Hoe zien mensen diepte in een afbeelding wanneer de scene in feite plat is gemaakt? Ons visueel systeem maakt gebruik van verschillende elementen in een afbeelding om diepte uit te rekenen. Dit is echter een complex proces, dat tot op heden geen volledige duidelijkheid biedt. Hoe kunnen we dit dan op de computer nabootsen, om automatisch diepte te kunnen afleiden? In dit proefschrift, zoeken we de grenzen op tot welke diepte berekend kan worden op basis van één afbeelding, gegeven de mogelijkheden van huidige computers en algoritmes. Eerst formuleren wij geometrische scènecategorieën, opgebouwd uit platte panelen en vergelijkbaar met scènes in theaters. Als we de computer leren een stagetype te herkennen voor elke afbeelding, kunnen we diepte benaderen in de afbeelding. Aanvullend bouwen we de kennis over diepte op uit primitieve afbeeldingselementen. We extraheren lange lijnen in een afbeelding en gebruiken kennis over perspectief om de locatie van maximale afbeeldingsdiepte te achterhalen. Tevens vinden we de randen van afbeeldingsoppervlakte en sorteren deze om te concluderen welke belangrijk zijn voor diepteanalyse. De methodes in het proefschrift en in de geraadpleegde literatuur tonen aan dat de computer goed in staat is diepte te begrijpen, ook op basis van enkele afbeelding