Tot i que la necessitat pràctica d’una llengua internacional auxiliar és patent, hi ha desacord entre els partidaris d’adoptar una llengua construïda o una llengua nacional en la seva forma tradicional o simplificada. Per bé que la segona opció sembla més pràctica i realista, de fet topa amb dos obstacles: la resistència psicològica a un idioma estranger imposat, i un malentès respecte a les necessitats profundes que una tal llengua hauria de satisfer. En comptes de difondre les irracionalitats idiosincràtiques d’un idioma particular, la llengua internacional hauria de ser simple, regular, lògica, rica i creativa, per tal que faci el màxim de feina amb una mínima inversió d’esforç, a més de ser un ajut al pensament clar i una pedra de toc de traduccions. El seu avantatge psicològic seria també alliberar el pensament de restriccions tan formals com socials. Finalment, tindria el valor educatiu propedèutic d’ensinistrar la ment per a l’adquisició posterior de qualsevol altra llengua.Kvankam la praktika bezono de internacia helplingvo estas evidenta, ekzistas malkonsento inter la partianoj adopti planlingvon aŭ nacian lingvon en ties ĉi tradicia formo aŭ simpligita. Kvankam la dua eblo ŝajnas pli praktika kaj realisma, ĝi fakte trafas du obstaklojn: la psikologian kontraŭstaron kontraŭ trudata fremda lingvo kaj miskomprenon pri la profundaj bezonoj, kiujn tia lingvo devus kontentigi. Anstataŭ ol disvastigi la idiosinkraziajn neraciaĵojn de difinita lingvo, la internacia lingvo devus esti simpla, regula, logika, riĉa kaj kreiva, tiel ke ĝi permesu kiel eble plej multajn eblojn kontraŭ eta laborinvesto. Krome ĝi devus helpi al klara pensado kaj agi kiel tuŝoŝtono de tradukado. Ĝia psikologia avantaĝo estus ankaŭ liberigi la penson tiel de formalaj kiel de sociaj limigoj. Fine ĝi havus la propedeŭtikan valoron trejni la menson por posta lernado de iu ajn alia lingvo
