Suvremeni feministički pokret analizira se s obzirom na različite tipove konceptualizacije, organizacija, oblika i sadržaja borbe. Naglasak je stavljen na tri glavne feminističke struje — radikalni feminizam, reformistički feminizam i marksistički (socijalistički) feminizam i to kroz kontinuitete i promjene koje su se zbile tokom tri faze pokreta.
U prvoj fazi pokreta društveno konstruirane razlike među spolovima prosuđene su kao temeljni izvor opresije žena. Feministička teorija koncentrirala se na utemeljenje razlike između spola i roda i razvija se specifična analiza spolnih razlika kao načina socijalne kontrole. U drugoj fazi pokreta dolazi do odbacivanja androginije i do prihvaćanja perspektive kojoj je u središtu žena. Žene su poticane da prevladavaju nedostatke svog ženskog kondicioniranja i da nastoje osvojiti područja javnog života u koja ranije nisu imale pristupa. Sredinom 1970. ocijenjeno je da spolne razlike zapravo sadrže u sebi sjeme ženine slobode, i umjesto da se insistira na minimiziranju polarizacije maskuliniteta i feminiteta, nastojalo se izolirati i definirati one aspekte ženskog iskustva koji su bili mogući izvor snage i moći žena. Naglašavajući takvu perspektivu, počinje se razvijati potencijalno reakcionarni koncept koji pretpostavlja intrinzičnu moralnu superiornost žene.
Autorica ukazuje na potrebu određivanja nekih novih pravaca u feminističkoj misli i političkoj borbi kako bi se adekvatnije suočilo s obnovljenim antifeminizmom i utjecajem desnice u cijelom zapadnom svijetu.The contemporary feminist movement is analysed considering types of conceptualizations, the organisations, the forms and the contents of struggle. The focus is chiefly on the main feminist positions: the radical feminist, the reformist feminist and the Marxist feminist and the continuities and changes during different phases of the movement are emphasized.
In the first phase the socially constructed differences between the sexes were judged to be the chief source of female oppression. Feminist theory concentrated on establishing the distinction between sex and gender, and developed an analysis of sex roles as a mode of social control. The second phase was characterized by the rejection of androgyny and the adoption of a woman-centered perspective. Women were encouraged to overcome the defects of their feminine conditioning, and to seek to enter areas of public life previously closed to them. Beginning in the mid-1970s these differences were judged to contain the seeds of women liberation. Instead of seeking to minimize the polarization between masculine and feminine, it sought to isolate and to define those aspects of female experience that were potential sources of strength and power for women. By shifting a focus to a woman-centered perspective, a potentially reactionary concept has begun to emerge, that of the intrinsic moral superiority of women.
The author points to the need of some possible new directions for feminist theory and political struggle in the late 1980s in the face of renewed anti-feminism and right- -wing resurgence throughout the Western world
