The connection between parties and public policies is apparently straightforward: the former are supposed to determine the latter. However, several authors have argued that parties matter less and less in policy-making processes. Among such theses we can mention the end of ideologies, the indistinction between party programs, the emergence of strong leaders who can disregard party constraints, the hold that bureaucracies maintain on the policy cycle, the external factors which dictate the agenda and the contents of public policies. After having sketchily illustrated such arguments, this paper discusses relevant counterarguments for each of the above assumptions. The author's opinion is that parties do matter, although their relevance is dependent on the features the decisional structure and they tend to concentrate on certain policies more than others. In some occasions, they may have an incentive to disguise their actual role, so that electors can blame somebody else for some unpopular choices. The Italian case is then examined. The author suggests that almost in each period in the history of the Italian Republic, a significant connection between which parties were in office and which relevant policies were adopted can be detected.La connessione tra partiti e politiche pubbliche è apparentemente scontata: i primi determinano le seconde. Nondimeno, svariati autori hanno sostenuto che i partiti contino sempre di meno nei processi di policy. Tra queste tesi possiamo ricordare quella della fine delle ideologie, dell'indistinzione tra i programmi dei partiti, dell'affermarsi di leader forti che possono permettersi di sentirsi svincolati dal loro partito, la presa che le burocrazie mantengono sul ciclo di vita delle politiche pubbliche, i fattori esterni che di tali politiche dettano l'agenda e i contenuti. Dopo aver presentato tali tesi in estrema sintesi, nel testo vengono discussi i relativi controargomenti. L'opinione dell'autore è che i partiti continuino a contare, sebbene la loro rilevanza dipenda dalle caratteristiche della struttura decisionale e essi tendano a concentrarsi di più su certe politiche che su altre. In alcune occasioni, i partiti possono peraltro avere un incentivo a dissimulare il loro vero ruolo, così che gli elettori possano prendersela con qualcun altro quando occorrono scelte impopolari. Viene quindi esaminato il caso italiano. L'autore suggerisce che quasi in tutti i periodi della storia repubblicana si rilevi un legame significativo tra quali fossero i partiti in carica e quali politiche vennero prescelte.Związek pomiędzy partiami politycznymi a politykami publicznymi jest pozornie oczywisty: partie determinują kształt polityk. Niemniej jednak, jak zauważa Autor niniejszego artykułu, w literaturze wielokrotnie stwierdzono, że partie odgrywają coraz mniejszą rolę w tworzeniu polityk. Autor przywołuje tu m.in. teorię o końcu ideologii; o zacieraniu się różnic między programami poszczególnych partii; o pojawieniu się silnych przywódców, którzy mogą sobie pozwolić na uniezależnienie się od swojej partii; o wpływie biurokracji na cykl polityk publicznych i o czynnikach zewnętrznych mogących determinować treść polityk. Po krótkim omówieniu tych tez Autor wysuwa wobec nich swoje kontrargumenty. W opinii Autora partie wciąż pełnią ważną rolę, choć ich znaczenie uzależnione jest od struktury decyzyjnej i od konkretnych polityk. W niektórych przypadkach partie mogą mieć motywację do tego, aby ukryć swoją prawdziwą rolę, by wyborcy nie musieli winić ich za podjęcie niepopularnych decyzji. W dalszej części artykułu Autor analizuje casus Włoch, sugerując, że związek między partiami sprawującymi władzę a przyjmowanymi politykami był bardzo znaczący niemalże we wszystkich okresach Republiki Włoskiej
