Rejeneratif endodontik tedavi sırasında kullanılan final irrigasyon solüsyonlarının endodontik simanların push-out bağlanma dayanımı üzerine etkisi: Bir in vitro çalışma

Abstract

Background and Aim: Study’s aim was to compare the effect of boric acid versus ethylene-diamine-tetra-acetic acid (EDTA) in regenerative endodontic treatment on the push-out bond strength of endodontic cements. Materials and Methods: Crowns and apical parts of 72 human straight lateral teeth were removed under water cooling; length was fixed at 10 mm. Canals were prepared up to file F4, standardized using a peeso reamer 1-4 (Mani). All teeth were irrigated with 20 ml 1.5% sodium hypochlorite, divided into following groups: 1) 20 ml 17% EDTA, 2) 20 ml 5% boric acid, and 3) 20 ml saline for final irrigation. Canals were dried, filled with calcium hydroxide (CaOH2) for 3 weeks. CaOH2 was removed using 20 ml of respective final irrigation solution. Each group was divided into two subgroups: Either ProRoot MTA or Biodentine was used as the coronal barrier (h=6 mm; n=12). After 7 days, 1 mm thickness 3–4 dentin sections were taken from each sample. Push-out test was performed at a rate of 1 mm/min. Two-way ANOVA and Tukey’s post hoc tests were used for statistical analyzing.Results: Biodentine-EDTA, Biodentine-saline, and ProRoot MTA-saline groups had highest bond strength (p < 0.05). Boric acid groups showed lower bond strength (p<0.05). ProRoot MTA-EDTA group had higher bond strength than boric acid groups (p<0.05). Biodentine was found to higher than ProRoot MTA (p<0.05).Conclusion: In terms of bonding to dentin, 17% EDTA was more successful than 5% boric acid; Biodentine was more successful than ProRoot MTA.Amaç: Çalışmanın amacı, rejeneratif endodontik tedavide borik asit ile etilen-diamin-tetra-asetik asitin (EDTA) endodontik simanların push-out bağlanma dayanımı üzerindeki etkisini karşılaştırmaktı.Gereç ve Yöntem: Yetmiş iki adet sağlam, insan lateral dişinin kronları ve apikal kısımları su soğutması altında kesilerek, boyları 10 mm’ye sabitlendi. Kanallar F4 nolu eğeye kadar genişletildi; 1-4 nolu peeso reamer kullanılarak standardize edildi. Tüm dişler 20 ml %1.5 sodyum hipoklorit ile irrige edildi, şu gruplara ayrıldı: Final irrigasyon için; 1) 20 ml %17 EDTA; 2) 20 ml %5 Borik asit; 3) 20 ml Serum fizyolojik. Kanallar kurulandı, kalsiyum hidroksit (CaOH2) ile 3 hafta süresince dolduruldu. CaOH2, ait olduğu grupta kullanılan final irrigasyon solüsyonundan 20 ml kullanılarak uzaklaştırıldı. Her grup iki alt gruba ayrıldı: Koronal bariyer olarak ProRoot MTA ve Biodentine kullanıldı (h=6 mm; n=12). Yedi gün sonra, her örnekten 1 mm kalınlığında 3-4 dentin kesiti alındı. Push-out testi 1 mm/dk hızda gerçekleştirildi. İki Yönlü ANOVA testi ve Tukey’s Post Hoc testleri istatistiksel analiz için kullanıldı. Bulgular: Biodentine-EDTA, Biodentine-serum fizyolojik, ProRoot MTA-serum fizyolojik grupları en yüksek bağlanma dayanımına sahipti (p<0.05). Borik asit grupları daha düşük bağlanma dayanımı gösterdi (p<0.05). ProRoot MTA-EDTA grubu, Borik asit gruplarından daha yüksek bağlanma dayanımına sahipti (p<0.05). Biodentine, ProRoot MTA’dan daha iyi bulunmuştur (p<0.05).Sonuç: Dentine bağlanma açısından, %17 EDTA, %5 borik asitten daha başarılıdır; Biodentine ise ProRoot MTA‘dan daha başarılıdır