The four words in which Gustaw Herling-Grudziński’s short stories can be summed up are: loneliness, suffering, mystery, evil. Grudziński shows a solitary and suffering hero, placed in a world that offers no hope for a change of destiny. This trait is to be found even in his earliest works, among them the two stories that make up the dilogy Skrzydła ołtarza (The Wings of the Altar). The characters in these stories are in different ways stigmatized by solitude: some are doomed to it, others seem to make it their choice (though such a choice is, according to Herling, an illusion); some seek comfort in solitude, others expiation, while still others – an escape from it. All of them are cut off from people, God and even themselves. At times the writer sharpens the limits between various forms of solitude, on other occasions blurring them to bring out the ambiguity of their forms and the tensions that emerge between them. Hence, he does not differentiate between solitude and desolation. But he asks about their relation to unhappiness (ubiquitous in his works).Cztery słowa, w których można by zamknąć opowiadania Gustawa Herlinga- Grudzińskiego, to: samotność, cierpienie, tajemnica, zło. Bohater Grudzińskiego to człowiek samotny i cierpiący, umieszczony w świecie, w którym nie ma nadziei na odmianę losu. Znamię to noszą już najwcześniejsze utwory tego autora, wśród nich dwa opowiadania składające się na dylogię Skrzydła ołtarza. Bohaterowie tych opowiadań zostają samotnością naznaczeni w różny sposób: jedni są na nią skazani, inni wydają się ją wybierać (choć wybór ten jest, zdaniem Herlinga, złudzeniem); jedni szukają w niej pocieszenia, inni ekspiacji, jeszcze inni – ucieczki od niej. Są odcięci od ludzi, od Boga, a nawet od siebie. Pisarz zaś raz wyostrza granice pomiędzy różnymi formami samotności, to znów je zaciera, pokazując niejednoznaczność tych form i tworzące się między nimi napięcia. Dlatego też nie różnicuje on samotności i osamotnienia. I pyta o ich relację do (wszechobecnego w tej twórczości) nieszczęścia
