Wyeksponowanie roli sądu konstytucyjnego w porządku ustrojowym Nie- miec po 1949 r. nie jest ani nowe, ani tym bardziej oryginalne. Już bowiem w międzywojniu zwracał uwagę na jego znaczenie Hans Kelsen 2 , który twier- dził wówczas, że polityczne znaczenie idei federalizmu znalazło swoje dopeł- nienie właśnie wraz z powołaniem sądownictwa konstytucyjnego 3 . Byłoby jednak tutaj nadużyciem wyciągnięcie z tego wniosku, że orzecznictwo kon- stytucyjne warunkuje w sposób decydujący efektywność federalizmu. Mało tego, że wręcz umożliwia jego sprawne funkcjonowanie, bądź nawet, że jest to jego główne zadanie. Tak nie jest. Rolą bowiem sądu konstytucyjnego nie jest (jedynie) strzeżenie federalnych reguł gry ustrojowej, ale standardów de- mokratycznego państwa prawa. Najwidoczniej rolę tę spełnia Federalny Try- bunał Konstytucyjny (Bundesverfassungsgericht, BVerfG) wzorowo, skoro wyniki badania opinii publicznej wskazują niezmiennie od lat bardzo wyso- kie zaufanie, jakim społeczeństwo niemieckie obdarza tę instytucję.Bringing into prominence the role of the Constitutional Court in the German political system after 1949 is neither new, nor original. Already in the interwar period Hans Kelsen pointed out its significance, claiming that the political meaning of the idea of feder- alism found its completion precisely with the establishment of the constitutional jurisdiction. Arguments supporting the inclusion of the Federal Constitutional Court into the central governmental authorities can be found in essentially every elaboration on the subject. A deeper analysis, however, shows that including it among the central governmental authorities is not fully right. More so, it is unduly. The central authorities may only be those which act directly on the basis of the Basic Law. Therefore, unlike the chief authorities such as Bundestag, Bundesrat, the President of the Republic, and the federal government, the Tribunal does not autonomically delineate its own functioning. It does so on the basis of the ordinary law. This warrants the conclusion that this, frequently mentioned in the subject literature, duality of the Tribunal as a court and as a chief governmental authority, is, in the light of the above, impossible to reconcile
