Daalder, H.

Leiden University Scholary Publications

Bij de dood van Prof. Mr. L. G. A. SohlichtingDaalder, H.CitationDaalder, H. (1968). Bij de dood van Prof. Mr. L. G. A. Sohlichting. Acta Politica, 4: 1968/1969(1), 3-4.Retrieved from https://hdl.handle.net/1887/3451075 Version: Publisher's VersionLicense: Leiden University Non-exclusive licenseDownloadedfrom: https://hdl.handle.net/1887/3451075 Note: To cite this publication please use the final published version (if applicable).BIJ DE DOOD VAN PROF. MR. L. G. A. SCHLICHTINGIn de nacht van 18 op 19 augustus 1968 overleed, voor iedereen geheel onverwacht, Prof. Mr. L. G. A. Schlichting. Schlichting werd in 1948 benoemd tot gewoon hoogleraar aan de Katholieke Universiteit te Nij­megen met als leeropdracht ’Overzicht van nationale en internationale richtingen en strevingen’. Hij aanvaardde zijn ambt op 1 september 1950. In oktober 1960 werd zijn leeropdracht met de werkelijkheid in overeenstemming gebracht door wijziging in ’wetenschap der politiek en publicistiek’. Schlichting was medeoprichter en oud-voorzitter van de Kring voor Wetenschap der Politiek. Hij vertegenwoordigde de Kring in de International Political Science Association. Hij was tevens tot zijn dood lid van de Commissie voor de Publikatie van Acta Politica. Schlichting had kort tevoren de zeventigjarige leeftijd bereikt — ook dat voor velen onverwacht. Men had hem zoveel jonger geschat. Hij zou in oktober van dit jaar zijn afscheidscollege hebben gegeven. Zijn opvol­ger was nog niet gevonden. Het was voor ieder verheugend en eigenlijk vanzelfsprekend, dat Schlichting nog een jaar aan zou blijven. Zijn vrienden, collegae en medewerkers werkten deze zomer aan een Liber Amicorum. Het zal nu de functie van een In Memoriam-bundel moeten vervullen.Al leek deze titel op hem niet erg toepasselijk, toch was Schlichting de Nestor van de Nederlandse politieke wetenschap. Hij was de oudste en laatst-overlevende van het trio, dat het vak in Nederland van de grond bracht: J. Barents, J. J. de Jong, L. G. A. Schlichting. Hij ken­merkte zich door een brede cultuur en rijke internationale contacten. Hij was een wijs man, een gezocht lid van tal van bestuurscolleges, een persoonlijkheid die door gedistantieerde ironie en trefzeker oordeel in tal van netelige zaken het gezond verstand kon doen zegevieren. Hij had stijl, op een wijze, die F. J. F. M. Duynstee in zijn Nijmeegse herden­kingsrede van 23 augustus terecht kenschetste als ’seigneuriaal’. En toch was hij tegelijk een uiterst modem man, met een open oog voor de ont­wikkelingen van eigen tijd.Lange tijd al beloofde Schlichting ons een boek over de Theorie der Politieke Partijen. Reeds kort na zijn benoeming in Nijmegen legde hij over dit onderwerp een aantal gedachten neer in zijn voortreffelijke ver­handeling ’Over functies en regeling van politieke partijen’, Annalen van het Thijmgenootschap, 39 (1951), nr. 3. Sindsdien publiceerde hij tal van artikelen en redevoeringen, zoals zijn oratie Rechts en Links (1953), Kiesstelsels in de Waagschaal’, Bestuurswetenschappen, 9 (1955), pp. 86-98, zijn diesrede De Deugd der Staatslieden (1959), en Volk en Volks­vertegenwoordiging (1964). Het waren voorstudies voor een boek, dat nu niet meer geschreven zal worden. Zij illustreerden zijn militante betrokkenheid bij politieke controversen, die hij reeds als hoofdredacteur3van De Tijd had getoond. Maar hij bleef tegelijk in alles een onafhan­kelijk denker. Reeds in de bezettingstijd en ook nadien koos Schlichting nadrukkelijk