W hiszpańskiej myśli powojennej zaakcentowany zostaje związek człowieka z
otoczeniem. Jednostka postrzegana jest w żywy sposób jako cząstka swego środowiska,
pogrążona w nim i utworzona przez nie. ("Ja to ja, oraz moje uwarunkowanie
zewnętrzne” - powie Jose Ortega y Gasset). W sztuce zauważa się silną identyfikację
"ja" indywidualnego z "ja" społecznym. Wypowiadać się autentycznie oznacza
być rzecznikiem wielu. Słowo poety zabarwia się rejestrem codziennym. Liryka unika
efektów dekoracyjnych i dąży do tonu naturalnego, bezpośredniego, bliskiego
mowie potocznej. Najwartościowsze utwory tej tendencji - zawierają liczne elementy
"prozaiczne" - pozostają naturalnie dalekie od ducha prozy. Stwarzają jedynie złudzenie
prozaiczności. Praca analizuje sposoby konstruowania tego złudzenia w
twórczości powojennej Jose Hierro (Ziemia bez nas, 1947; Radość, 1947; Z kamieniami i
wiatrem, 1950; Rocznik 42, 1953; Posągi spoczywające, 1954; Co wiem o sobie, 1957). Obok
szeregu elementów "prozatorskich" (takich jak słownictwo potoczne, mowa niezależna,
uwagi w formie dygresji, ...) występuje bogactwo Środków poetyckich. Spotykamy
nierzadko ustępy będące jednocześnie nośnikami akcentów "prozaicznych" i
efektu lirycznego (tropy i paralelizmy oparte o zwroty potoczne).
Pierwiastek "prozaiczny" utrzymuje się zawsze w wersach Hierro w funkcji zabiegu
artystycznego. Teksty autora zestawiono z fragmentami twórczości poetyckiej
Gabriela Celaya przekraczającej czasem subtelną granicę między dwoma gatunkami
