Ankilozan spondilitli hastalardaki kifotik deformitenin tedavisi için posterior kapalı kama osteotomisini takiben uzun segment posterior enstrümantasyon uygulaması

Abstract

Ankilozan spondilit hastalığına bağlı omurgada görülen ilerleyici şeksiyon deformitesi sonucu gelişen kifozun tedavisi oldukça güçtür ve sagittal denge ve karşıya düz bakışın sağlanabilmesi için torakolomber osteotomiler göz önüne alınması gereken tedavi seçeneklerindendir. Bu geriye dönük çalışmadaki amaç, ankilozan spondilite bağlı olarak gelişmiş omurga kifozu tedavisi için uygulanan posterior kapalı kama osteotomisinin radyolojik ve klinik sonuçlarını değerlendirmektir. Bu çalışmaya 11 hasta dâhil edilmiştir. Ortalama 43.5 ± 18.7 aylık takip sonrası hastaların Cobb açısı ölçümleri ve klinik sonuçları değerlendirilmiştir. Ayrıca çalışmaya dahil edilen 11 hastadan 7’sinde SRS-22 anketiyle ağrı, klinik görünüm ve tedaviden tatmin düzeyleri de değerlendirilmiştir. Ameliyattan önce ortalama 87.3° ± 4.3° olan torakal kifozun, ameliyat sonrası 54.0° ± 9.5°’ye indirildiği (p<0.05) ve son takipte 4.2° ± 2.5° düzeltme kaybıyla 58.2° ± 9.1° olarak ölçüldüğü saptanmıştır. Ameliyattan önce ortalama 19.6° ± 6.3° olan lomber lordozun, ameliyat sonrası 39.6° ± 5.7°’ye yükseldiği ve son takipte ortalama 2.6° ± 2.3° kayıpla beraber 37.0° ± 5.5° olarak ölçüldüğü belirlenmiştir. Preoperatif, postoperatif ve final sagittal denge değerleri sırasıyla 6.6 ± 2.3 cm, 3.1 ± 1.5 cm ve 3.4 ± 1.6 cm olup, elde edilen düzelmenin istatistiki olarak anlamlı olduğu belirlenmiştir (p<0.05). Sagittal dengedeki düzelme kaybı, son kontrolde 0.23 ± 0.26 cm gibi oldukça düşük düzeyde olduğu anlaşılmıştır. Hiçbir hastada ölüm, nörolojik defisit, implant yetmezliği, enfeksiyon veya psödoartroz görülmedi, fakat bir hastada pulmoner emboli ve bir hastada kavşak kifozu tespit edildi. SRS-22 anketi uygulanan hastaların tamamında ağrı, görünüm, mental durum, fonksiyon ve tedaviden tatmin düzeylerinin 4 ve üzeri olduğu belirlenmiştir. Sonuç olarak ankilozan spondilite bağlı omurga kifozunun tedavisinde uygulanan kapalı kama osteotomisi ile birlikte uzun segment enstrümantasyon tatmin edici sagittal denge ve implant sağ kalımı açısından etkin bir yöntem olduğu fikri elde edilmiştir.The resulting spinal kyphosis due to the progressive flexion deformity in ankylosing spondylitis is a challenging issue where thoracolumbar osteotomies are to be of consideration in the correction of the global sagittal and gaze alignment as treatment modalities. The purpose of this retrospective clinical study was to evaluate the clinical and radiological results of posterior closing wedge osteotomy that we performed in the treatment of kyphotic deformities in the patients with ankylosing spondylitis. Eleven patients having kyphotic thoracolumbar deformities due to ankylosing spondylitis were included in the study and they were treated with posterior transpedicular closing wedge osteotomy followed by long-segment posterior instrumentation. After a mean follow-up period of 43.5 &plusmn; 18.7 months patients were evaluated in terms of Cobb angle measurements and clinical results. Additionaly, 7 of 11 patients were assessed in terms of SRS-22 questionnaire for pain, self image and satisfaction of treatment. The mean preoperative thoracic kyphosis which was 87.3&deg; &plusmn; 4.3&deg; improved to 54.0&deg; &plusmn; 9.5&deg; postoperatively (p&lt;0.05). At the final follow-up it was 58.2&deg; &plusmn; 9.1&deg; with an average correction loss of 4.2&deg; &plusmn; 2.5&deg;. The mean preoperative lumbar lordosis was 19.6&deg; &plusmn; 6.3&deg;. Than it improved to 39.6&deg; &plusmn; 5.7&deg; (p&lt;0.05) postoperatively and were 37.0&deg; &plusmn; 5.5&deg; at the final follow-up with an average correction loss of 2.6&deg; &plusmn; 2.3&deg;. Preoperative, postoperative and final mean sagittal balance values were 6.6 &plusmn; 2.3 cm, 3.1 &plusmn; 1.5 cm (p&lt;0.05) and 3.4 &plusmn; 1.6 cm, respectively. Loss of correction in sagittal balance was 0.23 &plusmn; 0.26 cm in the last control visit. In the all patients whom were applied SRS-22 questionnaire; the levels of pain, appearance, mental status, function and satisfaction of treatment revealed results of minimum 4 points. There was no death, neurological compromise, implant failure, pseudoarthrosis or infection, but one pulmonary embolism and one postoperative thoracic kyphosis proximally to the osteotomy level. We concluded that; posterior transpedicular closing wedge osteotomy followed by long-segment posterior instrumentation in the management of kyphotic deformities due to ankylosing spondylitis seems to be an effective procedure in terms of satisfactory sagittal balance and implant survival