Učenje na daljinu podrazumeva svaki kurikulum koji je predstavljen učenicima/
studentima bez neposrednog kontakta sa predavačem, usled prostorne i/ili vremenske
distance (Sagheb-Tehrani, 2009:3). Na svom osnovnom nivou, učenje na daljinu se odvija kada
su predavač (nastavnik, profesor) i učenici fizički odvojeni velikim rastojanjem i kada se za
premošćavanje ovog jaza koristi digitalna tehnologija sa ciljem da se simulira komunikacija
licem u lice (Ristić & Mandić, 2018). Nakon 19. veka modernizacija obrazovanja je započela
ubrzano da se širi što se može povezati sa promenama koje su se dešavale u društvu
(Maksimović & Osmanović, 2018: 92). Razvojem tehnologija medija i komunikacija menjala
se i koncepcija učenja na daljinu, koja u savremenim okvirima podrazumeva učenje uz
korišćenje računara i pametnih uređaja, Interneta i raznovrsnih digitalnih platformi i kanala koji
omogućavaju razmenu nastavnih sadržaja i interaktivnu komunikaciju između predavača i
učenika i učenika međusobno, kreiranjem on-line zajednice za učenje (Sun & Chen, 2016:158).
Pregled relevantne literature ukazuje da su razvoj i veća primena modela učenja na daljinu
doneli i veći broj termina koji definišu ovaj model učenja, pa se u literaturi nailazi na termine
kao što su: on-line nastava, učenje na daljinu, daljinsko obrazovanje itd. I pored ekspanzije
tehnologije, menjanja društva i politika obrazovanja često možemo čuti nedoumice po
pitanju primene modela učenja na daljinu, kako od strane profesora, tako i od strane učenika/
studenata. Savremena istraživanja koja upoređuju učenje na daljinu i tradicionalno školovanje
pokazuju da nastava i učenje na daljinu mogu biti jednako uspešni kao tradicionalna nastava
ukoliko se koriste odgovarajući nastavni metodi i tehnologije, ukoliko postoji interakcija
između učenika i ukoliko postoji blagovremena povratna veza između nastavnika i učenika
(Ristić & Mandić 2018, prema Moore & Thompson, 1990; Verduin & Clark, 1991).XXVI Nаučnа konferencijа „Pedаgoškа istrаživаnjа i školskа prаksа
