Jąkanie jest zjawiskiem wielowymiarowym, definiowanym na wielu płaszczyznach. W związku
z tym istnieją różne podejścia do terapii tego zaburzenia, a zatem na różne sposoby można też
określać zarówno cele interwencji terapeutycznej, jak to, co należy uznawać za sukces w terapii.
Pomysłodawczynie tego artykułu-wywiadu – Katarzyna Węsierska i Aleksandra Boroń zaprosiły do
dyskusji na ten temat osoby, które wystąpiły w roli „podwójnych ekspertów”. Gospodynie tego
wywiadu za takie osoby uznały tych, którzy na co dzień mają osobiste doświadczenia z jąkaniem,
a którzy jednocześnie – zawodowo lub społecznie – angażują się w działalność pomocową na
rzecz osób jąkających się. Do udziału w panelu dyskusyjnym zaproszone zostały więc osoby, które
reprezentują środowisko profesjonalistów – są terapeutami (logopedami, psychologami, badaczami
na gruncie logopedii) lub są społecznikami na tym polu – aktywnymi działaczami ruchu
samopomocowego, liderami grup wsparcia. W dyskusji udział wzięli rozmówcy z Polski: Grzegorz
Chmielewski (psycholog i logopeda), Zdzisław Gładosz (lider polskiego ruchu samopomocy dla
osób jąkających się), Lucyna Jankowska-Szafarska (psycholog kliniczny i liderka grupy terapeutyczno-
samopomocowej) oraz goście z zagranicy: z Izraela – Benny Ravid (lider izraelskiego ruchu
samopomocy), z Niemiec – Tobias Haase (aktywny działacz niemieckiego ruchu samopomocy),
z USA – profesorowie Paul Blanchet i Kenneth O. St. Louis (logopedzi, badacze i liderzy lokalnych
grup samopomocowych), a także z Wielkiej Brytanii – Rachel Everard (logopedka i liderka brytyjskiego
ruchu samopomocy). Tematyka rozważań podjętych w rozmowach z tymi „podwójnymi
ekspertami” koncentrowała się wokół takich zagadnień, jak percepcja sukcesu w terapii jąkania,
określenie celów skutecznej terapii, udzielenie wskazówek/porad rodzicom dzieci z tym problemem
w mowie, osobom dorosłym poszukującym pomocy i młodym logopedom, a także określenie
roli grup samopomocowych w procesie terapii jąkania
