Projektowanie urbanistyczne u progu trzeciej dekady XXI wieku, w coraz większym stopniu opiera się na koncepcjach mających uczynić miasta bardziej przyjaznymi dla pieszych. Wobec konieczności rezygnacji w strefach śródmiejskich z samochodów osobowych, a także szeregu restrykcji związanych z ich użyciem, komunikacja piesza, rozumiana jako codzienny wybór metody transportu, jest możliwa tylko przy właściwym zaprojektowaniu ciągów pieszych. Ich bezpieczeństwo, jakość i powiązania z węzłami i przystankami komunikacji publicznej, stają się podstawą w zakresie wielu współczesnych idei i teorii urbanistycznych. W artykule podjęto próbę zidentyfikowania aktualnie wdrażanych polityk, metod i narzędzi teleinformatycznych promujących aktywny transport pieszy, na przykładzie wybranych miast w Europie. Wskazano szereg rozwiązań przestrzennych, urbanistycznych i architektonicznych, jako środków zachęcania mieszkańców i użytkowników miast, do podjęcia decyzji o wybraniu ruchu pieszego, jako środka transportu