Vandaag de dag kan het wel of niet hebben van de juiste connecties iemand maken of breken.Netwerken zijn echter niet alleen bepalend voor onze huidige samenleving, ze speelden ook een cruciale rol in het verleden. Tijdens de Bronstijd-IJzertijd overgang (ca. 1250-1000 v. Chr.) vond er een crisis plaats in de oostelijke Méditerranée. Rond 1200 werd het Egeïsche gebied getroffen en de Myceense paleizen werden verwoest. De periode na de verwoestingen wordt doorgaans gezien als een fase van verval; recente ontdekkingen tonen echter dat tijdens deze post-palatiale periode niet alle Egeïsche regio’s even sterk werden getroffen. Sommige gebieden overleefden de crisis en slaagden er zelfs in om in contact te blijven met de buitenwereld. Een voorbeeld is Achaia. De gunstige ligging van dit gebied ten opzichte van Italië, samen met de aanwezigheid van Italische bronzen in de krijgersgraven aldaar na 1200, heeft geleid tot de hypothese dat Achaia de crisis wist te overleven omdat het fungeerde als de westelijke toegangspoort tot Griekenland. Bezien vanuit een netwerkperspectief roept deze hypothese een reeks van vragen op die uitnodigen tot een herevaluatie van de data. Middels een gedetailleerde contextuele analyse op verschillende niveaus, is de verspreiding van importen, imitaties en invloeden in de graven van Achaia opnieuw in kaart gebracht. Uit de analyse blijkt dat Achaia niet moeten worden gezien als de toegangspoort tot Griekenland, maar als actieve deelnemer in allerlei Mediterrane netwerken. Binnen deze netwerken zien we voor Achaia rond 1250 v. Chr. een verschuiving optreden, waarin de focus niet langer op het oosten maar op het westen komt te liggen. Het is een verschuiving die het verschil maakt. Achaia weet de crisis namelijk te overleven, in tegenstelling tot andere Egeïsche gebieden. Klaarblijkelijk is niet alleen nu maar ook in het verleden het hebben van de juiste connecties de sleutel tot succes