Baykara, Tuncer

English

DSpace@FSM Vakif University

ASYA TÜRK KÜLTÜRÜNÜN BİR UNSURU OLARAK MEZAR TAŞI Prof.Dr.Tuncer B A Y K A R A nadolu'daki Türk kültürünün başlıca üç koldan geldiği kabul edilebilir: 1. Asya'dan gelen kültür unsurları, 2. Islâmiyetin Önasya etkili özellikleri, 3. Mahalli kültür unsurları. Bilim adamları, bu üç ana kültür pınarının sıralamasında bazılarını öne çıkararak fikirlerini belirtmekte­dirler. Yukardaki sıralama, bir bakıma bizim de genel düşüncemizi yansıtmaktadır. Kültür çok yönlü bir olgudur ve bunun içinde, hem maddî hem de manevî unsurlar söz konusudur. Kül­türün manevî unsurlarını tespit etmek çok zordur, fakat maddî olanlarda bu durum daha belirgin kıyaslamala­ra imkân vermektedir. Biz de maddî kültür unsurlarından birisini, mezar taşını, ele alabileceğimizi düşündük. Aslında burada mezar taşı değil, mezarın üzerindekiler diye kabul etmek daha do^ru olabilecektir. Ölümle ilgili hususlar, toplumun güç değişen özelliklerindendir. Bununla birlikte, Batı Türklüğünün me­zar taşı ile ilgili özellikleri, son yüzyılda büyük değişmeler göstermiştir. Bu değişimin sosyal temellerini arayıp incelemek, apayrı bir konudur. Ancak biz daha çok XX. yüzyılın ilk çeyreğine kadar hâkim olan mezar ve mezar taşı geleneğine bağlı kalacağız. Çünkü Osmanlı, bir başka ifâdeyle Batı Türklüğünün mezar taşı, kendi­sine mahsus bir özellik kazanmıştır. İşte bu özellik, bu tebliğimizin ilk ve en önemli ilham kaynağıdır. Bilindiği gibi, istanbul veyâ öteki şehirlerdeki mezarlıkların hâkim görünüşü, insan siluetini andıran mezar taşlarıdır. Selçuklu devriyle ilgili çalışmalar, bazı mezar taşlarının doğrudan insan figürlü kabartmaları açıkça gös­termektedir. Rahmetli Süheyl Ünver ve öteki araştırıcıların (Prof.Dr.Semavi Eyice, Prof.Dr.Şerare Yetkin, Prof.Dr.Beyhan Karamağaralı ve diğerleri) incelediği figürler, mezar taşında, insan kabartmasına ve hatta onun mesleğine yönelik unsurlara yer verildiğini göstermektedir. Bunlar XIII. ve sonraki yüzyıllara ait oldu­ğundan, dikkati çekmiş ve çekmektedir. Fakat bizi asıl etkileyen, doğrudan bir heykel, adeta Göktürk çağı bal­bal mezar taşıdır. ismini burada rahmetle yâd etmeye vesile olan kayıt, Dr. Emel Esinin az kullanılan bir makalesindedir. Orada, Bosna dolaylarında mezar taşlarıyla eski Türk taşlannı birlikte incelemişti. Burada Eski Malatya'da Se­yit Battal Gazi Tekkesi'nden çıkma bir heykeli belirtmiş ve resmini de vermiştir. Bu heykel, ilk bakışta bir an­lam ifâde etmese de, ilerde söz konusu edeceğimiz hususiyetlerle bir arada düşünüldüğünde Türk kültüründe belirli bir yere oturtulabilmektedir. Bu heykel bizi, konumuzun ilk ve en önemli unsuruna, Asya türk alemindeki mezar taşlarına götürmektedir. I . Karadeniz'in kuzeyinden Baykal Gölü dolaylarına kadar Asya Türk sahasında, yanlışlıkla balbal' deni­len bir heykel kümesi hepimizi etkilemiştir. Ilk bakışta itinalı işlenmemiş bu heykel veyâ kabartmalarda yüz, bilhassa belirtilmiştir. Bunlar hakkında çalışmalar bir hayli vardır. A.Graç'ın çalışması yanında A.A.Çarikov'un kümelendirmesi, belki benim için daha uygun gelmiştir. O bu mezar taşlarını, üç ana kümede topluyor: 1. VI-Vlll.yüzyıllara ait kabul edilebilecekküme; bunlarda figürlerin bir elinde kılıç)3İr elinde de kadeh vardr. 