Introduction: Various methods have been designed for shoulder reduction and Kocher method (flexion, adduction and external rotation) and traction counter-traction are introduced as the oldest methods. Therefore, the present study was designed aiming to compare these two methods in reduction of anterior shoulder dislocation. Methods: This quasi experimental study was conducted on 16 to 60 year-old patients presenting to emergency department following anterior shoulder dislocation during 1 year. Patients underwent reduction via Kocher or traction counter-traction methods and were compared regarding reduction time, pain relief rate, success rate and neurological vascular complications. Results: 150 patients with the mean age of 32.11 ± 11.3 years were randomly divided into 2 groups of traction counter-traction (67 individuals) and Kocher (83 individuals) (86.7% male). The 2 groups were similar regarding age (p = 0.52) and sex (p = 0.679). There was no significant difference regarding pain relief after reduction between the 2 groups (p > 0.05). Mean reduction time was 72.27 ± 15.08 seconds in the traction group and 62.34 ± 24.35 seconds in the rotation group (p < 0.0001). In addition, duration of hospitalization was 3.00 ± 0.48 hours in traction group versus 3.08 ± 0.61 hours in the other group (p = 0.382). The frequency of failure in reduction cases was 1 (1.49%) in the traction group and 6 (7.22%) in the rotation group (p = 0.129). Finally, 2 (2.40%) cases of mild injury of brachial plexus in the ulnar nerve path occurred in the rotation group and no neurological complication was seen in the traction group. Conclusion: According to the results of the present study, Kocher and traction counter-traction methods were similar regarding pain relief after reduction and total duration of hospitalization, but reduction time was shorter in Kocher method and treatment failure rate was reported to be higher in this method. مقدمه: روش های مختلفی برای جااندازی مفصل شانه طراحی شده اند و از روش کوخر (فلکشن، ادداکشن و اکسترنال روتیشن) و ترکشن کانترترکشن به عنوان قدیمی ترین این روش ها یاد می شود. لذا مطالعه حاضر با هدف مقایسه این دو روش در جااندازی دررفتگی قدامی شانه طراحی شده است. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی به مدت یک سال و بر روی بیماران 16 تا 60 ساله مراجعه کننده به بخش اورژانس به دنبال دررفتگی قدامی شانه صورت گرفت. بیماران با دو روش کوخر یا ترکشن کانترترکشن جااندازی شدند و از نظر زمان جااندازی، میزان کاهش درد، میزان موفقیت و عوارض عروقی عصبی مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: 150 بیمار با میانگین سنی 3/11 ± 11/32 سال به طور تصادفی به دو گروه ترکشن کانترترکشن (67 نفر) و کوخر (83 نفر) تقسیم شدند (7/86 درصد مرد). دو گروه از نظر سن (52/0 =p ) و جنس (679/0 =p ) در وضعیت یکسانی قرار داشتند. تفاوت معنی داری بین دو گروه از جهت میزان کاهش درد بعد از انجام جااندازی وجود نداشت (05/0 < p). میانگین مدت زمان جااندازی در گروه ترکشن 08/35 ± 27/72 و در گروه روتیشن 35/24 ± 34/62 ثانیه بود (0001/0 > p). همچنین طول مدت بستری در گروه ترکشن 48/0 ± 00/3 در مقابل 61/0 ± 08/3 ساعت بود (382/0 = p). تعداد موارد شکست در جااندازی در گروه ترکشن 1 (49/1 درصد) مورد و در گروه روتیشن 6 (22/7 درصد) بود (129/0= p). در نهایت 2 (40/2 درصد) آسیب خفیف شبکه بازویی در مسیر عصب اولنار در گروه روتیشن اتفاق افتاد و در گروه ترکشن عارضه عصبی روئیت نگردید. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر دو روش کوخر و ترکشن کانترترکشن از شرایط یکسانی در رابطه با میزان کاهش درد بعد از جااندازی و کل طول مدت بستری در بیمارستان برخوردار بودند ولی در روش کوخر مدت زمان انجام جاندازی کوتاهتر بود و میزان موارد شکست درمان در این روش به نسبت بالاتر گزارش گردید
