Wydawnictwo Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy
Abstract
W artykule została omówiona ewolucja systemu partyjnego Estonii w kontekście walki o władzę w kraju w drugiej dekadzie XXI w. (cezurę początkową stanowi tu wejście Estonii do strefy euro). Do 2016 r. scena polityczna w tym kraju była zdominowana przez Estońską Partię Reform. Ta liberalna, prorynkowa i prozachodnia partia tworzyła wówczas kolejne koalicje rządowe. Główną siłą opozycyjną była natomiast Estońska Partia Centrum, populistyczna, szczególnie popularna wśród licznej w kraju mniejszości rosyjskiej. Jesienią 2016 r. na scenie politycznej Republiki Estońskiej zaszły istotne zmiany. Liberałowie stracili poparcie koalicjantów, którzy porozumieli się z opozycyjną dotąd Estońską Partią Centrum. Jakkolwiek Estońska Partia Reform pozostała najsilniejszą partią w kraju, znalazła się w opozycji. Inną charakterystyczną tendencję wyznaczał w drugiej połowie dekady wzrost popularności eurosceptycznej Estońskiej Partii Konserwatywno-Ludowej. Wybory w 2019 r. wygrała opozycyjna liberalna Estońska Partia Reform, ale nie udało jej się zbudować większościowej koalicji. U władzy pozostała wówczas Estońska Partia Centrum, która zawarła zaskakujące i przez wielu krytykowane porozumienie z Estońską Partią Konserwatywno-Ludową. Ta koalicja okazała się jednak nietrwała. Powrót liberałów do władzy w styczniu 2021 r. potwierdził ich niezmiennie silną od lat pozycję polityczną. Co jednak istotne, nastąpiło to w czasie kryzysu wywołanego pandemią koronawirusa
