De laatste jaren is de ontwikkeling van macromoleculaire geneesmiddelen in de strijd tegen erfelijke ziekten, kanker of hart- en vaatziekten enorm toegenomen. Het potentieel van deze peptiden, eiwitten of (oligo)nucleotiden zou haast oneindig zijn, ware het niet dat er zich nog verschillende problemen voordoen. Een eerste probleem schuilt in de stabiliteit van het geneesmiddel wanneer het toegediend wordt in het lichaam. Door de aanwezigheid van enzymen of door een verlaagde pH (bijvoorbeeld in de maag) worden deze therapeutische moleculen afgebroken en als gevolg onbruikbaar. Een tweede probleem is dat bepaalde geneesmiddelen agressief zijn en niet alleen het doelweefsel beschadigen, maar ook alle andere cellen die ze op hun weg tegenkomen en daardoor voor ernstige neveneffecten kunnen zorgen. Ten slotte worden deze geneesmiddelen zeer snel uit het lichaam verwijderd: wanneer ze voldoende klein zijn gebeurt dit voornamelijk door renale klaring, grotere moleculen worden vaak opgenomen door fagocyterende cellen. Bijgevolg zijn continue toediening of toediening via herhaalde injecties noodzakelijk, en dit tot ongemak van de patiënt. Om al deze problemen het hoofd te kunnen bieden, zijn er de laatste decennia verschillende dragersystemen voor macromoleculaire farmaca ontwikkeld die in staat zijn het geneesmiddel doelgericht af te geven aan een bepaald celtype en dit bovendien doen over een bepaalde tijdspanne. Voor de vervaardiging van deze dragersystemen zijn hydrogels zeer geschikt. Hydrogels bestaan uit een netwerk gevormd door onderling verbonden polymeren die een grote hoeveelheid water vasthouden. Vooral biodegradeerbare hydrogels zijn geschikt als afgiftesysteem. Ten eerste omdat ze, dankzij hun degradeerbaarheid, niet (chirurgisch) verwijderd moeten worden, en ten tweede omdat het mogelijk is om de vrijstelling van de ingesloten geneesmiddelen te sturen, onder andere via het aanpassen van de vernettingsdichtheid
