زمينه و هدف: درهنگام بيداری از بيهوشی عوارضی نظير ناپايداری هموديناميک، سرفه و لارنگواسپاسم محتمل ميباشد. داروها و روشهای متفاوتی جهت کنترل عوارض فوق به کار رفته است. در اين مطالعه اثر رميفنتانيل با ليدوکائين وريدی بر روی واکنشهای بيداری از بيهوشی مقايسه گرديد.
روش کار: در يک کارآزمائی بالينی دوسوکور 105 بيمار کانديد جراحی ارتوپدی 18 الی 50 ساله و ASA يک و دو در سه گروه وارد مطالعه شدند. القاء بيهوشی توسط فنتانيل، پروپوفول و آتراکوريوم انجام شد و بيهوشی با پروپوفول ادامه يافت. تجويز دوزهای تکراری فنتانيل 50 دقيقه و انفوزيون پروپوفول 10 دقيقه قبل از اتمام بيهوشی قطع گرديد. در پايان عمل جراحی رميفنتانيل به ميزان 25/0 ميکروگرم بر کيلوگرم يا ليدوکائين 5/1 ميليگرم بر کيلوگرم و يا نرمال سالين 5 ميليليتر به صورت يکجا (بولوس) برای بيمار تجويز گرديد. فشار شريانی و ضربان قلب در دقايق 1، 5 و 10 ثبت گرديد.
نتايج: پارامترهای هموديناميک شامل ضربان قلب و فشار دياستولی در دقايق 5 و 10 بعد از خروج لوله در دو گروه رميفنتانيل و ليدوکائين با هم تفاوت معنی دار داشتند. فشار سيستولی در هر سه زمان تفاوت معنی داری در سه گروه داشت.
نتييجه گيری: رميفنتانيل نسبت به ليدوکائين در کنترل پاسخهای هموديناميک زمان بيدار شدن مؤثرتر ميباشد
