In recent linguistic theory, pleonastic negation is treated either as an instance of a lexically present but semantically vacuous negation, often placed in relation to negative polarity (e.g. Portner and Zanuttini 2000; Espinal 1992; van der Wouden 1994, among others) or as a special subtype of negation that differs from “proper” or sentential negation in terms of its syntactic, as well as semantic scope, and may actually be considered a form of (negative) modality (Mueller 1991; Abels 2005; Yoon 2011). We follow the latter approach and discuss pleonastic negation as it appears in different languages with the primary focus on Croatian and Slovenian. In doing so, we observe that, even though the syntactic environments in which pleonastic negation occurs are highly comparable, there seems to be a parametric variation as to the level of optionality of pleonastic negation, and to the type of mood with which pleonastic negation is used (Ilc 2012; Zovko Dinković 2015).
Based on empirical data, we argue that the difference in the scope of negation between sentential and pleonastic negation is mirrored directly in their syntactic properties: while the former licenses n-words, the latter cannot license them. Both types of negation, however, may trigger the Genitive of Negation in languages still displaying the Genitive of Negation in negated clauses as is the case with Slovenian.
The observations and the analysis presented in this paper are aimed at contributing to a better understanding of pleonastic negation by attempting to prove that it is neither semantically empty nor a feature of sentence negation, but rather a linguistic phenomenon akin to other means of expressing modality in language.U novijoj lingvističkoj teoriji pleonastična negacija smatra se ili pojavom leksički prisutne, ali semantički prazne negacije, koja se često dovodi u vezu s niječnom polarnosti (npr. Portner i Zanuttini 2000, Espinal 1992, van der Wouden 1994, te drugi), ili posebnom podvrstom negacije, koja se razlikuje od “prave” ili rečenične negacije po svojem sintaktičkom i semantičkom dosegu te koja se doista može smatrati jednim oblikom (niječne) modalnosti (Mueller 1991, Abels 2005, Yoon 2011). U ovom radu slijedimo potonji pristup i razmatramo pojavu pleonastične negacije u različitim jezicima, s osobitim naglaskom na hrvatski i slovenski. Pritom utvrđujemo da se pleonastična negacija pojavljuje u vrlo sličnim sintaktičkim okružjima, no da istovremeno postoji parametrička varijacija u stupnju (ne)obaveznosti pleonastične negacije, kao i glagolskog načina uz koji se koristi (Ilc 2012, Zovko Dinković 2015).
Na temelju empirijskih podataka tvrdimo da se razlika u dosegu rečenične i pleonastične negacije izravno ogleda u njihovim sintaktičkim obilježjima: prva dopušta pojavljivanje n-riječi, dok ih potonja ne dopušta. S druge strane, oba tipa dopuštaju pojavu slavenskog genitiva u jezicima u kojima se on pojavljuje u niječnim surečenicama, kao što je to slučaj sa slovenskim.
Cilj je zapažanja i raščlambe iznesene u ovom radu doprinijeti boljem razumijevanju pleonastične negacije tako što će se dokazati da ona nije semantički prazna niti je oblik rečenične negacije, već jezična pojava srodna drugim sredstvima izražavanja modalnosti u jeziku
