Erektil disfonksiyon (ED) tatmin edici cinsel birliktelik için ereksiyonun tam sağla-namaması yada devam ettirilememesi olarak tanımlanmaktadır(1). Yapılan preva-lans çalışmalarında ABD’de 40-70 yaş arası erkeklerde ED görülme oranı %52 olarak saptanırken, Türk Androloji Derneğinin yaptığı çalışmada ise Türkiye ED prevalansı %33 olarak bildirilmiştir (2, 3). ED patofizyolojisinin net olarak anlaşılmasından son-ra tedavide önemli gelişmeler kaydedilmiştir. Farmakoterapideki gelişmeler özellikle etkinliği ve tolere edilebilir olması nedeniyle fosfodiesteraz inhibitörlerinin (PDE 5-I) birinci basamak yöntem olarak kullanıma girmesini sağlamıştır. Ancak bu ilaçların bazı hastalarda kontrendike olması, başarı oranın diyabetik hastalarda veya radikal prostatektomi cerrahisinden sonra daha düşük olması, tedaviyi bırakma nedeni ola-bilecek yan etkilerin görülebilmesi ve bu tedavi yönteminin küratif olmaması nede-niyle alternatif tedavi yöntemleri gündeme gelmektedir (4)
