Zowel in de media als beleidsmatig is er de laatste jaren heel wat aandacht voor Roma. De nadruk ligt daarbij overwegend op de problematische integratie van deze mensen, die al dan niet gepaard gaat met criminaliteit en/of schrijnende mensonwaardige levensomstandigheden. Onder het motto van een ‘niet-exclusieve maar specifieke gerichtheid’ op deze doelgroep worden tal van initiatieven opgestart om de inclusie van Roma te realiseren, dikwijls met aansturing vanuit Europa. Dit motto evenwel impliceert een paradox; inclusief werken vanuit een doelgroepgerichte benadering klinkt immers vreemd in de oren. Na een beknopt overzicht met de huidige stand van zaken, gaat dit artikel in op de politieke en pragmatische (on)wenselijkheid om ‘Roma’ beleidsmatig als concept te blijven hanteren
