In this study, we examined which sources of pain were taken up by poets in Servet-i Fünun Period poetry, how these changes led to changes in the body and how poets reflected this in their poems. in this period, instead of examining every poet who wrote poetry, we identified a few poets who were popular according to their degree of influence. We tried to draw the general profile of the period with the data we obtained from them. We identified the sources of pain, divided them into groups, ordered them from less to the most preferred, and included two representative examples instead of addressing all the poems in the same group one by one. But we have taken all of them into consideration when making our evaluations. As a general conclusion, in this period, the pain of individual origin mostly destroys the body. in this period, the source of pain is mostly disease. Even love, which is the second most common source of pain, is often described as an illness. Diseases in the poetry to enter this degree is influenced by the change from Western poetry. This change in particular affects the way the patient looks at the body. Because the sick body, which is normally approached with pity or disgust, is described as having a distinct beauty due to its proximity to death in this period. This pale skin and weakness adds a separate, spiritual beauty to the body.Bu çalışmada Servet-i Fünun dönemi şiirlerinde acının hangi kaynaklarının şairler tarafından ele alındığını, bunların bedende nasıl değişikliklere yol açtığını ve şairlerin bunu şiirlerine nasıl yansıttığını inceledik. Bu dönemde şiir kaleme almış her şairi incelemek yerine döneme etki derecesine göre popüler olan birkaç şairi belirledik. Onlardan elde ettiğimiz verilerle genellemeye gitmeye çalıştık. Acının kaynaklarını tespit ettik, gruplara ayırdık, en çok işlenenden aza doğru sıraladık ve aynı grupta yer alan tüm şiirleri tek tek ele almak yerine temsilî bir iki örneğe yer verdik. Fakat değerlendirmelerimizi yaparken hepsini göz önünde bulundurduk. Genel bir sonuç olarak söylemek gerekirse bu dönemde çoğunlukla bireysel kökenli acılar bedeni tahrip eder. Bu dönemde acının kaynağı çoğunlukla hastalıktır. Hatta acının en çok işlenen ikinci kaynağı olan aşk bile çoğunlukla bir hastalık gibi anlatılır. Hastalıkların şiirlere bu derecede yoğun girmesinde Batı şiirinden gelen değişimin etkisi görülür. Bu değişim özellikle hasta bedene bakışı etkiler. Çünkü normalde acıma ya da iğrenme duygusuyla yaklaşılan hasta beden, bu dönemde ölüme yakınlığı dolayısıyla ayrı bir güzelliğe sahip olarak tasvir edilir. Bu solgunluk ve güçsüzlük bedene ayrı, ruhani bir güzellik katar
