Εισαγωγή: Η κοινοτική βία αποτελεί μορφή διαπροσωπικής βίας, μπορεί να είναι σωματική, ψυχολογική, σεξουαλική, λεκτική, να είναι άμεση ή έμμεση, είτε γνωρίζοντας τον δράστη είτε όχι, είναι γεωγραφικά περιορισμένη, και συμβαίνει σε κοινόχρηστους χώρους. Η έκθεση στην κοινοτική βία προκύπτει απευθείας από την εμπειρία της βίας δια μέσου της θυματοποίησης ή του να είναι κανείς θεατής. Η αντίληψη είναι γνωστική λειτουργία μέσω της οποίας γίνεται η πρόσληψη, η οργάνωση και η αναγνώριση των ερεθισμάτων τα οποία μεταφέρουν κάποιες πληροφορίες. Η ύπαρξη κάποιας αρνητικής πληροφορίας τραβάει περισσότερο την προσοχή των ανθρώπων καθώς ενδέχεται να σηματοδοτεί κάποιο κίνδυνο.
Σκοπός της παρούσας εργασίας, κατά πρώτον, είναι να αναδείξει το βαθμό έκθεσης των παιδιών στην κοινοτική βία, μέσα από τις εμπειρίες τους, είτε ως θεατές, είτε ως θύματα. Κατά δεύτερον, στοχεύει στην διερεύνηση της σχέσης μεταξύ της έκθεσης των παιδιών στην βία, και της διαμόρφωσης αντιλήψεων περί αυτής.
Μέθοδος: Το δείγμα αποτέλεσαν 150 παιδιά 10 – 12 ετών, κάτοικοι Δυτικής και Βορειοανατολικής Αττικής. Τους δόθηκε ενοποιημένο ερωτηματολόγιο 45 ερωτήσεων, που περιλάμβανε 6 δημογραφικές ερωτήσεις, το «Ερωτηματολόγιο για τις αντιλήψεις των μαθητών για τη βία» του Slaby και το «Ερωτηματολόγιο Έκθεσης στην κοινοτική βία» του Schwartz.
Αποτελέσματα: Το 94,7% των ερωτηθέντων έχει εκτεθεί τουλάχιστον μια φορά σε κάποιο τύπο κοινοτικής βίας είτε ως θεατής είτε ως θύμα. Μεγαλύτερο ποσοστό έκθεσης εμφανίζουν τα παιδιά της Δυτικής Αττικής (97,7%), έναντι της Βορειοανατολικής (90,6%, p<0,05). Έκθεση σε βία ως θεατές δήλωσε το 93,3% των παιδιών, με τα περισσότερα να είναι από την Δυτική Αττική (97,7% έναντι 87,5% της Βορειοανατολικής Αττικής). Έκθεση σε βία ως θύματα δήλωσε το 68,0% των παιδιών με τα περισσότερα να είναι από την Δυτική Αττική (70,9 έναντι 64,1 της Βορειοανατολικής Αττικής), όμως τα παιδιά της Β.Α Αττικής σημείωσαν υψηλότερα σκορ στο βαθμό έκθεσης. Σχετικά με τις αντιλήψεις των παιδιών, εντοπίστηκε μικρή αρνητική συσχέτιση, (28.2%, με p<0,01) που δείχνει πως όσο η έκθεση στη βία αυξάνεται, τόσο μειώνονται και οι γνώσεις των παιδιών και οι ικανότητές τους στην ειρηνική επίλυση διενέξεων, κάνοντας τα πιο θετικά στη βία. Ως προς το φύλο, προκύπτει στατιστικά σημαντική διαφορά, με τα κορίτσια να είναι πιο πιθανό να αποφεύγουν τη χρήση βίας σε σχέση με τα αγόρια. Παρ’ όλα αυτά, το 80,5% των κοριτσιών από τη Β.Α Αττική συμφωνεί στην ιδέα να χτυπήσει κάποιον που τα έχει ήδη χτυπήσει, σε αντίθεση με τα αγόρια της ίδιας περιοχής που το πιστεύουν σε ποσοστό 64,3%.
Συμπεράσματα: Το περιβάλλον διαβίωσης παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των αντιλήψεων περί βίας και στο βαθμό έκθεσης των παιδιών σε αυτή, καθώς επίσης αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου για εμφάνιση νεανικής βίας.Introduction: Community violence constitutes a form of interpersonal disorder which can be physical, psychological, sexual or verbal. It can be direct or indirect, the attacker might be known or unknown, it is geographically limited and it takes place in public spaces. The exposure to community violence emerges directly from the act of violence through victimization or passively observing a violent incident. Perception is the cognitive function through which the sensory stimuli, that transfer information to the brain, are retrieved, organized and identified. The existence of negative information is much more noticeable due to the fact that might signal danger.
The aim of this study is to bring to light the level of children’s exposure to community violence through their experiences, either as victims or viewers. Moreover, it aims to probe the interrelation between the children’s exposure to violence and their perception of it.
Method: The sample consists of 150 children of age 10 to 12 years old, residents of Western and North-eastern Attica. All respondents were given a questionnaire of 45 questions, which included 6 questions of demographic content, Slaby’s on “Attitude towards interpersonal peer violence” questionnaire and Swartz’s “Exposure to Community Violence” questionnaire.
Results: 94,7% of the respondents has been exposed, at least once, in a form of community violence, either as a victim or a witness. The highest percentage of exposure was recorded among children of Western Attica (97,7%) as opposed to children of Northeastern Attica (90, 6%, p<0,05). Exposure to violence as witness was seen in 93,3% of children with most of them being from Western Attica (97,7%, against 87,5% of Northeastern Attica). Exposure to violence as victims was declared by 68% of children; most of them come from Western Attica (70, 9% against 64, 1% of Northeastern Attica) , nevertheless, children of Northeastern Attica gave higher scores regarding the exposure level. Regarding children’s perceptions of violence was noticed minor negative correlation (28,2%, p<0,01) which demonstrates that the higher the exposure to violence, the poorer the children’s knowledge and abilities in resolving problems in a peaceful manner, making them more prone to violence. As far as sex is concerned, statistically was noticed a significant difference; females are more likely to avoid violence in comparison to males. Nevertheless, 80, 5% of females from Northeastern Attica agrees with the idea to hit someone who has already hit them, in comparison to males of the same area (64, 3%).
Conclusions: Living environment play a major role in forming children’s perceptions of violence, exposure to violence and pinpoints a great risk factor in future development of youth violence
