Η κοινοτική διερμηνεία έχει βρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ολοένα και περισσότερων μελετητών (Anderson 1976/2002; Angelelli 2004 and 2011; Hale 2007; Garcés and Martin 2008; Wadenjö 1995; Pöcchacker 2004, 2008 and 2015; Ra and Napier 2013; Rudvin and Tomassini 2011), με έμφαση στα διαφορετικά είδη κοινοτικής διερμηνείας, όπως η ιατρική (Angelelli 2004b; Brisset et al. 2013; Leanza 2007; Ra 2018), η νομική (Hale 2008), η διερμηνεία σε δημόσιες υπηρεσίες και κέντρα αίτησης ασύλου (Dubus 2015; Miller et al. 2005), η διερμηνεία νοηματικής γλώσσας (Bontempo and Napier 2007; Bontempo et al. 2014; Bontempo 2015; Metzer 1999; Wit and Sluis 2014). Έμφαση, επίσης, δίνεται στο ρόλο του κοινοτικού διερμηνέα (Angelelli 2004a; Jacobsen 2017; Lee 2007; Ra and Napier 2013; Wang 2018), με το ενδιαφέρον να στρέφεται κυρίως στο θέμα της διαπολιτισμικής διαμεσολάβησης (Rudvin 2006; Verrept 2008; Pöcchacker 2015; Wang 2017), και στην εκπαίδευση των διερμηνέων (Napier 2005; Niska 2002; Robert 2017).
Παρόλα αυτά, η έρευνα για την Κοινοτική Διερμηνεία στην Ελλάδα δεν είναι αρκετά εκτενής ώστε να ανταποκριθεί στην ανάγκη για επαρκώς καταρτισμένους διερμηνείς την οποία προκάλεσε ο αυξανόμενος αριθμός προσφύγων και αιτούντων ασύλου στη χώρα. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι να εξετάσει την περίπτωση του Έλληνα διερμηνέα, με έμφαση στο ρόλο, τα προσόντα, τις υποχρεώσεις, το μορφωτικό υπόβαθρο και την καθημερινότητά του, διεξάγοντας έρευνα και λαμβάνοντας υπόψη τη γνώμη των ίδιων των διερμηνέων με τη χρήση ερωτηματολογίων και συνεντεύξεων. Έπειτα, τα αποτελέσματα της έρευνας χρησιμοποιούνται ως βάση για την πρόταση ενός εκπαιδευτικού προγράμματος κοινοτικής διερμηνείας στην Ελλάδα, το οποίο θα εστιάζει τόσο σε θεωρητικές αλλά και πρακτικές γνώσεις. Τέλος, η εργασία προτείνει τη δημιουργία ενός Κώδικα Δεοντολογίας, ενός επισήμου συστήματος διαπίστευσης και ενός επισήμου Συλλόγου για τους Κοινοτικούς Διερμηνείς στην Ελλάδα.Community interpreting has received considerable attention by a growing number of scholars (Anderson 1976/2002; Angelelli 2004 and 2011; Hale 2007; Garcés and Martin 2008; Wadenjö 1995; Pöcchacker 2004, 2008 and 2015; Ra and Napier 2013; Rudvin and Tomassini 2011). Strong focus is given both on different community settings, such as medical (Angelelli 2004b; Brisset et al. 2013; Leanza 2007; Ra 2018), legal (Hale 2008), social and asylum services (Dubus 2015; Miller et al. 2005) and sign language interpreting settings (Bontempo and Napier 2007; Bontempo et al. 2014; Bontempo 2015; Metzer 1999; Wit and Sluis 2014), as well as on the role of community interpreters (Angelelli 2004a; Jacobsen 2017; Lee 2007; Ra and Napier 2013; Wang 2018), with primary interest on the issue of cultural mediation (Rudvin 2006; Verrept 2008; Pöcchacker 2015; Wang 2017), and training of the interpreters (Napier 2005; Niska 2002; Robert 2017).
Nevertheless, community interpreting in Greece is considered largely understudied, especially if one is to take into account, on the one hand, the growing number of asylum seekers and, on the other hand, the inadequately satisfied need for well-trained community interpreters in the country. The purpose of this study is to look into the case of Greek community interpreters, as far as their role, skills, obligations, educational background, and daily routine are concerned, by including the interpreters’ own perception of their role and mission through questionnaires and interviews. Drawing upon the results of this study, the author makes suggestions for an educational program for community interpreters in Greece, focusing both on theoretical and practical knowledge. The dissertation also proposes the creation of a unified Code of Ethics, an official accreditation system, and an Association for community interpreters in Greece, as proven pre-requisites for the professionalization of the community interpreting field in a country where community interpreting services are totally unregulated and the need for adequately trained interpreters in various languages and various community settings is increasing rapidly
