This article offers an analysis of artistic interferences and ideological isomorphism between four lyrical poems which are connected by themes and poetics in a manner characteristic of Young Poland. All the texts listed here (by Lucjan Rydel, Jan Pietrzycki and Leopold Staff) use the motifs of the faun, his playing the pan-pipes or flute as well as the echo understood as a natural phenomenon. The echo, however, is also treated in a figurative sense. Each of the poems is in itself the echo, the echo of mythological, artistic and literary tradition – as such, it functions in the system of reflections. The comparison of the pieces shows that most of them praise life (love). The parallel between the creative power of nature and the creative power of the heroes is emphasized. The image of the faun that makes music reveals the belief in cosmic harmony in which heaven and earth, life and death, spirituality and sexuality are of equal value and constitute the unity of being. Thus, the “symphony of life” emanating from the protagonists’ instruments would prove that the cosmos is a work of art.Przedmiotem pracy jest analiza interferencji artystycznych i izomorfizmów ideowych zachodzących między czterema wierszami lirycznymi, które łączy charakterystyczna dla Młodej Polski tematyka i poetyka. Wszystkie zestawione tutaj utwory (Lucjana Rydla, Jana Pietrzyckiego oraz Leopolda Staffa) posługują się motywami fauna, jego gry na fletni lub flecie i echa rozumianego jako zjawisko przyrodnicze. Jednocześnie „echo” traktowane jest także w znaczeniu przenośnym. Każdy z wierszy okazuje się echem samym w sobie, echem tradycji mitologicznej, artystycznej, literackiej – funkcjonuje w systemie odbić. Z porównania utworów wynika, że większość z nich jest pochwałą życia (miłości). Zauważalna jest paralela między potęgą kreacyjną przyrody a mocą twórczą bohaterów. Obraz muzykującego fauna pozwala ujawnić wiarę w harmonię kosmiczną, w której niebo i ziemia, życie i śmierć, duchowość i seksualność mają tak samo wysoką wartość, stanowią o jedności bytu. Wydobywająca się z instrumentów bohaterów „symfonia życia” dowodziłaby, że kosmos jest dziełem sztuki
