Immigratie en diversiteit zijn vaak het onderwerp van passionele debatten. Maar hoe zit het nu met de sociale positie van de Turken en Marokkanen in de maatschappij? Leven ze eerder naast dan met de Belgen? En welke plaats nemen de ‘nieuwe’ migrantengroepen zoals de Bulgaren, Slowaken en Polen in? Dit boekt schetst een beeld van de levensomstandigheden van enerzijds Turken en Maghrebijnen en anderzijds Midden- en Oost-Europeanen in Gent. De auteurs analyseren met uniek cijfermateriaal de trends van het afgelopen decennium op het vlak van werken, wonen en huwen. Ze argumenteren dat we in de Belgische migratiegeschiedenis op een dubbel keerpunt zijn gekomen. Ten eerste stellen ze vast dat de Turkse en Maghrebijnse Gentenaars geleidelijk overgaan van gesloten ‘etnische enclaves’ naar een meer interactieve ‘etnische mozaïek’. De ruimtelijke segregatie van deze groepen neemt af in Gent, de Turkse enclave in de stad boet aan belang in, en een deel van de Turken trekt naar de meer welgestelde suburbane stadsrand. Tegelijkertijd daalt het aandeel Turkse en Marokkaanse immigratiehuwelijken spectaculair. Ten tweede stellen de auteurs vast dat de Polen, Slowaken en Bulgaren in Gent momenteel minder gesegregeerd leven dan tien jaar geleden. Niettemin ontstaat het potentieel voor een Bulgaarse enclavevorming. Bovendien zijn er grote sociaaleconomische verschillen tussen deze drie migrantengroepen. Dit boek brengt een genuanceerd verhaal over het reilen van zeilen van de ‘oude’ en ‘nieuwe’ migrantengroepen in Gent. Door zijn focus op structurele thema’s biedt het een alternatief voor de dominante ‘culturalistische’ kijk op etnische diversiteit. Het doorprikt hierdoor veel gangbare clichés over migranten zonder evenwel de kop in het zand te steken voor een aantal problemen