voor een open katholicisme in de Nederlandse samen­leving.Nijmegen verliest in Schlichting een hoogleraar, die oorspronkelijk zon­der veel steun van anderen de grondslagen heeft gelegd voor wat nu een bloeiend Instituut voor Politieke Wetenschap is geworden. De poli­tieke wetenschap zal het voortaan moeten stellen zonder een wijs voor­trekker, die zich over het gehele terrein van het vak bewoog: was Schlich­ting niet tevens hoogleraar in de publicistiek en oprichter van een Stu­diecentrum voor Vredesvraagstukken?Toen Schlichting zeventig werd ontving hij een telegram: ’Dignitas was er al en otium zal het wel niet worden’. Het werd, voor ons allen onver­wacht, toch beide.De gemeenschap van de beoefenaars der politieke wetenschap in Neder­land verloor een waar vriend.H. DaalderDE BIJLMERMEER: EEN VOORBEELD VAN EEN BESLUITVORMINGSPROCESdoor J. de Lange en L. M. A. Masset1 INLEIDINGIn de jaren 1958—1965 werd in Nederland een heftige strijd gevoerd om een drassig stuk laagland ten zuid-oosten van Amsterdam: het wes­telijk gedeelte van het grondgebied van de gemeente Weesperkarspel, kortweg ’de Bijlmermeer’ genaamd, omvattende de Bijlmermeerpolder en omgeving.Speelde die strijd zich aanvankelijk af binnen de muren van een aantal bij de voorbereiding van gemeentelijke grenswijzigingen betrokken amb­telijke instanties, in de lange openbare discussie die weldra volgde traden vooral op de voorgrond: mr. G. van Hall, burgemeester van Amsterdam, lid van de PvdA, voorzitter van een in meerderheid links­georiënteerde gemeenteraad, en mr. E. H. Toxopeus, minister, hoofd van het departement van binnenlandse zaken, lid van en voorman in de WD.Weesperkarspel was een zeer uitgestrekte, agrarisch georiënteerde ge­meente, die al lang op de nominatie stond om te verdwijnen. Naar het noord-westen toe lag Weesperkarspel nauwelijks één kilometer van Amsterdam verwijderd. In het oosten grensde deze gemeente aan Hil­versum. In het gehele gebied woonden nog geen 5000 mensen; de grootste kern, Driemond, telde ongeveer 1700 inwoners.De Grondwet verlangt voor grenswijzigingen van gemeenten een wet. In 1958 werd, onder verantwoordelijkheid van de toenmalige minister van binnenlandse zaken mr. A. A. M. Struycken (KVP), een wets­ontwerp ingediend dat o.a. de opheffing van de gemeente Weesper­karspel ten doel had.Dit wetsontwerp — genummerd 51461 — wilde westelijk-Weesperkar- spel bij de gemeente Ouder-Amstel inlijven, overeenkomstig een uit het begin van de jaren vijftig daterend plan van Gedeputeerde Staten van Noordholland. Als motief voor deze indeling werd aangevoerd, dat zo­wel westelijk-Weesperkarspel als Ouder-Amstel een agrarische bestem­ming hadden.Maar nog tijdens de voorbereiding van het wetsontwerp veranderden de inzichten, nadat Amsterdam2 — formeel overigens niet bij de zaak1 Ontwerp van wet tot opheffing van de gemeenten Ankeveen, ’s-Graveland, Kortenhoef, Weesp en Weesperkarspel en vorming van nieuwe gemeenten 's-Gra- veland en Weesp, alsmede wijziging van de grenzen der gemeenten Hilversum, Naarden en Ouder-Amstel. Hand. Tw. K., 1957-’58, Bijlagen, nr. 5146, stuk 2.2 Wanneer, zoals hier, een gemeente gepersonifieerd wordt, bedoelen wij steeds: het gemeentebestuur. Een uitzondering vormt ’Den Haag’.4 5

Bij de dood van Prof. Mr. L. G. A. Sohlichting

https://scholarlypublications.universiteitleiden.nl/access/item%3A3451076/download

Bij de dood van Prof. Mr. L. G. A. Sohlichting

Abstract

Similar works

Full text

Available Versions

Leiden University Scholary Publications