Van Belle, Sibylle

Ghent University Academic Bibliography

21 december 2011 - de juristenkrant | 3Geen betwisting van geldigheid kandidatuur na sociale verkiezingenDe werkgever die de geldigheid van een kandidatuur niet betwistte tijdens de procedure sociale verkiezingen, kan de bescherming later niet meer aanvechten. Dat besliste het Hof van Cassatie in een arrest van 17 oktober 2011. Met de uitspraak komt een einde aan een controverse die al sinds de jaren ‘50 bestaat.isabelle van hielHet arbeidshof in Antwerpen had op 15 juni 2010 geoordeeld dat een werkgever de geldigheid van de kandidatuur nog kon betwisten in een ge-schil over de beschermingsvergoeding, hoewel hij dat niet had gedaan tijdens de periode van de sociale verkiezingen. Het arbeidshof volgde daarmee haar eerdere rechtspraak en een be-langrijk deel van de sinds de jaren ‘50 ontwik-kelde doctrine, die meent dat de ongeldigheid van de kandidatuur te allen tijde kan worden ingeroepen. Zij steunt zich op het openbare-ordekarakter van de wetgeving over de ontslag-bescherming en de sociale verkiezingen.Andere auteurs, daarin gevolgd door het ar-beidshof in Luik en Brussel, stellen dat de gel-digheid van de verkiezing van een personeels-afgevaardigde niet meer kan worden betwist wanneer die niet betwist is tijdens de verkie-zingsprocedure. Ook de geldigheid van de kan-didatuur van een niet-verkozen kandidaat zou na de verkiezingen niet meer in twijfel kunnen worden getrokken. Die rechtspraak beroept zich ook op de openbare orde: die zou zich erte-gen verzetten dat na het verstrijken van de ter-mijnen nog klacht of beroep kan worden inge-diend of dat daarover nog betwistingen worden opgeworpen. Het Hof van Cassatie spreekt zich nu uit ten voordele van de tweede strekking.Cassatie baseert zich daarbij op artikel 5 van de nog steeds geldende wet van 4 december 2007 tot regeling van de gerechtelijke beroepen. Vol-gens dat artikel kan de werkgever een beroep instellen tegen de voordracht van kandidaten, wanneer zij of de kandidatenlijsten niet in overeenstemming zijn met de bepalingen van de bedrijfsorganisatiewet, de welzijnswet en de wet van 4 december 2007 over de sociale verkie-zingen. Als de werknemers of hun organisaties geen enkele klacht indienden, moet het beroep van de werkgever worden ingesteld binnen vijf dagen na de termijn voor de indiening van klachten vastgesteld in artikel 37 van de wet op de sociale verkiezingen.Het Hof bevestigt dat die bepaling van toepas-sing is op alle betwistingen over de geldigheid van een kandidatuur en de samenstelling van de kandidatenlijsten, en leidt eruit af dat de werkgever de geldigheid van een kandidatuur waartegen hij niet tijdig beroep heeft ingesteld, niet meer kan betwisten in een procedure over de ontslagbescherming.De bepalingen van artikel 2 § 3 van de wet be-scherming personeelsafgevaardigden kunnen bijgevolg niet los worden gelezen van de bepa-lingen van de wet op de sociale verkiezingen. De vraag naar de voorwaarden waaronder een kandidaat aanspraak kan maken op een be-schermingsvergoeding maakt geen nieuwe rechtsvraag uit, zoals het arbeidshof had ge-steld, maar slechts een vraag naar de geldig-heid van de kandidatuur die tijdens de verkie-zingsperiode had moeten worden opgeworpen.Het arrest van het arbeidshof dat oordeelde dat de werknemer geen aanspraak kon maken op de beschermingsvergoeding, hoewel het niet vervullen van de verkiesbaarheidsvoorwaarden tijdens de procedure van de sociale verkiezin-gen nooit werd ingeroepen, wordt daarom ver-nietigd.MeeR RechtSzeKeRheiDNa het arrest van 16 mei 2011 (zie het artikel van Olivier Wouters in De Juristenkrant nr. 232, p.3) is dit opnieuw een verrassend arrest dat meer rechtszekerheid brengt. De ruime draag-wijdte die het Hof geeft aan artikel 5 van de wet van 4 december 2007 tot regeling van de ge-rechtelijke beroepen maakt het arrest toepas-selijk op