2. IX-XII. yüzyıllara ait olabilecek küme; bunlarda her iki elde de kadeh vardır; Çarikov bunların belki de kadın olabileceğini belirtiyorsa da, kadınlar ayrıca işlenmiştir. 3. XI-XIII. yüzyıllara ait ve elin görülmediği küme. Bu arada günümüze kalan heykellerin genellikle erkeklere ait olduğunu da belirtelim. Kadın heykeller daha az kalmış olup, onları XIX. yüzyıldaki çizimleriyle daha iyi bilebiliyoruz. 127 Konunun en yetkililerinden birisi, bize göre Prof .Kızlasov olup, bu heykelleri kesinlikle 'balbal' kabul et­memektedir. Çünkü balbal, düşmanları temsil eden taş veyâ başka maddeler olup, üzerlerinde figür işlenme­miştir. Zaten bu heykellerin mezarda gömülü olanı mı, yoksa düşmanlarını mı temsil ettiği bir hayli tartışmalı olmuştur. Fakat Kızlasov bunları kesinlikle mezar sahibine ait kabul etmekte olup, onun görüşünün Türk kül­türünün umumî akışı içinde gerçek olduğunu kabul etmek gerekecektir. II. XX. yüzyıt başlarına kadar, İstanbul başta olmak üzere, Osmanlı ülkesinde son derece dikkati çeken bir mezar taşı geleneği yaygın bulunmakta idi. Bu taşların kendi içindeki gelişmesi ayrıca incelenmeye değer­dir. Fakat içinde tabiî olarak yaşadığımızdan bize önceleri bir mânâ ifâde etmeyen mezar taşlan, şimdilerde gerçek bir kültürün yankısı olarak görülmektedir. Çünkü ülkenin dört bir yanında, Osmanlı mezar taşı, başka ülke ve yörelerde görülmeyen zenginliğe sahip bulunmaktadır. Osmanlı mezar taşı, ilk bakışta bir insanı andırmasıyla kendisini belli eder. Gerçi bunda ayaklar veyâ el­ler çok belirgin değildir. Ancak boyun ve özellikle başın silueti çok açık olarak görülmektedir. Özellikle baş, kavuğu ile kendisini belli etmektedir. Burada 'başlık' yâni ser-puş en ayrıntılı olarak işlenen ve adeta mezar ta­şma damgasını vuran unsurdur. Çünkü Osmanlı döneminde başlık insanın hem maddî hem de sosyal konu­mu ile büyük bir benzerlik ve aynîlik arzetmektedir. Böyle olunca, başa verilen değer, önem ve özen, bir bakı­ma mezar taşına verilen önem ile benzerlik gösterir. Mezar taşında, erkek ve kadın oluşu da gömnek mümkündür. Hatta bir salgın hastalık sırasında ölüm de işaretlenmiştir. Buna benzer birçok aynntıyı buradan bulmak ve öğrenmek mümkündür. Yukarda da ifâde ettiğimiz gibi, en önemli özelliği, uzaktan karartı halinde adeta mezarın sahibini bize bildirmesidir. Osmanlılarda heykel yaygın değildir; hele çehrenin işlenmesi söz konusu değildir. Oysa bir önceki dö­nemde,Beylikler ve Selçuklu (ve onların Beyliklerinde) doğrudan çehre de çok iyi işlenmekte ve bilinmektedir. Burada şunu hemen ilâve edelim ki, Osmanlı döneminde yukarda belirttiğimiz 'insan' siluetli mezar taş­larından başka, düz cepheli taşlar da vardır. Belki bir başka geleneğin etkisiyle, bunlarda başlık belli olmaz. Fakat bunlarda ayrı bir kabartma, bu defa câmi ve etrafındaki yapıların kabartmaları, bir başka gerçeğin yan­kısı olarak bulunmaktadır. Burda 'insan'ı değil, buna karşılık yaşadığı veyâ yaşamış olduğuna inanılmış çevreyi taşların üzerinde görmekteyiz. Belki de bu gerçek, eski dönemin bir başka gerçeğinin uzantısı kabul edilebilir. Islâmiyetin kendisine mahsus bir mezar geleneği vardır. Bu gelenek konuyu çok iyi bilmemekte birlik-te,eski