Anorectal malformations in children – diagnostics, classification and management

Abstract

Author presented anorectal malformations (ARM): their incidence, diagnostics, classification and associated anomalies. Author compared operative methods used in treatment of ARM and results of treatment in regards to the type of ARM. He discussed technical considerations of the posterior sagittal approach, a new operative method of author’s preference, as well as the use of anorectal manometry in assessment of postoperative function of the anorectal canal. The first description of ARM was presented by Paulus Aegineta in VII, however functionally effective operative methods appeared in the 70’s of last century: sacroperineal operation by Stephens and sacroabdominoperineal procedure by Kiesewetter. Though postoperative results were unsatisfactory till 1982 when de Vries and Peña introduced posterior sagittal anorectoplasty. The concept of approaching the defect through a wide posterior sagittal incision with division of all muscle structures exactly in the midline was based on the assumption that such an incision cannot damage the symmetrical, bilateral nerve and blood supply. The idea of the new operation is based on some elements of importance for the postoperative function of the rectoanal canal, i.e. use of electrostimulation, traction sutures and “tapering” - tailoring of the rectum to match the size of muscle structures. All previously used classifications of ARM were prepared mostly due to the necessity of choosing the proper corrective operations different for low and different for high ARM. Posterior sagittal approach allows correction of defect independent on type of ARM. It can also be used successfully in reoperations in incontinent children after correction of ARM with use of other operative technique.Autor omówił w pracy wady wrodzone odbytu i odbytnicy (WWOO): ich występowanie, rozpoznawanie, typy wad oraz wady towarzyszące. Autor porównał metody leczenia chirurgicznego WWOO oraz wyniki leczenia w poszczególnych typach wad. Następnie omówił techniczne aspekty dostępu tylnego strzałkowego, metody operacyjnej preferowanej przez autora, a także sposób pooperacyjnej oceny czynności kanału odbytniczo-odbytowego przy użyciu manometrii odbytniczej. Pierwszy opis WWOO przedstawił już w VII w.n.e. grecki chirurg Paulus Aegineta, ale skuteczne, w sensie czynnościowym, metody operacyjne pojawiły się dopiero w latach 70-tych ubiegłego wieku: operacja krzyżowo-kroczowa Stephens’a i operacja krzyżowobrzuszno- kroczowa Kiesewetter’a. Wyniki leczenia WWOO były jednak niezadowalające, aż do momentu wprowadzenia w 1982 roku przez de Vries i Peña operacji z dostępu strzałkowego tylnego (ang. posterior sagittal approach). Operacja polega na dotarciu do niedrożnego jelita od strony krocza poprzez rozdzielenie wszystkich struktur mięśniowych idealnie w linii pośrodkowej, opierając się na założeniu, że takie cięcie nie uszkadza symetrycznego, bilateralnego unerwienia i unaczynienia tej okolicy. Nowa technika operacyjna zawiera kilka elementów mających znaczenie w aspekcie pooperacyjnej czynności kanału odbytniczo-odbytowego, m.in.: użycie elektrostymulacji, zastosowanie szwów trakcyjnych i „tapering” czyli dopasowanie jelita rozmiarem do istniejących struktur mięśniowych. Poprzednio obowiązujące podziały WWOO uzasadnione były przede wszystkim koniecznością doboru odpowiedniej metody operacyjnej, innej w wadach typu niskiego i innej dla wad typu wysokiego. Dostęp strzałkowy tylny umożliwia korekcję każdej wady odbytu niezależnie od jej typu. Metoda może być użyta również w reoperacjach u pacjentów z niezadowalającym wynikiem czynnościowym po operacji innymi metodami