alle gevallen waarin de geldigheid van de kandidatuur niet tijdig werd betwist. Ook de feiten die aanleiding gaven tot het arrest onder-steunen die interpretatie: het ging om een niet-verkozen kandidaat die niet aan de tewerkstel-lingsvereiste van artikel 59 § 1 van de welzijns-wet voldeed. In de rechtsleer wordt soms een onderscheid gemaakt tussen de niet-verkozen kandidaat die niet aan de verkiesbaarheids-voorwaarden voldoet en de personeelsafge-vaardigde die zich in dezelfde situatie bevindt. De betwisting van de geldigheid van de kandi-datuur van een niet-verkozen kandidaat wordt gemakkelijker aanvaard, want voor de kandida-ten is uitdrukkelijk bepaald dat ze moeten vol-doen aan de verkiesbaarheidsvoorwaarden (ar-tikel 2 § 3 wet bescherming personeelsafge-vaardigden), terwijl dat voor de personeelsafge-vaardigden niet zo is (§ 2). Soms wordt ook ver-dedigd dat er een verschil bestaat tussen de verkiesbaarheidsvoorwaarden van artikel 19 van de bedrijfsorganisatiewet en artikel 59 van de welzijnswet die steeds kunnen worden be-twist en andere verkiesbaarheidsvoorwaarden, zoals de voordracht door een interprofessione-le werknemersorganisatie, die tijdig moeten worden betwist. Het cassatiearrest laat echter geen ruimte meer voor zulke onderscheiden.(De auteur is assistent bij de vakgroep sociaal recht van de UGent)Cass. 17 oktober 2011, A.R. nr. S.10.0213.NArbh. Antwerpen 16 juni 2008, Soc. Kron. 2009, 387-389; Arbh. Luik 12 januari 2009, AR nr. 35.396/08, www.juridat.be; Arbh. Brussel 24 februari 2009, JTT 2009, 332-335; Arbh. Luik 25 februari 2009, JTT 2009, 330-332.http://jure.juridat.just.fgov.be De ruime draagwijdte die het Hof geeft aan artikel 5 van de wet tot regeling van de gerechtelijke beroepen maakt het arrest toepasselijk op alle gevallen waarin de geldigheid van de kandidatuur bij de sociale verkiezingen niet tijdig werd betwist.Sibylle van BelleDe Vlaamse meeneembaarheidsre-geling houdt in dat een natuurlijke persoon een gedeeltelijke verreke-ning of teruggave van registratierechten kan krijgen wanneer hij zijn hoofdverblijfplaats verkoopt en er een nieuwe aankoopt in het Vlaams gewest. Uit de regelgeving blijkt dat een belastingvoordeel enkel geclaimd kan worden als zowel de vorige als de nieuw aangekochte hoofdverblijfplaats in het Vlaams gewest gele-gen zijn. Als er in een andere lidstaat van de Eu-ropese Unie of in een ander gewest dan het Vlaamse rechten betaald zijn bij de verkrijging van een onroerend goed, worden die uitgeslo-ten van de verrekening of teruggave.De hamvraag is of de regeling een schending van de Europese wetgeving inhoudt ten aan-zien van burgers uit een andere lidstaat dan België, die hun hoofdverblijfplaats in het Vlaamse gewest willen vestigen en al in de an-dere lidstaat rechten betaald hebben op de ver-krijging van een onroerend goed dat diende tot hun hoofdverblijfplaats.De Europese Commissie vindt van wel. Zij acht Vlaamse meeneembaar heids-regeling overleeft toetsing Hof van JustitieOp 1 december 2011 heeft het Hof van Justitie geoordeeld dat de Vlaamse meeneembaarheidregeling van de registratierechten geen schending uitmaakt van het vrije verkeer van kapitaal. De Europese Commissie had de regeling aanhangig gemaakt bij het Hof van Justitie, wegens schending van de Europese wetgeving.de wetgeving strijdig met het vrije verkeer van kapitaal, het recht van vestiging en het recht vrij te verblijven op het grondgebied van lidsta-ten. Rechten die betaald zijn op de verkrijging van een onroerend goed dat niet in het Vlaamse gewest ligt, worden immers uitgesloten van de verrekening of teruggave. Een burger van een andere lidstaat dan België die zijn hoofdver-blijfplaats in Vlaanderen wil vestigen, zou bij-gevolg benadeeld worden ten opzichte van bur-gers die hun hoofdverblijfplaats al in Vlaande-ren hadden. De Europese Commissie haalt in deze context aan dat objectief