Arap geleneğinin bir uzantısı kabul edilebilir. Çünkü gerek türbe, gerekse öteki özenti ve aynntılann, doğrudan islâma aykırı ve sonradan eklenmiş bidatlar sayıldığına dair bir çok haberler bize kadar ulaşmıştır. Türkler elbette samimî müslüman idiler. Onların müslüman oluşlan, kendilerini Allah ve peygamberin yolun­da saymalan, bunun için gaza etmeleri, onların çok eski bazı hatıralarını yaşatmalarına engel olmamıştır. Bir başka deyişle, kendilerine ait mezar geleneklerine islâmın mezar geleneğini pek aykırı bulmamışlar. Hele 'islâmiyet' ile mezar taşı veya mezar arasında, temel özelliklerin dışında, sade kefen ve Mekke'ye yönelik defin dışında, bir esaslı ayrılık görmemiş olacaklardır. Osmanlı tarihinin ilk devirlerinde, Osman Gazi'nin veyâ babasının islâmiyetin derinliklerine nüfuzu ol­mayanlar olarak tanımlandığı, sabaha kadar Kur'ân'a teveccüh ederek ayakta kaldığı rivâyet edilir. Bu riva­yet, Anadolu'da XI-XV. yüzyıllar arasındaki durumun gösterdiği gerçeklerle de uyuşmaktadır. Anadolu saha­sındaki islâmiyet, çok uzun yüzyıllar kendisine mahsus bir özelliği koruduktan sonra, yakın yüzyıllarda biraz daha değişik bir özellik kazanmışa benziyor. Son yüzyıllardaki resim veyâ kabartma ile ilgili hususlarla geçmiş yüzyıllardaki tatbikatın uyuşmadığı gözleniyor. Konya Kalesi XIII. yüzyılın ilk çeyreğinde yapılırken, bazı heykeller surlara süs olarak konduğu gi­bi, doğrudan Türk ustaların eserferi de surlara yerleştirilmiştir. XIII. yüzyılın bu tabiî anlayışı, mezar taşlarında-ki durumla uyuşmaktadır. Çünkü Akşehir başta olmak üzere, Kırşehir, Konya ve öteki yurt köşelerindeki ka­lıntılar, doğrudan insan kabartmalı mezar taşlarının hayli yaygın olduğunu bize gösteriyor. Bunlar doğrudan heykel, Göktürk mezar taşı gibi değildir. Ama sahib veyâ sahibesini bize açık şekilde anlatan taşlardır. III. Anadolu'da Selçuklu döneminden itibâren görülen resimli mezar taşlan (daha doğrusu kabartma-lı)'nın burada, daha eskiden yaşamış kavimlere ait kabartmalı mezar stelleri ile benzediği akla gelebilecek ilk husustur. Gerçekten de Türkler bu topraklarda, sonradan büyük çoğunluğunu, 'taş kesilme' unsuru ile izah et­tikleri heykel ve kabartmalarla karşılaşmışlardır. Toplumlar arasındaki kültür ilişkileri bilindiği üzere, birden gerçekleşmez. Çünkü gelenler ile burada oturanlar birbirine zıt, hatta düşman insanlardır. Yeni gelenlerin, hemen can düşmanlarının mezar ve öteki hususiyetlerini benimsemeleri düşünülemez. Sadece, bir süre geçip her iki toplumun düşmanlık ve zıtlığı bittikten sonra karşılıklı bir kültür alışverişi düşünülebilir. Fakat bu zaman geçtikten sonra ise, böylesine bir kültür alışverişi görmüyoruz. Türklerin gelişi öncesinde, Bizans dönemindeki hayatta, heykelin yerinin zaten gerilemiş ve hatta hiçe inmiş olduğu da seziliyor. Rahmetli A.Müfit Mansel'in Perge kazılarında bulduğu heykel mezariiğı, bunun ilk ve açık bir örneğidir. Neticede şu söylenebilir ki, X1-X11. ve hatta XIII. yüzyıllarda, Türklerin geldiği Anado­lu'da yerli halkın veyâ yerli kültürün heykel ve kabartma geleneğini benimsemiş olmaları mümkün değildir. IV. Şu halde Türkler bu faaliyetlerini, geldikleri yöreden Ortaasya'dan getirmişlerdir. Bununla ilgili ola­rak bazı deliller de vardır. 