Οι ασθενείς με Χρόνια Καρδιακή Ανεπάρκεια (ΧΚΑ) εμφανίζουν περιορισμένη ικανότητα για άσκηση καθώς αδυνατούν να αυξήσουν τη καρδιακή παροχή, σε ικανοποιητικό βαθμό κατά την εκτέλεση αυξανόμενης έντασης σωματικού έργου. Μελέτες καταδεικνύουν ότι η ικανότητα έργου και η κορυφαία τιμή της καρδιακής παροχής μετά από πρόγραμμα αποκατάστασης αυξάνεται στους ασθενείς με ΧΚΑ. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η βελτίωση της οξειδωτικής ικανότητας των περιφερικών μυών είναι υπεύθυνη για τη βελτίωση της ικανότητας για έργο και κατ’ επέκταση για την αύξηση της κορυφαίας τιμής της καρδιακής παροχής ή αντιστρόφως η βελτίωση της καρδιακής παροχής αποτελεί τον βασικό μηχανισμό βελτίωσης της ικανότητας για έργο. Ο σκοπός λοιπόν αυτής της μελέτης ήταν: α) να διερευνήσει την επίδραση της διαλειμματικής προπόνησης στην απόκριση της καρδιακής παροχής, της καρδιακής συχνότητας και του όγκου παλμού σε υπομέγιστες δοκιμασίες άσκησης σταθερού φορτίου σε ασθενείς με ΧΚΑ και β) να το διερευνήσει αυτό όχι μόνο με την εργαστηριακή υπομέγιστη δοκιμασία σταθερού έργου σε κυκλοεργόμετρο αλλά και με την κλινική δοκιμασία εξάλεπτης βάδισης που χρησιμοποιείται ευρέως από τους καρδιολόγους για τη διερεύνηση αποτελεσματικότητας θεραπευτικών μεθόδων. Μελετήθηκαν σαράντα ασθενείς με ΧΚΑ με βαρύτητα νόσου Ι έως και ΙΙ σύμφωνα με την κλίμακα Νew York Heart Association (NYHA). Οι 30 ασθενείς συμμετείχαν στο πρόγραμμα Καρδιακής Αποκατάστασης (ομάδα προπόνησης) και οι 10 αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου. Η ομάδα προπόνησης συμμετείχε σε πρόγραμμα αποκατάστασης διαλειμματικής προπόνησης 12 εβδομάδων, με συχνότητα 3 φορές την εβδομάδα, διάρκειας 30 λεπτών, με περιόδους 30 δευτερολέπτων άσκησης και 30 δευτερολέπτων ενεργητικής ανάπαυλας, ενώ η ομάδα ελέγχου δε πραγματοποίησε κανενός είδους προπόνηση. Όλοι οι ασθενείς πριν και μετά το πέρας των 12 βδομάδων πραγματοποίησαν μια μέγιστη δοκιμασία άσκησης προοδευτικά αυξανόμενης έντασης στο κυκλοεργόμετρο, μια υπομέγιστη δοκιμασία άσκησης σταθερού φορτίου στο κυκλοεργόμετρο στο 75% του μέγιστου έργου και μια εξάλεπτη δοκιμασία βάδισης. Κατά τη διάρκεια αυτών των δοκιμασιών καταγραφόταν η καρδιακή παροχή, η καρδιακή συχνότητα και ο όγκος παλμού μη επεμβατικά με τη μέθοδο της βιοηλεκτρικής αγωγιμότητας (PhysioFlow, Enduro) για τον προσδιορισμό του μέσου χρόνου απόκρισης κατά τη φάση έναρξης και κατά τη φάση ανάκαμψης, η πρόσληψη οξυγόνου και το παραγόμενο έργο. Μετά το πέρας των 12 εβδομάδων η αερόβια διαλειμματική άσκηση φάνηκε ότι αλλάζει την κλινική βαρύτητα της νόσου της ΧΚΑ κατά ΝΥΗΑ και βελτιώνει τη λειτουργική ικανότητα των ασθενών και επιφέρει σημαντικές αιμοδυναμικές και μεταβολικές προσαρμογές που αφορούν τη βελτίωση της ικανότητας για μέγιστη και υπομέγιστη άσκηση. Επίσης, η αερόβια διαλειμματική άσκηση είναι αποτελεσματική στους ασθενείς με ΧΚΑ όσον αφορά την επιτάχυνση της απόκρισης της καρδιακής παροχής και καρδιακής συχνότητα σε δοκιμασία σταθερού φορτίου όχι όμως την απόκριση του όγκου παλμού. Τέλος η βελτίωση του μέσου χρόνου απόκρισης της καρδιακής παροχής και της καρδιακής συχνότητας στην υπομέγιστη δοκιμασία άσκησης στο 75% του παραγόμενου έργου στο κυκλοεργόμετρο σε ασθενείς με ΧΚΑ μετά την ολοκλήρωση προγράμματος αποκατάστασης αναπαράγεται στην εξάλεπτη δοκιμασία βάδισης με αποτέλεσμα την πιθανή εφαρμογή της εξάλεπτης δοκιμασίας ως εύχρηστης ασφαλούς και ανέξοδης δοκιμασίας