vergelijkbare  situaties ongelijk behandeld worden. Tot slot onderstreept zij dat er geen enkele rechtvaar-diging bestaat voor de volgens haar opgetreden discriminatie.GeRechtvaaRDiGDe BepeRKinGHet Hof heeft echter een andere mening over de Vlaamse regelgeving en meent dat er geen sprake is van een schending van de Europese verdragsbepalingen. Bovendien stelt het Hof dat de regeling enkel getoetst moet worden aan het recht op het vrije verkeer van kapitaal.Het Hof merkt op dat de burgers die het belas-tingvoordeel niet kunnen genieten, een zwaar-dere fiscale last moeten dragen dan diegenen die dat wel kunnen. Het Hof stelt dan ook dat dit systeem het gedrag van burgers kan beïn-vloeden en hen bijgevolg ook kan afremmen om hun recht op het vrije verkeer van kapitaal uit te oefenen. Logischerwijze besluit het Hof dat de wetgeving over de meeneembaarheid een beperking vormt voor het vrije verkeer van kapitaal. Om die reden kan echter niet automa-tisch besloten worden dat de regeling ook een schending van het vrije verkeer van kapitaal in-houdt. Een beperking is immers geen schen-ding als het gaat om een verschillende behan-deling van situaties die objectief niet vergelijk-baar zijn, of als er een reden van dwingend alge-meen belang bestaat die de regeling rechtvaar-digt. De Europese Commissie meent dat de si-tuaties objectief vergelijkbaar zijn en het Hof bevestigt dat. Er rest dan enkel nog de reden van algemeen belang om te besluiten dat de wetgeving niet strijdig is met het Europese recht.Terecht oordeelt het Hof dat de beperking ver-antwoord is om de samenhang van het belas-tingstelsel te verzekeren. Het Hof baseert zich daarvoor op het principe van de ‘symmetrische logica’, die het al in eerdere rechtspraak heeft gebruikt. Aangezien het Vlaamse gewest geen bevoegdheid heeft om in een andere lidstaat rechten te heffen op de aankoop van een onroe-rend goed, kan het bijgevolg ook geen belas-tingvoordeel toestaan. Kortom, er kan niets ver-rekend of teruggegeven worden als geen rech-ten op de eerste aankoop in het Vlaams gewest betaald werden.anDeRe GeWeStenNiet alleen burgers van andere lidstaten wor-den getroffen door de beperking, ook Belgische rijksinwoners kunnen uitgesloten worden van het belastingvoordeel als hun vorige hoofdver-blijfplaats niet in het Vlaams gewest gelegen was. Over die laatste problematiek kan het Hof zich echter niet uitspreken, aangezien het Eu-ropees recht niet kan worden toegepast op lou-ter interne situaties. Het Hof kan enkel oorde-len of een regionaal bestuur bij de uitoefening van zijn bevoegdheden de Europese wetgeving naleeft. Ook binnen de nationale wetgeving zal een ander gewest dan het Vlaamse de mee-neembaarheidsregeling niet zomaar in vraag kunnen stellen. Het Vlaams gewest kan zijn fis-cale autonomie immers alleen laten gelden op zijn eigen grondgebied, wat een zuivere wer-king van het territorialiteitsbeginsel is.Het arrest maakt duidelijk dat niet elke vorm van zogenaamde ongelijkheid ook een vol-doende juridische reden is om te besluiten dat er een schending van het Europese recht is. Hoewel het hier om objectief vergelijkbare si-tuaties gaat die ongelijk behandeld worden, bestaat er voor de Vlaamse meeneembaar-heidsregeling een rechtvaardiging. Een ander oordeel had ook afbreuk gedaan aan het terri-torialiteitsbeginsel.(Deze auteur is assistent aan de vakgroep belasting-recht van de UGent)HvJ, 1 december 2011, C-250/08http://curia.europa.eu Er kan niets verrekend of teruggegeven worden als geen rechten op de eerste aankoop in het Vlaams gewest betaald werden.© Photonews© Photonews

Vlaamse meeneembaarheidsregeling overleeft toetsing Hof van Justitie

https://biblio.ugent.be/publication/2032178/file/6766648.pdf

Vlaamse meeneembaarheidsregeling overleeft toetsing Hof van Justitie

Abstract

Similar works

Full text

Available Versions

Ghent University Academic Bibliography