Artykuł oryginalnyOcena wydolności układu krążenia w okresie rocznej obserwacji po przebytym zawale serca w grupie chorych po 65. roku życia; porównanie efektów leczenia wczesną angioplastyką wieńcową i leczenia zachowawczego

Abstract

Background: Elderly patients hospitalised for congestive heart failure (CHF) due to myocardial infarction (MI) have very poor prognosis, particularly if CHF symptoms are caused by left ventricular (LV) systolic dysfunction. Early invasive strategy is considered the best method of preventing post-MI LV dysfunction. The clinical impact of early invasive strategy on prognosis in elderly patients with acute MI has yet to be completely defined because of the poor enrolment of elderly patients in large randomised trials. Aim: To asses whether treatment of acute MI in patients aged >65 years using percutaneous coronary intervention (PCI) results in significantly better long-term cardiovascular performance in comparison with conservative treatment (CT). Methods: Our study involved 90 MI patients who underwent diagnostic spiroergometry: 40 patients (mean age 73 years) treated conservatively and 50 (mean age 71 years) by PCI. Echocardiographic examinations and spiroergometric tests were performed at 3-, 6- and 12-month follow-up. Plasma NT-proBNP levels were measured on admission and at 6- and 12-month follow-up. Results: Echocardiographic and spiroergometric parameters were significantly better in PCI patients in each of the analysed periods and showed significant improvement throughout follow-up (the largest between months 3 and 6). In the CT patients these parameters showed significant improvement only between months 3 and 6. After one year, studied parameters were better in PCI patients (LVESD: 3.1±0.4 vs. 3.5±0.6 cm; pWstęp: Hospitalizacji osób starszych z rozpoznaniem niewydolności serca (NS) towarzyszy zawsze bardzo poważne rokowanie, szczególnie gdy objawy NS są efektem dysfunkcji skurczowej lewej komory. Leczenie ostrej fazy zawału mięśnia sercowego wczesną angioplastyką wieńcową uważa się za najlepszą metodę zapobiegania pozawałowej NS. Kliniczne znaczenie wczesnej angioplastyki w leczeniu zawału serca u chorych po 65. roku życia nie jest w pełni ustalone, głównie z powodu niedostatecznego uczestnictwa osób starszych w badaniach. Cel: Ustalenie, czy leczenie wczesną angioplastyką wieńcową zawału serca w grupie chorych po 65. roku życia skutkuje istotnie lepszą wydolnością układu krążenia w okresie odległym w porównaniu z leczeniem zachowawczym. Metody: Obserwacją objęto 90 chorych, u których uzyskano diagnostyczny wynik spiroergotestu. W ostrej fazie zawału mięśnia sercowego 40 chorych było leczonych zachowawczo (grupa I), a 50 inwazyjnie (grupa II). Po 3, 6 i 12 miesiącach u wszystkich chorych wykonywano badanie echokardiograficzne oraz test spiroergometryczny (CPX). W badaniu echokardiograficznym analizie poddano wymiar końcoworozkurczowy (LVEDD) i końcowoskurczowy (LVESD) oraz wielkość frakcji wyrzucania (EF) lewej komory, a w CPX wyjściową częstotliwość pobudzeń serca (HR) oraz na szczycie wysiłku (HRmax), wyjściowe skurczowe (SBP) i rozkurczowe (DBP) ciśnienie tętnicze, czas trwania wysiłku (Twys.), ekwiwalent metaboliczny (MET), szczytowe zużycie tlenu (peak VO2), szczytowe zużycie tlenu wyrażone jako procent wartości należnej dla płci i wieku (peak VO2 – %N), wentylacyjny równoważnik dwutlenku węgla na szczycie wysiłku (VE/VCO2) oraz wskaźnik wentylacji wysiłkowej (VE-VCO2 slope). Poziom peptydu natriuretycznego typu B (NT-proBNP) oznaczano przy przyjęciu do szpitala oraz po 6 i 12 miesiącach obserwacji. Wyniki: W grupie leczonej inwazyjnie rejestrowano istotnie lepsze wartości parametrów echokardiograficznych oraz wskaźników CPX przez cały okres obserwacji. Ulegały one systematycznie istotnej poprawie z badania na badanie. W grupie leczonej zachowawczo uległy one istotnej poprawie tylko po 6 miesiącach od przebytego zawału mięśnia sercowego. Po roku od zawału wartości wszystkich rejestrowanych parametrów były lepsze w grupie leczonej inwazyjnie (