Την περίοδο που διανύουμε η ευρεία επέκταση της τεχνολογίας έχει επιφέρει μία σειρά από ριζικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Σήμερα ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός δραστηριοτήτων εκπονείται αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο με την διαμεσολάβηση ψηφιακών μέσων. Οι τεχνολογικές εξελίξεις δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστη την ανθρώπινη εργασία. Η συγκυρία της σχετιζόμενης με την Covid-19 πανδημίας άλλωστε επίσπευσε θεαματικά την ψηφιακή μετεξέλιξη των σύγχρονων οικονομιών με αποτέλεσμα να αναδύονται νέες μορφές οικονομίας αλλά και ένας νέος τύπος εργασίας, η ψηφιακή εργασία. Τα νέα χωρικά και χρονικά πλαίσια που είναι συνυφασμένα με την ψηφιακή εργασία έχουν προκαλέσει ευρύ προβληματισμό στην θεωρία και την νομολογία αφού θέτουν τα παραδοσιακά κριτήρια της εξαρτημένης εργασίας υπό αμφισβήτηση. Ως εκ τούτου μία μεγάλη μερίδα ψηφιακά εργαζόμενων χαρακτηρίζονται ως ανεξάρτητοι επαγγελματίες και στερούνται της προστασίας του Εργατικού Δικαίου παρά το γεγονός ότι συνήθως είναι οικονομικά εξαρτημένοι από τους αντισυμβαλλόμενους τους και περισσότερο ευάλωτοι από ότι οι παραδοσιακοί εργαζόμενοι.
Με την παρούσα εργασία γίνεται μία προσπάθεια να αποτυπωθεί αφενός το φαινόμενο και οι διάφορες μορφές της σύγχρονης ψηφιακής εργασίας και αφετέρου οι συνέπειες της επέκτασης των νέων μορφών απασχόλησης στην κλασσική έννοια της εξαρτημένης εργασίας και στην υπαγωγή των απασχολούμενων στο προσωπικό πεδίο εφαρμογής των προστατευτικών διατάξεων του Εργατικού Δικαίου.
Έχοντας υπόψη ότι η επέκταση της τεχνολογίας και της ψηφιακής εργασίας είναι ευρύτερη σε ορισμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε σχέση με την Ελλάδα, γεγονός που πυροδοτεί σημαντικές νομολογιακές και νομοθετικές εξελίξεις, το ζήτημα της εξάρτησης των ψηφιακά απασχολούμενων στην παρούσα εργασία παρουσιάζεται υπό το πρίσμα του Ευρωπαϊκού Δικαίου. Γίνεται συνεπώς προσπάθεια να αποτυπωθεί η έννοια της εξαρτημένης εργασίας υπό το φώς του ενωσιακού δικαίου και της νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζεται η θέση της ευρωπαϊκής νομολογίας αναφορικά με το καθεστώς απασχόλησης των ψηφιακά εργαζόμενων αλλά και οι σπουδαιότερες θεωρητικές προσεγγίσεις σε Ευρωπαϊκό Επίπεδο σχετικά με το ζήτημα του ορθού νομικού χαρακτηρισμού των συμβατικών σχέσεων των απασχολούμενων αυτών.
Τέλος παρουσιάζεται συνοπτικά η έννοια της εξαρτημένης εργασίας σε εθνικό επίπεδο αλλά και οι νομοθετικές ρυθμίσεις που εισήχθησαν με τον πρόσφατο νόμο υπ΄αριθμ. 4808/2021 με τον οποίο ρυθμίζονται για πρώτη φορά ορισμένα φλέγοντα ζητήματα που άπτονται της νομικής φύσης της σχέσης που συνδέει τους ψηφιακά απασχολούμενους με τους αποδέκτες της εργασίας τους και την ανάγκη προστασίας της ευάλωτης αυτής ομάδας εργαζόμενων.In our days, the technological development and the wide expansion of technology has brought about a series of radical changes at all levels of social and economic life. Today, an increasing number of activities are carried out exclusively or mainly through digital media. Technological developments though could not leave human work unaffected. The conjuncture of the Covid-19 pandemic has dramatically accelerated the digital evolution of modern economies and the emergence of a new type of work, digital work. The new spatial and temporal context that emerge due to digital work have caused widespread debate in theory and jurisprudence as they challenge the traditional criteria of dependent work. The aforementioned developments lead to a large number of digital workers being classified as self-employed and being deprived of the protection provided by Labor Law, despite the fact that they are usually financially dependent on their counterparties and more vulnerable than traditional workers.
The present study is an attempt to capture the phenomenon and the various forms of modern digital work as well as the consequences of the extension of new forms of employment to the classical concept of dependent work and the subordination of employees to the personal scope of Labor Law. Given that the extension of technology and digital work is much wider in some countries of the European Union, in relation to Greece, which triggers important case law and legislative developments, the issue of subordinance of digital employees in the present study is presented in the light of European Law.
Therefore, by this study an attempt is made to capture the concept of subordinate work within the EU law context and the jurisprudence of the Court of Justice of the European Union, while presenting European case law on the employment status of digital workers as well as the most important theoretical approaches at European level relevant to the question of the correct legal characterization of the contractual relations of these employees.
Finally, the national notion of subordinate work and the legislative regulations introduced by the recent law no. 4808/2021, by virtue of which some important issues related to the legal nature of the relationship that connects digital employees with the recipients of their work and the protection of this vulnerable group of employees are briefly presented
