Syndromiczny zespół cichej zatoki – postępowanie i wyniki leczenia u pacjenta ze szkieletową wadą zębowo-twarzową 1,2

Abstract

Zespół cichej zatoki (SSS) jest rzadką jednostką chorobową charakteryzującą się jednostronną hipowentylacją oraz niedodmą zatoki szczękowej, co może skutkować asymetrią oczu i/lub twarzy, zapadnięciem gałki ocznej, enoftalmią i diplopią. W niniejszej pracy przedstawiamy przypadek 21-letniego pacjenta, u którego zostało zaplanowane leczenie ortognatyczne z powodu szkieletowej wady zgryzu. Pacjent uskarżał się na problemy z oddychaniem przez nos. Badanie TK ujawniło atroficzną zapalną lewą zatokę szczękową (z hipowentylacją), niedrożność lewego kompleksu ujściowoprzewodowego, skrzywienie przegrody nosowej i przerost lewej małżowiny nosowej dolnej. Ponadto zauważono atrofię i asymetrię lewego kompleksu jarzmowo-szczękowego z przesunięciem płaszczyzny zgryzowej i zapadnięciem lewego policzka oraz nieznaczne przemieszczenie dolnego ograniczenia bocznej ściany lewego oczodołu. Z powodu objawów klinicznych SSS, pacjenci często kierowani są na oddział laryngologiczny lub do okulisty. Diagnostyka zespołu cichej zatoki rozpoczyna się od badania klinicznego i potwierdzana jest badaniami obrazowymi (zazwyczaj TK). Najbardziej charakterystyczny radiologicznie jest obraz redukcji objętości zatoki szczękowej, będącej rezultatem dośrodkowej retrakcji ścian zatoki. Istotne jest przeprowadzenie diagnostyki różnicującej z innymi schorzeniami związanymi z enoftalmią. Głównym celem leczenia operacyjnego jest normalizacja napowietrzenia zatoki szczękowej poprzez poprawę jej drożności do jamy nosowej, a w niektórych przypadkach także rekonstrukcja dna oczodołu