Baterije su jedan od najčešće korišćenih izvora energije. Međutim, nakon
upotrebe, one predstavljaju ekološki problem. Kao rešenje, nameće se reciklaža kojom
iskorišćene baterije postaju sekundarni izvori korisnih metala što njihovu proizvodnju
čini ekonomski značajno isplativijom. Da bi se postupak reciklaže prilagodio očuvanju
životne sredine neophodno je pronalaženje ekološki prihvatljivih i efikasnih postupaka.
Kao moguće rešenje nameće se postupak kojim bi se, nakon vakuum pirolize baterija,
korisni metali vezali na odgovarajući adsorbent te ponovo iskoristili. Kao adsorbenti
ispitani su alumosilikatni minerali: lako dostupan i ekonomski isplativ prirodni zeolit
ležišta Zlatokop, Vranjska Banja, i sintetički zeolit A, dobijen laboratorijskom sintezom
iz otpadnog letećeg pepela deponije termoelektrane Morava, Svilajnac. Rendgenskom
difrakcijom praha potvrđeno je da sintetisani uzorak pripada strukturnom tipu LTA,
odnosno zeolitu A, kao i da u zeolitnom tufu dominira klinoptilolit, najzastupljeniji
prirodni zeolit. Ispitivanjem termičkih svojstava pokazno je da su oba zeolita stabilna do
800 °C. Efikasnost adsorpcije ispitana je iz višekomponetnog kondenzata u kome su bili
prisutni joni Cd(II), Pb(II) i Hg(II). Dobijeni rezultati pokazali su da prirodni zeolit ima
najveći afinitet prema kadmijumu (98%), zatim prema olovu (65%) i živi (45%). Jedino
u slučaju žive brzina mešanja pozitivno utiče na stepen adsorpcije. Zeolit A pokazao je
maksimalnu efikasnost (100%) u odnosu na olovo(II) i kadmijum(II), dok živu(II) nije
vezao što bi se moglo pripisati kompeticiji prisutnih jona u rastvoru, manjoj specifičnoj
površini, kao i manjem kapacitetu katjonske izmene u poređenju sa prirodnim zeolitom.
Podaci dobijeni ispitivanjem kinetike adsorpcije pokazali su da se maksimalna efikasnost
ostvaruje za vrlo kratko vreme korišćenjem kako prirodnog, tako i zeolita dobijenog iz otapadnih sirovina čime je moguće valorizovati korisne metale iz istrošenih baterija i na
taj način produžiti njihov vek trajanja.Book of Abstract
