Даследуецца абшчына як форма сялянскай самаарганізацыі ў Падзвінскіх і Падняпроўскіх гаспадарскіх валасцях у ХVІ – першай палове ХVІІ стагоддзя. Дэталева разглядаецца роля сялянскай абшчыны ў грамадскім і гаспадарчым жыцці беларускай вёскі; адзначана месца старца ў сістэме сельскага
самакіравання. Паказана, што значныя асаблівасці сацыяльна-эканамічнага і палітычнага развіцця
ўсходняга рэгіёну Беларусі паўплывалі на палітыку ўладаў адносна насельніцтва дзяржаўнай вёскі,
затармазілі працэсы індывідуалізацыі сялянскіх гаспадарак. У дзяржаўных уладаннях усхода Беларусі
сельская (валасная) абшчына не толькі захавалася як форма сялянскага самакіравання, але і стала
асноўным інстытутам, праз які ажыццяўляліся адносіны фееадальна-залежнага насельніцтва з дзяржавай у павіннаснай і сацыяльнай сферах
