Η συγκεκριμένη εργασία μελετάει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί το χρώμα να υπάρξει μέρος μιας σύνθεσης του 20ου αιώνα, καθώς και πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η χρήση του ηχοχρώματος εκείνη την περίοδο. Οι συνθέτες του 20ου αιώνα έχουν την επιλογή να συμπεριλάβουν το χρώμα στις συνθέσεις τους άμεσα ή έμμεσα. Αυτή η σύνδεση χρώματος και ήχου μπορεί να γίνει βάσει των αισθητικών ή φιλοσοφικών κριτηρίων του συνθέτη, ή έχοντας για οδηγό τη συναισθησία˙ ένα νευροψυχολογικό χαρακτηριστικό το οποίο συνδέει μεταξύ άλλων το χρώμα με τον ήχο. Οι συνθέτες που έχουν συναισθησία, όπως ο Alexander Scriabin και ο Olivier Messiaen που μελετώνται στη συγκεκριμένη εργασία, έχουν την επιλογή να αξιοποιήσουν αυτό τους το χαρακτηριστικό στις συνθέσεις τους.This particular thesis studies how color can be part of a composition in the 20th century, as well as how important is the use of timbre in that period. 20th century composers have the option of including color in their compositions directly or indirectly. This connection of color and sound can be made based on the composer's aesthetic or philosophical criteria, or guided by synesthesia; a neuropsychological characteristic that connects color and sound, among other things. Composers who have synesthesia, such as Alexander Scriabin and Olivier Messiaen that are studied in this paper, have the option to include this characteristic in their compositions
