Het vorig jaar verschenen boek van Henk de Roest 'Collaborative Practical Theology (2020)' beargumenteert overtuigend dat samenwerking tussen onderzoekers en professionals (en/of cliënten of burgers) de kwaliteit van het (empirisch) praktisch-theologisch onderzoek alleen ten goede kan komen. Deze samenwerking voorkomt dat de theologie naast de werkelijkheid blijft staan en dat zij antwoorden geeft op vragen die niemand heeft gesteld. In dit artikel wil ik vooral stilstaan bij de nuances, grenzen en beperkingen die met de samenwerking gepaard gaan
