Διαδικασίες εξυγιάνσεως επιχειρήσεων και ατομικά διωκτικά μέτρα στο πλαίσιο του νέου πτωχευτικού νόμου: σύγκριση δικαίων Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής-Αγγλίας-Γαλλίας.
Το δίκαιο αφερεγγυότητας καθίσταται εξαιρετικά επίκαιρο, δεδομένων των σύγχρονων πολιτικοοικονομικών εξελίξεων που επηρεάζουν την ομαλή λειτουργία των επιχειρήσεων. Ένεκα του σκοπού του, δεν μπορεί να είναι στατικό.
Προσαρμοσμένος στις νέες συνθήκες και στις ανάγκες των επιχειρήσεων, ο ισχύων Πτωχευτικός Κώδικας, που εισήχθη με το ν. 4738/2020, προέβη σε αναμόρφωση του νομοθετικού πλαισίου, ενσωματώνοντας σε ένα νομοθέτημα όλες τις διαδικασίες αφερεγγυότητας που αφορούν σε νομικά και φυσικά πρόσωπα. Έχει εμπνευστεί, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, από όλα τα υπό εξέταση αλλοδαπά δίκαια.
Στην παρούσα διδακτορική διατριβή, εξετάζονται οι διαδικασίες εξυγιάνσεως σε τέσσερις έννομες τάξεις: ελληνική, αμερικανική, αγγλική και γαλλική. Δίδεται έμφαση στα προσυμφωνημένα σχέδια σε συνδυασμό με τα ατομικά διωκτικά μέτρα κατά του οφειλέτη. Τα κυριότερα χαρακτηριστικά των προσυμφωνημένων σχεδίων εξυγίανσης, ήτοι η αυτοδίκαιη αναστολή ατομικών διωκτικών μέτρων κατά του οφειλέτη, η προνομιακή μεταχείριση των νέων χρηματοδοτήσεων, το μειωμένο κόστος, η σύντομη διάρκεια της διαδικασίας, καθώς και η μικρότερη καταπόνηση του δικαστικού συστήματος δικαιολογούν την υψηλή τους προτίμηση από τις αφερέγγυες επιχειρήσεις. Οι προϋποθέσεις και οι ειδικότερες πτυχές της εν λόγω έννοιας διαφέρουν σε κάθε έννομη τάξη, ανάλογα με το σκοπό που εξυπηρετεί το εκάστοτε εθνικό δίκαιο αφερεγγυότητας. Παρά τις διαφορές, τα προσυμφωνημένα σχέδια αποσκοπούν στην ανάκαμψη της αφερέγγυας επιχείρησης, σε όσο το δυνατό βραχυπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα, με στόχο τη διαφύλαξη και τη βέλτιστη εξυπηρέτηση των συμφερόντων των εμπλεκομένων μερών, σε σύγκριση με τη διαδικασία πτώχευσης.
Καθώς το επιχειρείν δεν περιορίζεται στα στενά εθνικά όρια, κρίνεται επιβεβλημένη η σύγκλιση των εθνικών δικαίων προς αντιμετώπιση της διασυνοριακής αφερεγγυότητας. Προς την εν λόγω κατεύθυνση, έχουν ήδη γίνει σημαντικά βήματα, τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο με τον Κανονισμό 2015/848 όσο και σε διεθνές με τον Πρότυπο Νόμο UNCITRAL.Insolvency law is becoming highly topical, given the current political and economic developments that affect the smooth operation of businesses. Due to its purpose, it cannot be static.
Adapted to the new conditions and needs of the businesses, the new Bankruptcy Code, introduced by Law 4738/2020, reformed the legal framework and incorporated all the insolvency proceedings concerning legal entities and individuals into one piece of legislation. It has been inspired, to a greater or lesser extent, by all foreign jurisdictions presented herewith.
In the present thesis, Greek, American, English and French reorganization procedures are being examined. Emphasis is placed on reorganisation pre-pack plans in conjunction with individual legal proceedings against the debtor. The main features of a pre-pack plan, namely the automatic stay of legal proceedings against the debtor, the privileged treatment of new financing, the reduced cost, the short duration of the procedure, as well as the smaller burden on the judicial system justify the reason why businesses opt for pre-packs. The conditions and specific aspects of this concept differ in each jurisdiction, depending on the purpose served by the respective national insolvency law. Despite the differences, pre-pack plans aim at the recovery of the insolvent business, in the shortest possible time horizon, with a view to preserving and optimally serving the interests of the parties involved, as compared to the bankruptcy procedure.
Given that doing business is not limited to the narrow national borders, the convergence of national laws in order to deal with cross-border insolvency is deemed necessary. To this end, significant steps have already been taken, both at European level, with the Regulation 2015/848 and at international with the UNCITRAL Model Law
