Nie ma jednoznacznego stanowiska, które z oznaczanych obecnie parametrów w przebiegu astmy najlepiej
odzwierciedlają efektywność leczenia i mogą być powszechnie uznanymi kryteriami oceny tej choroby. Do tej pory
najczęściej stosowano w tym celu parametry spirometryczne (FEV1, PEF), występowanie wybranych objawów
choroby (nocne lub dzienne napady duszności, nocne przebudzenia) oraz przyjmowanie „na ratunek” β2-agonistów.
Nie odzwierciedlają one jednak w pełni złożonych procesów patogenetycznych leżących u podłoża astmy.
Artykuł niniejszy przedstawia znaczenie iwzajemne korelacje innych parametrów, szczególnie monitorujących przebieg
zapalenia alergicznego: eozynofilia w plwocinie, stężenie eozynofilowego białka kationowego (ECP) w surowicy
krwi i/lub w plwocinie, stężenie wydychanego tlenku azotu (eNO), nadreaktywność oskrzeli (PC20, PD20),
parametry spirometryczne (FEV1, PEF), parametry jakości życia (częstość hospitalizacji, częstość i nasilenie
zaostrzeń). Autorzy zwracają także uwagę na wzrastającą rolę oceny jakości życia pacjentów w monitorowaniu
terapii astmy szczególnie wkontekście współpracy pacjenta irelacji pacjent – lekarz. Ocenie zostaje poddany szereg
badań analizujących poszczególne parametry i zależności pomiędzy nimi. W podsumowaniu analizowany jest
sposób właściwego kojarzenia parametrów z różnych grup wcelu uzyskania pełnego obrazu poziomu kontroli astmy,
co jest szczególnie podkreślane przez GINA2006, i podjęcia właściwych decyzji terapeutycznych. Autorzy sugerują,
że dla pełniejszej indywidualizacji leczenia konieczna jest jednoczesna ocena parametrów, co najmniej po jednym,
z przedstawionych grup. Dalsze badania są konieczne dla uzyskania bardziej obiektywnych połączeń parametrów
w ocenie leczenia i kontroli astmy