128 ismini burada rahmetle anmak istediğim Emel Esin hanımefendinin az bilinen bir makalesinde, Eski Malatya'da Seyit Battal Gazi Tekkesi'nden alındığını ifâde ettiği bir heykel vardır. Tip olarak Göktürk çagı heykellerinin, yanlış adıyla balballarınkinden farklıdır. Farklı olması olağandır, çünkü coğrafî mekân farklıdır, işte bu heykel, heykel olarak bildiğimize göre Anadolu sahasının ilk mezar taşı kabul edilebilir^. Sadece Emel Esin gibi bir insana gösterilen bu heykel gibi, daha birçok Türk dönemi heykelinin var olabileceği, fakat hem XIX. yüzyıl sonu taassubundan hem de günümüzdeki heykelin müslüman Türklerle ilişkisiz oluşu varsayımın­dan dolayı ortaya çıkarılmadığı anlaşılıyor. Gerçekten de Selçuklu eserlerindeki heykel ve kabartmaların önemli bir kısmı, devşirme malzeme olarak daha eskilerin eseri kabul ediliyordu. Eger 'devşirme eser' oluşu hakkında açık kanıtlar yoksa, bunların pekala Selçuklu devri eseri olması da mümkündür. XII-X1II. yüzyıllara ait kabartma mezar taşı hayli çoktur. Bu konuda hiçbir şüphe bulunmamaktadır. Fa­kat heykel olarak, şimdilik Eski Malatya Heykeli, önümüzdeki tek misâldir. 'Kız Kulesi' konusundaki merakım dolayısıyla, Türk Tarih Kurumu ile birlikte Azerbaycan'a gittiğimde, Bakü Kız Kulesi'nin hemen dibinde çok daha önemli bir hazine ile karşılaştım. Kız Kulesi'nin hemen batısın­daki bir eski hamam(?)'m içerisine getirilip konulan bir açık hava müzesi gibi olan eserler arasında, çok çarpı­cı örnekler de vardır. Bu örnekler adeta heykelden Osmanlı türünde mezar taşına geçiş safhasını açıklamak­tadır. Çünkü burada üzerinde kol ve bacaklar belirtilmiş, başın üzerinde burun, göz ve agız işaretlenmiş hey­keller vardır. Fakat bazılarında kol, bacak ve baş mevcud fakat öteki işaretler belirtilmemiştir. Bakü'ya gidenlerin görebileceği bu durum, gerçi iki hususu akla getirebilir: a. Bu durum, bir heykel atölyesindeki yapım safhalarından birisi olabilir. Bazı heykeller yarım kalmıştır. Dolayısıyla onlarda daha itinalı şekilde, heykelin başı işlenmemiştir. Bu türden yarım kalmış heykeller, heykel­den Osmanlı türündeki mezar taşına geçiş için bir kanıt sayılamaz. b. Bu heykeller farklı yerlerden getirilmiş olabilir; dolayısıyla yapan ustaları bunu, kendi inançlarına gö­re yaparlar. Nitekim Hınıs'daki durumda mezar taşı ustalarına hiç talimat verilmemekle onlar geleneklere ve bildiklerine göre bunlan yapmakta idiler. Bu durum karşısında, yarım kalmış bir heykelden çok, mezar taşı us­tasının telakkisi etkili olmuş olabilir. Eski Malatya'daki heykel de gözönüne alınacak olursa, Bakü'deki heykeller burasının coğrafî yeri de gözönüne alınacak olursa, tam bir geçiş ve intikali daha çok akla getirmektedir. Orada da insanların dinî duy­gularına veyâ telakkilerine göre eski gelenek ile bazı çatışmalar olmuş veyâ bu türden çatışmalar zihinde kal­mış da olabilir. Fakat Baku'daki heykeller, heykelden mezar taşına geçişin çok açık göstergeleridir. Tabiatiyle bunların üzerindeki tarihler olsa idi, bu konuda daha açık ve geniş bazı hükümlere vamnamız tabiî olacaktır. Sözlerimin sonlarına yaklaşırken, hepimizin bildiği veya en azından duyduğu bir fıkrayı, belki aslî şek­linden biraz değişik bir şekilde ifâde etmek