На матэрыяле аўтабіяграфічных твораў Ф.Аляхновіча "У капцюрох ГПУ", Л.Геніюш "Споведзь", С.Грахоўскага "Зона маўчання", "З воўчым білетам", "Такія сінія снягі", Б.Мікуліча "Аповесць для сябе", А.Адамовіча "Vixi", А.Вата "Мой век. Вусныя мемуары", дзённікавых запісаў Кузьмы Чорнага, эпісталярнай спадчыны М.Гарэцкага разглядаецца функцыя спавядальнай манеры ў выяўленні экзістэнцыяльнай сутнасці чалавека. Споведзь як жанр і як спавядальная манера і спавядальныя інтанацыі ў дзённіках, нататках, мемуарах, лістах надаюць аўтабіяграфічнай прозе моцны суб’ектыўны пачатак, скіраваны перш за ўсё на фіксацыю руху душэўных адценняў, іх непрадказальнасць і хуткаплыннасць. Спавядальная манера істотна пашырае абсягі ўспрыняцця аўтарскага духоўнага кампанента з яго абвостраным пачуццём ўласнай прысутнасці ў свеце
