Polymeermaterialen zijn niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven. Hun succes is mede te danken aan de mogelijkheid om additieven toe te voegen aan het materiaal waardoor de eigenschappen, zoals o.m. de hardheid, de thermische weerstand en de rekbaarheid, verbeteren. Er bestaat een brede waaier aan additieven, elk met een specifieke functie. Voor de polymeerindustrie is het bijgevolg noodzakelijk om meer dan 60 elementen zowel kwalitatief als kwantitatief te kunnen bepalen en dit in concentraties gaande van percent tot ppb niveau. Ter ondersteuning van de productontwikkeling, de productiecontrole en het kwaliteitsmanagement is elementanalyse zeer belangrijk. In verschillende sectoren worden bovendien nieuwe normen en reglementeringen aangaande het toevoegen van metalen aan polymeren geïntroduceerd of wordt de bestaande regelgeving verstrengd waardoor accurate controle een absolute must is. Hoewel elementanalyse (bepaling van elementen gaande van H tot U) vaak wordt toegepast in de polymeerindustrie voor de hierboven vermelde redenen, is het zo dat de gebruikte analytische methoden zeer verschillend zijn en binnen de Europese Unie niet geharmoniseerd zijn, laat staan wereldwijd. Bovendien worden de gestelde eisen inzake o.m. detectievermogen en analysesnelheid steeds strenger. Dit alles illustreert het belang van de ontwikkeling van betrouwbare, krachtige en praktische methoden voor de bepaling van additieven in polymeren. Een brede waaier aan digestiemethoden alsook aan spectrometrische technieken kan worden ingezet voor de bepaling van (sporen)elementen in polymeren. De doelstelling van dit werk was de ontwikkeling van adequate methoden voor de bepaling van additieven in polymeermaterialen. Hierbij diende telkens een weloverwogen keuze gemaakt te worden van de aan te wenden monstervoorbereiding, de analysemethode en de monsterintroductie (analyse na voorafgaande monsterdigestie of solid sampling)
