Autor przygląda się sytuacjom, które ujawniają, w jaki sposób polityka przeniosła się do przestrzeni wirtualnej. Efektem owego przeniesienia nie jest poszerzenie pól uprawiania polityki, a wręcz przeciwnie – odbywa się swoisty transfer, odrealniający materialny wymiar przestrzeni politycznej. Działania i wypowiedzi polityków w mediach społecznościowych odnoszą realne skutki w materialnej rzeczywistości. Do wirtualnej przestrzeni przenosi się dziś również życie polityczne obywateli. Przywołując koncepcję Jeana Baudrillarda, możemy uznać, iż owo przesunięcie przemieniło politykę w jej własne symulakrum. Przypatrując się ontologii cyfrowych treści, zwłaszcza pod kątem możliwości ich usunięcia z Internetu, a także symulakryczności uprawianej wirtualnie polityki, autor proponuje pojęcie nie-obecności na zdiagnozowanie hiperrzeczywistej polityki i obywatelskiego slacktywizmu (Jewgenij Morozow). Autor wskazuje, że tak uprawiana polityka staje się narzędziem biowładzy,
kontrolującym aktywność społeczeństwa obywatelskiego
