Munchausen syndrome – forgotten but dangerous disease. Diagnostic challenges in female patient

Abstract

According to the International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems ICD-10, Munchausen syndrome is a mental disorder classified as an F68.1 diagnosis code – “Intentional production or feigning of symptoms or disabilities, either physical or psychological [factitious disorder]”. In contrast to people consciously simulating ailments for specific benefits, patients with suspected Munchausen syndrome persistently contacting health care providers are not aware of their inner motives (social gratification, need for control, high levels of self-harm), exposing themselves to a long diagnostic process. OBJECTIVE: To present the difficulties associated with differentiation, diagnosis and appropriate treatment of Munchausen syndrome. The presented case study concerns a young patient repeatedly hospitalized due to numerous somatic complaints. Despite many physical examinations, including imaging and treatment no diagnosis could be made which would explain all of the symptoms. Only psychiatric hospitalization, with full analysis of the patient’s medical history, made it possible to diagnose the Munchausen syndrome and to treat the patient accordingly. Paradoxically, that diagnosis might have contributed to undermining subsequent problems reported by the patient that emerged because of an expanding brain tumor. COMMENT: Proper understanding of the symptoms presented by the patient could have lead to a faster diagnosis. However, the later fatal symptoms show that one cannot focus on only one diagnosis. Properly planned imaging seems to play a huge role.Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10, zespół Münchhausena jest zaburzeniem psychicznym, zaliczanym do kategorii diagnostycznej F68.1 „Zamierzone wytwarzanie lub naśladowanie objawów czy niewydolności fizycznych lub psychicznych (zaburzenia pozorowane)”. W przeciwieństwie do osób świadomie symulujących dolegliwości w celu uzyskania konkretnych korzyści, chorzy z podejrzeniem zespołu Münchhausena zgłaszając się kolejny raz do placówek służby zdrowia nie są świadomi swoich wewnętrznych motywów (społeczna gratyfikacja, potrzeba kontroli, wysoki poziom autoagresji), narażając się na długi proces diagnostyczny. CEL PRACY: Przedstawienie trudności związanych z różnicowaniem, rozpoznawaniem i odpowiednim leczeniem zespołu Münchhausena. Przedstawiony opis przypadku dotyczy młodej pacjentki, wielokrotnie hospitalizowanej z powodu licznych dolegliwości somatycznych, u której mimo wielu przeprowadzonych badań, w tym obrazowych i zabiegowych, nie można było postawić żadnego, tłumaczącego występujące objawy, rozpoznania. Dopiero hospitalizacja psychiatryczna, z pełną analizą dotychczasowej historii chorobowej pacjentki, pozwoliła na postawienie diagnozy zespołu Münchhausena i podjęcie właściwego leczenia. Paradoksalnie rozpoznanie to mogło przyczynić się do umniejszania zgłaszanych przez pacjentkę w późniejszym okresie dolegliwości, które pojawiły się w związku z rozrastającym się guzem mózgu. KOMENTARZ: Właściwe rozumienie prezentowanych przez chorą objawów mogło doprowadzić do znacznie szybszego postawienia diagnozy. Późniejsze, tragiczne w skutkach objawy pokazują, iż nie można zamykać się w obrębie jednego rozpoznania. Istotną rolę zdają się odgrywać właściwie zaplanowane badania obrazowe