Head trauma is a known cause of seizure and about 10% of patients with severe or moderate head trauma are affected with seizure. Preventing and controlling seizure after head trauma is of great importance for minimizing secondary brain injuries. Depending on their time of occurrence, post-trauma seizures are divided into 3 types, namely immediate seizures, early seizures, and late seizures. Immediate seizures occur within less than 24 hours after the trauma, while early seizures happen in less than a week and late seizures happen more than a week after trauma. Phenytoin is an antiepileptic drug that is widely prescribed for preventing seizure in trauma patients. This drug has nonlinear pharmacokinetics even in therapeutic doses and its prescription requires cardiac monitoring, continuous monitoring of the drug’s plasma levels and dose adjustment. Studies have shown that phenytoin prevents early seizures but is not effective in decreasing late seizures. On the other hand, in most cases, due to pharmacokinetic changes in patients with head trauma, blood concentration of phenytoin is outside the therapeutic range and determining its serum levels cannot always be done. Therefore, finding replacement treatments for preventing seizure in these patients is necessary. Sodium valproate is an antiepileptic drug that is usually used along with other drugs for treating different types of epilepsy. This drug decreases electric discharges in the brain. Sodium valproate is also used for prevention of seizure attacks. The side effects of this drug are rare and mostly unimportant. The authors of this letter randomly divided 70 patients presenting to emergency department with severe head trauma (consciousness level of 8 or less on Glasgow coma scale) with the mean age of 36.41 ± 14.81 years (18 – 64) into 2 groups of 35 and prescribed phenytoin for 1 group and sodium valproate for the other as antiepileptic drugs and monitored them for 6 hours (91.4% male). The 2 groups were not significantly different regarding baseline characteristics. The results of this study showed that out of the 5 patients who had seizure during the first 6 hours, all 5 were in the group receiving phenytoin. It seems that before reaching a conclusion in this regard, studies with larger sample sizes and longer follow-up periods are required for comparing the efficiency and side effects of the mentioned drugs in prevention of seizure due to trauma. ترومای سر يكي از علل شناخته شده تشنج است و حدود 10% بيماران با تروماي شديد و متوسط سر دچار تشنج مي شوند. پیشگیری و كنترل تشنج پس از ضربه به سر جهت محدود كردن آسيب هاي ثانويه مغزي بسیار حائز اهمیت است. تشنج هاي پس از تروما برحسب زمان وقوع آسيب به انواع تشنج هاي اوليه، تشنج هاي زودرس و تشنج هاي ديررس تقسيم مي شوند .تشنج هاي اوليه در كم تر از 24 ساعت پس از ضربه اتفاق مي افتند در حالي كه تشنج هاي زودرس در كم تر از يك هفته و تشنج هاي ديررس در بيش از يك هفته بعد از تروما روي مي دهند. فني توئين يك داروي ضد تشنج است كه به طور گسترده براي پيشگيري از تشنج در بيماران ترومايي تجويز مي گردد. اين دارو حتي در غلظت هاي درماني نيز داراي فارموكينيتيك غير خطی بوده و تجويز آن نيازمند مانیتورینگ قلبی، پايش مداوم سطح پلاسمايي دارو و تنظيم دوز است. بررسي ها نشان داده اند كه فني توئين از تشنج هاي اوليه جلوگيري می کند اما در كاهش تشنج هاي ديررس مؤثر نمي باشد. از طرفی در اكثر موارد به دليل تغييرات فارماكوكينتيكي در بيماران با تروماي سر، غلظت خوني فني توئين خارج از محدوده درماني بوده و تعیین سطح سرمی فنی توئین همیشه مقدور نمی باشد. لذا یافتن درمان های جایگزین جهت پیشگیری از بروز تشنج در این بیماران ضروری است. سدیم والپروات یک داروی ضد تشنج است که اغلب همراه با داروهای دیگر برای درمان انواع مختلف صرع به کار می رود. این دارو تخلیه های الکتریکی را در مغز کاهش می دهد. از سدیم والپروات در پیشگیری از حملات تشنج نیز استفاده می شود. عوارض جانبی سدیم والپرات نادر و معمولا کم اهمیت هستند. نویسندگان این نامه 70 بیمار مراجعه کننده به بخش اورژانس با ترومای شدید سر (سطح هوشیاری کمتر یا مساوی 8 در مقیاس کمای گلاسکو) و با میانگین سنی 81/14 ± 41/36 سال (64 – 18) را به صورت تصادفی به دو گروه 35 نفری تقسیم کردند و به یک گروه فنی تویین و به گروه دیگر سدیم والپروات به عنوان داروی پیشگیری از تشنج دادند و آنها را به مدت 6 ساعت تحت نظر قرار گرفتند (4/91 درصد مرد). دو گروه از نظر ویژگی های زمینه ای با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشتند. نتایج این مطالعه نشان داد که از پنج نفری که در طی شش ساعت اول دچار تشنج شدند هر 5 نفر در گروه دریافت کننده فنی تویین قرار داشتند. به نظر می رسد قبل از اظهار نظر نهایی در خصوص مذکور، نیاز به انجام مطالعاتی با حجم نمونه و دوره پیگیری مناسب برای مقایسه اثرات و عوارض دو داروی مذکور در پیشگیری از تشنج ناشی از تروما داریم