istiyorum. Karadeniz'i gezen birisi orada bir mezar taşında tabanca görmüş; aniiyamamış, sormuş. Karadenizli 'ha bu mu vurdu, vuruldu' demiş. Bir başkasında iki tabanca 'bu vurdu, vurdu vuruldu' demiş. Birisinde ise hiçbirşey yokmuş; "O mu demiş Karadenizli, o eceliyle vefat etti, birşey yok". Görülüyor ki, mezar taşında kişiyle ilgili birşeyler bulmak olağan sayılıyor. Nitekim bunun yakın yıllardaki örnekleri, birçok yerde (Hınıs, Elbistan) görülmektedir. Sayın Prof.Beyhan Karamagaralı'nın da üze­rinde çalışmaları olan bu durumun, benzerlerine Kazakistan sahasında da raslıyoruz. Kazakistan sahası 'saga-na-tamlarında, ölünün özelliğine uygun eşyalar resmedilmiştir. Bu resimlendirme yeni değil, geçen yüzyıl son-lanna aittir. Bu da bize, Anadolu sahası kabartma ve resimlerinin kökeninin Asya içleri olduğuna bir başka işaret ve delil kabul edilebilir. Sonuç olarak, şunları söyleyebiliriz: Osmanlı döneminde, Türklerin samimi müslüman oldukları dö­nemde dahi Türklerin kendi öz kültürleriyle ilgili şuuraltında yaşıyan etkili hatıralar vardır. Bu hatıraların ma­hiyetini bilmek bir hayli güçtür. Ancak böylesine kesin işaretler bu konuda hiçbir şüphe bırakmıyor. Çünkü benzer hatıralann şuuraltı izlerine 'Kız Kulesi' adında da tesadüf edilmektedir. Şuuraltına işleyen bu hatıra, bazı Türk boylarında daha canlı olarak yaşamış görünüyor. Kayılar bu ko­nuyu çok daha canlı olarak yaşatan bir Türk zümresi olmalıdır. Çünkü benzer durumu, benzeri şekilleriyle ba­zı yerlerde göremiyoruz. Ancak bu türden çalışmaların çok yeni olduğunu, istanbul mezar taşlarıyla ilgili çalış­maları yabancıların hızlandırdığını da unutmamak gerekir. Mezar ile ilgili gelenekler, değişmesi çok zor ve uzun zamana bağlı geleneklerdir. Nasıl İslâmiyet öncesi Türk'ün kutsal yönü dogu, Anadolu türbelerinin girişinde yaşamışsa, islâmiyet öncesi Türk mezar taşları gele­neği Osmanlılarda en açık biçimde yaşamıştır. Onun içindir ki, muhterem Kızlasov'un 'bizim yanlışlıkla Balbal dediğimiz Göktürk ve sonrası dönemi heykellerini mezar taşı olarak görmesi, sonraki tarihî süreç gözönüne alınırsa kesinlikle doğru kabul edilebilir. Türk kültürünün bazı yönleri, görülüyor ki, Islâmiyetin içinde de ahenkli bir kaynaşma imkânı bulmuş­tur. Atalarımız bu durumdan, müslümanlıkları açısından hiç bir yadırgama duymamışlar; bunu da özellikle be­lirtmek gerekir. 1. Emel Esin, "Sin' (Bosna-Hersek'de Bogomillere Atfedilen, X1U-XVI. Asırlardan Lahidler ile Anadolu'daki X11-X1V. yüzyıllardan IMüşahhas Tasvirli Türk Mezar Taşlan Arasında Bir Mukayese)" Ori jenta in i Ins t i t ı ı t u Sarajevu, vol. 30, 1-516,1980, s. 107-138. 129 Osmanlı Çağı Mezar Taşlan s , ö l II H I 9 r Zski K a l a t y a , ^jat^al Gazi 4 f e >c7 0 0 m; nn 9 2 V S4 7n A -4i <x> / '4 o I 3 S--İL.>İJ ÇAĞI "2ZAR TA-^İ^Aal Ai>.yJ.İ,i-l.J!Jin CÎ7AHI 5. Eyice'den 131 l lyp^ppı rH ICn^MOiciTİH Mivao. ıc ' l KAZAKİSTAN MEZARLARINDA DESENLER ısı fil 1 Şekil 1 Şekil 2 ANADOLU, HINIS (Mirseyit K.) Kadın 

Asya Türk Kültürünün Bir Unsuru Olarak Mezar Taşı

http://acikerisim.fsm.edu.tr/xmlui/bitstream/11352/986/1/Baykara.pdf

Asya Türk Kültürünün Bir Unsuru Olarak Mezar Taşı

Abstract

Similar works

Full text

Available Versions

DSpace@FSM Vakif University