“Your Little Frown Didn’t Even Furrow”: Gender and Ideological Codes of Grief in Lena Dunham’s "Girls"

Abstract

Martin and Doka (2011) define grief as a reaction to loss, which results from the tension caused by an individual’s desire to “maintain their assumptive world as it was before the loss, accommodate to a newly emerging reality resulting from the loss, and incorporate this reality into an assumptive world” (p. 18). In Western society, expectations for appropriate grieving reactions following the loss of a loved one are that emotional distress is expected and necessary following loss, that the emotions following loss should be worked through and that an intense phase of distress eventually ends, allowing closure and resolution. Furthermore, societal norms governing grief are shaped by gender, with women expected to be expressive in their responses to loss, and disciplined if their responses do not adhere to these gender-based norms. HBO’s Girls, created by Lena Dunham and co-produced by Judd Apatow, charts the lives of four upper class, white girls in their mid-twenties, navigating life in Brooklyn, New York. In Season Three’s Episode 4, “Dead Inside”, Hannah’s editor, David Pressler-Goings, is found dead, and Hannah’s reaction is to be more concerned about the fate of her e-book than the loss of her “champion”. Although Hannah’s non-normative response to the death of her editor could work to dismantle gendered norms of grieving through showing what women’s mourning practices might look like when not based upon the experiences of women who conform closely to patterns of heterosexual marriage where domestic commitments are privileged over an independent career, the responses of those around Hannah, particularly the men, function to reveal and reinforce traditional ideological codes about grief and grieving, and hysteria as a model of what “appropriate” grieving should look like for women.Martin i Doka (2011) definiują żałobę jako reakcję na stratę, co jest rezultatem napięcia spowodowanego przez pragnienie człowieka, by “jego świat pozostał taki sam, jaki był przed tą utratą, dostosował się do nowej rzeczywistości, po tej stracie i zaadoptował tę nową rzeczywistość do swoich założeń” (str. 18). Według zachodniego świata, poprawne emocje towarzyszące żałobie po stracie ukochanej osoby to m.in. emocjonalne rozbicie, które jest potrzebne, praca nad tymi emocjami oraz fakt, że po jakimś czasie te intensywne emocje miną, pozwalając pogodzić się ze stratą i zakończyć okres żałoby. Co więcej, oczekiwania wobec przeżywania żałoby zależą od płci; po kobietach oczekuje się, że będą ekspresyjnie wyrażać swoje emocje związane ze stratą lub będą powściągliwe, jeśli ich reakcja nie pasuje do tych oczekiwań. Serial „Dziewczyny”, stworzony na potrzeby kanału HBO przez Lenę Dunham i współprodukowany przez Judda Apatowa, opowiada historię czterech białych, młodych,dwudziestokilkuletnich kobiet pochodzących z klasy wyższej, które prowadzą swoje życie na Brooklynie w Nowym Jorku. W odcinku 4 sezonu 3 „Martwa w środku”, redaktor Hanny, David Pressler-Goings, zostaje znaleziony martwy, lecz dziewczyna jest bardziej zmartwiona przyszłością swojego e-booka niż utratą „guru”. Nietypowa reakcja Hanny na śmierć jej wydawcy odrzuca wszystkie normy społeczne dotyczące żałoby. Przedstawiono kobietę, która odrzuca wzór zachowania typowych kobiet zaangażowanych w heteroseksualny związek małżeński, gdzie zobowiązania rodzinne są ważniejsze niż kariera i sposób, w jaki ludzie wokół niej, zwłaszcza mężczyźni, na to reagują. Jednakże reakcja Hanny jedynie mocniej podkreśla i umacnia tradycyjne, ideologiczne i głęboko zakodowane w ludziach wierzenia dotyczące przeżywania żałoby, a także ukazuje histerię jako „odpowiednią” cechę przeżywania żałoby przez kobiety