Biliary strictures after liver transplantation : risk factors, diagnosis, treatment and outcome

Abstract

Het ontstaan van galwegstricturen na levertransplantatie is een veelvoorkomende complicatie. Het eerste deel van het proefschrift geeft een overzicht van de huidige inzichten over het ontstaan van galwegstricturen. Het blijkt dat de hoogte van het serum piek alanine-aminotransferase na transplantatie (mate van ischemie-reperfusieschade) een goede voorspeller is voor het ontstaan van galwegstricturen na transplantatie van een lever afkomstig van een hartdode donor. Ook werd de relatie van galwegstricturen met de vorming van donor-specifieke antilichamen onderzocht. Deze relatie werd niet gevonden, maar de aanwezigheid van antilichamen bleek wel geassocieerd met een verminderde graft survival. Het tweede deel van het proefschrift is gericht op niet-invasieve diagnostiek. Zo wordt een gevalideerd scoringssysteem beschreven waarbij het mogelijk is met een MRCP betrouwbaar galwegstricturen aan te tonen. Verder bleek dat patiënten met galwegstricturen en cholestase een verhoogde elasticiteitsmeting hebben ten opzichte van patiënten met galwegstricturen maar zonder cholestase, of patiënten zonder galwegstricturen. In het derde deel wordt beschreven hoe de behandeling van galwegstricturen verloopt. Galwegstricturen bleken in 60.5% van de gevallen succesvol behandeld te kunnen worden. Multiple en intrahepatische galwegstricturen zijn meer therapieresistent hebben frequent een retransplantatie nodig. Tenslotte werd een studie uitgevoerd die onderzoekt hoe de kwaliteit van leven is van patiënten met galwegstricturen.</p