Introduction: Emergency is an important department of any hospital, and education of medical students in this ward is of great importance. The students gain necessary skills for facing critical situations in this department. Therefore, educational conditions should be constantly monitored and improved in order to reach an efficient situation. The present study was aimed to survey the interns’ viewpoint on the condition of medical education in the emergency department (ED). Methods: In this cross-sectional study, 100 interns of Shiraz University of Medical Sciences were questioned using a pre-designed checklist during the time between October 2013 and October 2014. The checklist consisted of demographic data and survey questions regarding the current condition, theoretical knowledge, practical skills, educational rank of ED compared to other hospital’s departments, and varying the duration of the educational course in ED. The data were analyzed using SPSS 21. Results: 100 interns were evaluated (55% female), with an average age of 24.7±1.5 years (minimum 23 and maximum 26). Most of the interns believed that training regarding clinical examination, diagnosis expression and treatment orders was enough for learning key points, while bedside education was inadequate. Most of the interns believed that gaining theoretical knowledge on examination and diagnosis, was acceptable except regarding encountering patients with a decreased level of consciousness. Yet, they believed there were some deficiencies regarding theoretical knowledge on treatment, except for treating allergies. Educational rank of ED compared to other departments was believed to be average. 60% of the interns thought that the duration of medical education in ED should be increased, 4% believed it should be decreased, and 36% were satisfied with the current duration. Conclusion: Based on the results of this survey, the interns of two studied Hospitals were averagely satisfied with their educational condition in ED. Most interns believed that there was deficiency in the bedside education and theoretical knowledge, while they were relatively satisfied with the amount and quality of practical skills’ training. مقدمه: بخش اورژانس از بخش‌های حساس و ویژه هر بیمارستان محسوب می‌شود و آموزش بالینی دانشجویان در این بخش از اهمیت ویژه ای برخوردار است. از آنجایی که دانشجویان در این بخش مهارت و آمادگی لازم را در برخورد با شرایط بحرانی کسب می‌کنند، برای رسیدن به آموزش بالینی کارامد همواره باید شرایط موجود پایش گردیده و ضعف و کاستی‌های آن برطرف شود. لذا مطالعه حاضر با هدف نظرسنجی کارورزان از وضعیت آموزش در بخش اورژانس طراحی شده است. روش کار: در اين مطالعه مقطعی 100 کارورز دانشگاه علوم پزشکی شیراز از ابتدای مهرماه سال 1392 لغایت ابتدای مهرماه 1393 با استفاده از چک لیستی طراحی شده، مورد سؤال قرار گرفتند. چک لیست مورد استفاده شامل دو قسمت اطلاعات دموگرافیک و قسمت مربوط به نظرسنجی بود. سوالات مربوط به نظرسنجی به چهار بخش شامل: وضعیت کنونی، میزان فراگیری اصول تئوری، میزان مهارت کسب شده و در نهایت سؤالاتی پیرامون رتبه آموزشی بخش اورژانس در بین سایر بخش ها و تغییر طول دوره آموزشی بخش اورژانس بود. اطلاعات حاصل با استفاده از نرم آماری SPSS 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. يافته ها: یکصد کارورز مورد ارزیابی قرار گرفتند (55 درصد زن). متوسط سن افراد شرکت کننده ض/5±24/7 سال (حداقل 23 و حداکثر 26) بود. نظر اکثریت کارورزان درباره سطح کنونی نحوه آموزش معاینه، بیان تشخیص و گذاشتن دستورات درمانی در حد یادگیری موارد کلیدی بود در حالی که نحوه آموزش توسط اساتید بر بالین با کاستی مواجه بود. در مورد میزان فراگیری اصول تئوری معاینه و تشخیص موارد مورد مطالعه، نظر اکثریت کارورزان جز در مورد برخورد با بیمار دچار کاهش سطح هوشیاری در حد قابل قبول بود. اما در مورد میزان فراگیری اصول تئوری درمان، نظر اکثریت کارورزان بر وجود نواقص و کاستی بجز در درمان مشکلات آلرژیک و حساسیت بود. رتبه آموزشی بخش اورژانس در بین بخش‌های گذرانده از نظر اکثریت کارورزان در حد متوسط بود. در نهایت 60 درصد کارورزان با افزایش، 4 درصد با کاهش و 36 درصد با ثابت ماندن طول دوره آموزشی بخش اورژانس موافق بودند. نتيجه گيری: بر اساس نتایج حاصل از مطالعه حاضر میزان رضایتمندی کارورزان از آموزش در بخش اورژانس بیمارستان‌های نمازی و شهید فقیهی شیراز در حد متوسط بود. نظر اکثریت کارورزان بر وجود نقص در آموزش اساتید بر بالین و کفایت آموزش های تئوری بود. این در حالی است که از میزان و کفایت آموزش مهارت های عملی رضایتمندی قابل قبولی مشاهده گردید
