na okselklierdissectie werd in de arm geen recidiefwaargenomen.Van de 63 patiënten, die een perfusie van de onderste extremiteitondergingen met of zonder liesklierdissectie, werden 57 patiënten opal of niet ontstaan van recidief beoordeeld. Zes patiënten werdenuitgesloten: vijf omdat reeds bij de eerste perfusie zeer ernstige intransit metastasering bestond, de zesde vanwege een femurmetastasevan een primair elders gelokaliseerd melanoblastoom. Van de 57patiënten kregen 51 (8q,5%) géén en 6 (70,5%) wél een recidief.Van deze 6 hadden 4 tegeli jkerti jd een algemene metastasering en deandere 2 geen algemene metastasering maar wel positieve regionalelymfeklieren.Na liesklierdissectie, die bij 29 patiënten werd verricht, werd slechtsblj + (73,8yà een recidief waargenomen, van wie 2 tegelijkertijd eenalgemene metastasering hadden. Dit is des te opmerkelijker, omdatbij 9 van deze 29 patiënten ten tijde van de perfusie reeds een recidiefin de onderste extremiteit bestond.Er werd een vergelijking gemaakt met de patiënten van Olsen enStehlin, die alleen conventionele chirurgische behandeling onder-gingen of conventionele chirurgie én perfusie. De conclusie is, dat naperfusie de kans op recidief beduidend kleiner is.Hoofdstuk XI - Histologische criteriaDe coupes van de 31 Groninger patiënten met melanoblastoomin stadium I werden volgens bepaalde histologische criteria naderbeoordeeld. Er werd een poging gedaan de verkregen gegevens tevergelijken met op conventionele wijze behandelde series patiëntenvan Mehnert c.s., Clark c.s. en Petersen c.s.. Dit was slechts ten delemogelijk, omdat de tumoren bij de Groninger patiënten uitsluitend86aan de extremiteiten u,was bij de drie series r.aklinische stadiumindelirbekend. Bovendien bleeMehnert, Clark en Petevan de Groninger patiëneen follow-up langer darWat betreft de díefLegrMehnert, veel vaker dieGroninger patiënten aar'140)  van z i jn  pat iënten i38,6yo. Wanneer de Ggische wijze rvordt ingein deze categorie. De 2-joverleving van 6 patiënrI - i f  pesevens vrn Claduideli jk slechtere progGroninger patiënten vcinsedeeld iq  van cen rn i e f c  f e  h e s n c r r r e nDe Groninger patiëntrlogische criteria van Pevan Petersen c.s .  b l i jk tgroei van de tumor. Inprognose bij diepere infilniets te bespeuren.Vaatingroeí: Blj 72 (3de tumor duidelijk vaaeen follow-up van 2 tcv a n ) 5 j a a r l e e f d e n(L+,2'/à duideli jke histc1 van deze patiënten leeLymlocytaire react i e : )patiënten geen duideli jLDiatneter aan de tumtmoren kleiner dan 1 crtumoren groter dan 1 cdit bij een follow-up per87,soL en 82,60o.  Bi j  eeaan de extremiteiten waren gelocaliseerd, terwijl dit niet het gevalwas bij de drie series van Mehnert, Clark en Petersen. Evenmin is deklinische stadiumindeling van de patiënten van genoemde auteursbekend. Bovendien bleek dan nog de follow-up van de patiënten vanMehnert, Clark en Petersen langer dan 5 jaar, terwijl de follow-upvan de Groninger patiënten 2tot7 jaar was. Slechts 8 patiënten haddeneen follow-up langer dan 5 jaar.Wat betreft de dieptegroei bleken, vergeleken met de gegevens vanMehnert, veel vaker diep invasief groeiende (level II) tumoren bij deGroninger patiënten aanwezig. Mehnert plaatst slechts 40o/o $7 van140) van zrjn patiënten in deze groep. De S-jaars overleving was hierbij38,60Á. Wanneer de Groninger patiëntengroep op dezeifde histolo-gische wijze wordt ingedeeld, vallen 28 van de 31 patiënten (90o/o)in deze categorie. De Z-jaars overleving hiervan was 82,Lo/o. De 5-jaarsoverleving van 6 patiënten was 66,7%.Uit gegevens van Clark, From, Bernardino en Mihm blijkt ook eenduidelijk slechtere prognose naar de mate van dieptegroei. Als deGroninger patiënten volgens dezelfde histologische criteria wordeningedeeld is van een veel slechtere prognose bij diepere infiltratieniets te bespeuren.De Groninger patiënten werden ook nog ingedeeld volgens de histo-logische criteria van Petersen, Bodenham en Lloyd. Uit de gegevensvan Petersen c.s. blijkt weer een slechtere prognose bij meer diepte-groei van de tumor. In de Groninger serie is van een veel slechtereprognose bij diepere infiltratie ook volgens de klassificatie van Petersenniets te bespeuren.Vaatingroei: Blj 72 (38,7%) van de 31 Groninger patiënten toondede tumor duidelijk vaatingroei. Van hen leefden 71, (97,7%) nog naeen follow-up van 2 tot 7 jaar. Twee patiënten met een follow-upvan ) 5 jaar leefden beiden nog. Mehnert vond b1j 20 tumoren(L4,2%) duidelijke histologische kenmerken van vaatingroei. Slechts1 van deze patiënten leefde na 5 jaar nog (5oÁ).Lyrnlocytaire reactie: In de Groninger groep werd bij de 5 overledenpatiënten geen duidelijk verband met de lymfocytaire reactie gezien.Díameter aan de twmor: Mehnert vermeldt voor patiënten met tu-moren kleiner dan 1 cm een 5-jaars overleving van 65,50/o en voortumoren groter dan 1 cm een overleving van 37o/".In Groningen wasdit bij een follow-up periode variërend van 2 tot 7 jaar respectievelijk87,5% en82,60/o. Bij een follow-up van meer dan 5 jaar werd bij de87groep tumoren groter dan 1 cm een overleving van 75o/o gevonden.Hoold.stuk XIIIn de slotconclusie worden tenslotte alle zeven vragen, die in ditproefschrift zouden worden geanalyseerd, van commentaar voorzien.Op grond van de verkregen gegevens is besloten, voort te gaan metde perfusie-behandeling van patiënten met een melanoblastomamalignum van de extremiteiten.Chapter .I. After a brieperfusion seven questiotions will be decisive fin the treatment of patities.Chapter ll reviews convChapter -LI1 discussesadvantages of elective hChapter 1Z describes ttan outline for iliac, ÍerrChal>ter Z describes theDuring the period 19ment of 76 patients. Frthermic perfusions welfollowed until 31st DecrFor comparison of tlin the literature, use wthat of the M. D. And,Bodenham in Bristol, ErChapter Z1discusses coperfusion.Skin changes were iperfusion. Brown discoafter normothermic anc88*I

NARCIS 

https://pure.rug.nl/ws/files/14528950/schraffordt_koops.PDF

Melanoblastoma malignum cutis van de extremiteiten regionale perfusie en recidief

Abstract

Similar works

Full text

Available Versions

ARTS repository - University of Groningen

University of Groningen Research Database

ARTS repository - University of Groningen

University of Groningen

NARCIS