Pomiędzy „religijną konfesyjnością” a „społeczną różnorodnością”. O przyszłości edukacji religijnej w Polsce

Abstract

In recent years, Polish society has observed an intensification of changes in socio-religious conditions. In a special way, they have become the ‘hallmark’ of young Poles, who already exist uniquely between ‘religious denomination’ and ‘social diversity.’ The current form of Religious Education (school catechesis) is therefore becoming less and less compatible with the daily life of youth and will thus undoubtedly be difficult to maintain in the future in an unchanged form. In this context, this article – anchoredin a critical analysis of the present – is an attempt to ‘explore’ the future of Religious Education in Polish schools. To begin with, the authors present the symptoms of ‘social exhaustion’ concerning school catechesis and then focus on presenting ‘dialogue’ asa religious-pedagogical path of the future. The last paragraph is devoted to conceptual dilemmas, which include not only tasks related to the future teaching of religion, but also present guidelines related to the search for a future model of Religious Educationin Poland.Na przestrzeni ostatnich lat obserwuje się w polskim społeczeństwie intensyfikację przemian zachodzących w obrębie uwarunkowań społeczno-religijnych. W sposób szczególny stały się one „znakiem rozpoznawczym” młodych Polaków, którzy już dziś, w pewien sposób, egzystują pomiędzy „religijną konfesyjnością” a „społeczną różnorodnością”. Obecna forma edukacji religijnej (katecheza szkolna) staje się zatem coraz mniej kompatybilna z codziennością młodych ludzi i tym samym w niezmienionej formie będzie w przyszłości bez wątpienia trudna do utrzymania. W tym kontekście celem niniejszego artykułu jest – zakotwiczona w krytycznej analizie teraźniejszości – próba „wybiegnięcia” w przyszłość nauczania religii w polskich szkołach. W pierwszym kroku autorzy prezentują symptomy „wyczerpania” społecznego w odniesieniu do katechezy szkolnej, aby następnie skupić się na przedstawieniu „dialogu” jako ścieżki religijno-pedagogicznej przyszłości. Ostatni akapit poświęcony jest koncepcyjnym dylematom, które obejmują nie tylko zadania dotyczące nauczania religii w przyszłości, ale także prezentują wytyczne związane z poszukiwaniem przyszłościowego modelu edukacji religijnej w Polsce