De huidige constitutionele crisis van de Europese Unie vraagt de filosoof om een grondige herdenking van de grondslagen van recht en staat. Centraal hierbij staat de klassieke verhouding tussen constituerende en geconstitueerde macht. Traditioneel worden deze concepten strikt gescheiden. Democratietheorieën leren ons dat het soevereine volk de constituerende macht is en blijft, waaraan de geconstitueerde machten (wetgevend, uitvoerend en rechterlijk) ondergeschikt zijn.
Merleau-Ponty geeft ons echter aanwijzingen om de verhouding tussen constituerende en geconstitueerde macht anders te denken, waardoor ook ons begrip van de constitutie van de juridische en politieke identiteit van Europa verandert. Zijn reflectie over de verhouding tussen parole parlante en parole parlée geeft ons een nieuwe blik op de constitutie van eenheid. Zo ook probeert Europa haar politieke eenheid elke keer weer opnieuw uit te drukken, maar slaagt hier nooit volledig in. Constituerende en geconstitueerde macht staan in een voortdurende spanningsverhouding met elkaar. Er is geen sprake van een dualisme, maar beide polen kunnen ook nooit samen vallen. Hierdoor is elke claim op eenheid uiteindelijk weerlegbaar. Dit is echter geen probleem, maar eerder een uitdaging aan de huidige Europese politiek en aan de politieke filosofie.Luigi Corrias studeerde Europees Recht en Wijsbegeerte aan de Universiteit van Tilburg (UvT). Sinds mei 2003 is hij als AIO verbonden aan de sectie rechtsfilosofie van de Faculteit der Wijsbegeerte van de UvT. Hij werkt aan een proefschrift over constituerende en geconstitueerde macht vanuit het perspectief van de filosofie van Merleau-Ponty
